Κύριε διευθυντά
Στις 2 Αυγούστου έχασε τη ζωή του από οξύ καρδιακό επεισόδιο ο Αποστόλης, 50 ετών, επάνω στο επιβατηγό πλοίο που εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς – Ηράκλειο Κρήτης. Ηταν σκληρά εργαζόμενος, οδηγός σε μεγάλα οχήματα, και άφησε πίσω του μια άνεργη σύζυγο και τρία μικρά κορίτσια. Γιατί όμως αυτό το τραγικό επεισόδιο να απασχολήσει τη στήλη σας;
Γνώριζα τον Αποστόλη. Ηταν διαβητικός και καπνιστής. Την ημέρα εκείνη, ώρα 12.15, ενώ οδηγούσα, ευρισκόμενος εκτός Αθηνών, δέχθηκα τηλεφώνημά του, όπου μου περιέγραφε ότι είχε προκάρδιο άλγος και κρύο ιδρώτα. Αν και δεν είχα καλό τηλεφωνικό σήμα προσπάθησα να τον καθοδηγήσω, ότι πρέπει να ζητήσει επειγόντως ιατρική βοήθεια, να μείνει ξαπλωμένος σε δροσερή καμπίνα, να πάρει ασπιρίνη και υπογλώσσια νιτρώδη, αφού η πίεσή του ήταν ικανοποιητική κ.λπ. Μου είπε ότι ήταν εκεί ένας ακτινολόγος ο οποίος του έδωσε μια ασπιρίνη. Σε λίγο, αφού σταμάτησα το αυτοκίνητο, του τηλεφώνησα ο ίδιος και του εξήγησα και πάλι τα δέοντα, ζητώντας μάλιστα να μιλήσω με όποιον γιατρό είναι στο πλοίο, κάτι όμως που δεν κατορθώθηκε. Τις επόμενες ώρες τον κάλεσα επανειλημμένα στο τηλέφωνο αλλά δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μαζί του. Αργά το βράδυ πληροφορήθηκα ότι στις 15.30, ενώ βρισκόταν στο κατάστρωμα, δηλαδή τρεισήμισι ώρες μετά την έναρξη του πόνου, έκανε ανακοπή και παρά τις προσπάθειες ανάνηψης από τους παρευρισκομένους και το ελικόπτερο που μόνο τότε ήρθε, ο Αποστόλης κατέληξε. Από την ιατροδικαστική εξέταση βρέθηκε ότι ο θανών υπέστη απόφραξη του προσθίου κατιόντος (μία κύρια αρτηρία), κάτι που ασφαλώς συνέβη εκείνες τις κρίσιμες τρεισήμισι ώρες. Κι όμως θα μπορούσε να είχε σωθεί ή τουλάχιστον να είχε νοσηλευτεί. Οι ακόλουθες διαπιστώσεις δείχνουν πόσο ελλιπές και διάτρητο είναι το σύστημα αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων.
1. Είναι απαράδεκτο για μια νησιωτική και τουριστική χώρα να μην υπάρχει στις μεγάλες τουλάχιστον διαδρομές επιβατηγών πλοίων ένα στοιχειώδες ιατρείο-καμπίνα νοσηλείας με ιατρό ή/και εξειδικευμένο νοσηλευτή. Εκεί θα μπορούσε να γίνει επείγουσα νοσηλεία τέτοιων περιστατικών (παροχή Ο2, φαρμακευτική αγωγή ακόμη και θρομβόλυση κ.λπ). Μέσω τηλεϊατρικής (ΗΚΓ αποστελλόμενο σε ειδικό κέντρο διάγνωσης) θα μπορούσε να διαπιστωθεί η κρισιμότης του περιστατικού και η διακομιδή μέσω ελικοπτέρου να γίνει έγκαιρα, τις πρώτες 1-2 ώρες από την έναρξή του. Oχι να αφεθεί ο ασθενής αβοήθητος και χωρίς παρακολούθηση να καταλήξει από ανακοπή στο κατάστρωμα του πλοίου, περίπου 4 ώρες αργότερα.
2. Το κόστος μιας τέτοιας εφαρμογής είναι ελάχιστο, αν λάβουμε υπόψη μάλιστα και την ανεργία ιατρών και νοσηλευτών, συγκρινόμενο με το κόστος (οικονομικο-κοινωνικό) της απώλειας νέων παραγωγικών ανθρώπων. Δεν θα αναφερθώ στην οικογενειακή και ανθρώπινη απώλεια που δεν μπορεί να αποτιμηθεί.
3. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν κάποιοι κανονισμοί ή νομοθεσία που επιβάλλει την ύπαρξη της ανωτέρω οργανωτικής δομής στα μεγάλα επιβατηγά πλοία γραμμής. Αλλά και αν δεν υπάρχει, η πολιτεία οφείλει να υλοποιήσει την εφαρμογή της. Φαντασθείτε αν σε παρόμοιο περιστατικό χανόταν ένας Ευρωπαίος τουρίστας, τι θα έγραφε ο διεθνής Τύπος για το πόσο είμαστε οργανωμένοι «ως Ελληνες». Οι υπεύθυνοι υπηρεσιακοί παράγοντες και οι λαλίστατοι στο Διαδίκτυο υπουργοί, ας επιληφθούν επιτέλους χωρίς πολλά λόγια, παράγοντας έργο χειροπιαστό. Αν έχουν πράγματι τη βούληση και τον κοινό νου, κάτι δυστυχώς δυσεύρετο στη χώρα μας, όπως συχνά είχε επισημάνει ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής, και όπου περισσεύουν οι ιδεοληψίες και εμμονές. Εμείς μένουμε με τη θλίψη και την πικρία του γιατρού, που δεν κατορθώσαμε να βοηθήσουμε ιατρικά τον βιοπαλαιστή μακαριστό Αποστόλη, έστω και από μακριά.
Γεωργ. Ν. Καραμανζανης – Ιατρός Καρδιολόγος, Χολαργός