Κύριε διευθυντά
Αξιωματούχος της κυβέρνησης, το 1970, αποκαλούσε το Συμβούλιο της Ευρώπης «καφενείο της Ευρώπης». Στη μεταπολίτευση, ακούγαμε το «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Φωνές, κραυγές, ενθουσιασμός στο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», όπως και στο «Η Ελλάδα ανήκει στους Eλληνες». Στις πορείες: «Αμερικάνοι δολοφόνοι των λαών», επίσης «Eξω οι βάσεις του θανάτου». Στα πανεπιστήμια: «Απλή και άδολη αναλογική», «Hρθε η ώρα της Αριστεράς». «Τιμές Αθηνών όχι Βρυξελλών», για τα προϊόντα μας. Μας παρότρυναν, «Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ», Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Μάθαμε; Ναι! Για κάποια οικονομικά πακέτα που θα παίρνουμε. Αυτό ίσως θεωρήθηκε αρκετό. Τα υπόλοιπα θα τα μαθαίναμε αργότερα! Ζούσαμε καλά. Οι «συγκυβερνήτες», λέγε μας συνδικαλιστές, στήριζαν τους ψηφοφόρους τους και τους πολιτικούς. Ζητούσαν από την Ευρωπαϊκή Eνωση οικονομικά μέτρα. Eγινε η πολιτική αλλαγή, αλλά αντί για μέτρα, μοιράζαμε λεφτά που δεν υπήρχαν! Γιατί ήταν προεκλογική δέσμευση…
Η κατάσταση οικονομικά χειροτέρευε, ένας να βοηθήσει, βρε παιδιά, από την αντιπολίτευση; Oχι! Δύο πολιτικά κόμματα ζητούν επίμονα εκλογές. Το ένα μικρό της Αριστεράς ελπίζει μήπως και ανέβει. Το άλλο γιατί ζητάει εκλογές, να μάθει πόσο χάνει; Δεν το βλέπει; Αποτελέσματα εκλογών, κάτω από το 20% όλα τα κόμματα. Συνεργασίες: το μικρό της Αριστεράς δεν δέχεται. Το έτερο της Αριστεράς θέλει και το αδελφό κόμμα και δεν συμμετέχει. Στην πορεία: από τα τρία που συνεργάζονται, το ένα «δίνει μια στην καρδάρα και χύνει το γάλα» αποχωρώντας.
Εκλογές και πάλι. Χρειάζονται συνεργασίες. Eγιναν. Ωστόσο στα «γυαλιά» του κόμματος της Αριστεράς «έπεσε μαύρο», δεν διακρίνει ότι η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια και αποχωρεί.
Μιλάμε για πολιτική ωριμότητα, υπευθυνότητα και κυρίως πατριωτισμό… Πάλι σε εκλογές. Το μικρό κόμμα της Αριστεράς ανεβαίνει. Τα ’δωσε όλα, ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε. Υπέρ πάντων η εξουσία, και την κέρδισε.
Τότε άρχισε το περαδώθε στην Ευρώπη, κουβέντα για την κουβέντα, δίχως αποτέλεσμα. Ο ένας μιλάει για εκλογές, δίπλα ο άλλος προτιμάει το δημοψήφισμα, σε άλλον αρέσει η δραχμή. Μύλος δηλαδή. Πέντε μήνες στασιμότητα. Ωσπου, ούτε ένας ούτε δύο αλλά 39 του κυβερνώντος κόμματος, ανεξήγητα και με ποικίλα ερωτήματα, λένε το εξωφρενικό «στηρίζω, αλλά δεν ψηφίζω τα μέτρα».
Παρακολουθούμε πολιτικό «κρυφτό». Εκλογές έγιναν, καθαρή πλειοψηφία, το κόμμα μπορεί ή όχι; Aλλως, όλα τα κόμματα μαζί. Δυστυχώς όχι. Ο καιρός περνάει, ο λαός περιμένει κάτι να αλλάξει. Ωστόσο «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Και τότε ακούγεται και πάλι για εκλογές. Μας τα ’παν άλλοι. Ο ΕΝΦΙΑ σταθερός, της αλληλεγγύης το ίδιο. Από τους ηγέτες της Αριστεράς, της Δεξιάς και τις «παραφυάδες» τους, ο λαός ζητάει αυτό που λέει ο καλός Ιταλός τραγουδιστής Albano στο τραγούδι του «la verita».
«Dimi, Dimi la verita» Πες μου, πες μου, την αλήθεια.
«Solo la verita». Μόνο την αλήθεια.
Γιαννης Γ. Δημητρακοπουλος – Συνταξ. ιατρός παιδίατρος, Μεσσηνία