Κύριε διευθυντά
Η εικόνα ενός τραυματισμένου παιδιού που κάθεται αιμόφυρτο αλλά στωικά ακίνητο στο κάθισμα του ασθενοφόρου, σκουπίζοντας με το χέρι του το αίμα που τρέχει στο μάγουλό του, έχει γίνει η εμβληματική παράσταση του φρικτού συριακού πολέμου, που κατατρώγει τα σπλάχνα της ανθρωπότητας, χωρίς εκείνη να αντιδρά, να εξανίσταται, να επαναστατεί. Αλήθεια, πώς μπορεί να μας παίρνει ο ύπνος, να σηκωνόμαστε το πρωί και να πηγαίνουμε στις ασχολίες μας, μετά μια τέτοια αναταραχή που μπορεί να φέρει στη συνείδησή μας αυτή η εικόνα; Για μερικούς δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί αποφεύγουν σχολαστικά να διασταυρωθεί το βλέμμα τους με τέτοιου είδους παραστάσεις, αλλά και όταν συμβεί κάτι τέτοιο σπεύδουν να μετατοπίσουν την προσοχή τους σε κάτι άλλο πιο ευχάριστο, πιο χαρούμενο, πιο «αποφορτισμένο» τέλος πάντων. Αλλά και οι υπόλοιποι, έστω και αν προς στιγμή στενοχωρηθούν ή και δακρύσουν ακόμη (όπως συνέβη με την εκφωνήτρια του CNN), δεν θα αργήσουν να επανέλθουν στη συνηθισμένη καθημερινότητά τους, η οποία μπορεί να μην είναι και πολύ ευχάριστη, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγριότητα της εικόνας του πολέμου. Οι τελευταίοι έχουν δικαιολογία για την ακύρωση των αντανακλαστικών τους τη σκέψη ότι «και αν στενοχωρηθώ, τι μπορώ να κάνω»; Φυσικά Απολύτως Τίποτε. Εδώ σηκώνει συζήτηση: Αν το Απολύτως Τίποτε ισούται με το Μηδέν, το Τίποτε χωρίς το Απολύτως είναι Κάτι· έστω ένα δεκάκις εκατομμυριοστό. Αν ο πληθυσμός της Ελλάδος είναι δέκα εκατομμύρια, το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό αυτού είναι 1. Νάτη λοιπόν η αφεντιά μας με την 1 ψήφο της, αλλά και τις υπόλοιπες δυνατότητες και ικανότητές της.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αυτές οι δυνατότητες σε συνδυασμό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook κ.λπ.) μπορεί να πολλαπλασιαστούν επί δέκα, εκατό, γιατί όχι και χίλια. Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι πολλά μέλη της κοινωνίας μας δεν διαθέτουν τις δυνατότητες της μονάδας (1) που αποδώσαμε στην αρχή στον καθένα μας αλλά λόγω φύσεως ή/και θέσεως πολλαπλάσιο αυτής της κατ’ εκτίμηση αρχικής αξιολογήσεως. Ποιος αλήθεια μπορεί να «ποσοτικοποιήσει» τις δυνατότητες του Πάπα, του Πατριάρχη, του Αρχιεπισκόπου, του πρωθυπουργού, του αρχηγού της αντιπολιτεύσεως και των άλλων κομμάτων, με όλη την κατιούσα ακολουθία, μέχρι τον απλό πολίτη. Ιδού λοιπόν ότι η «μόχλευση» δεν έχει επίπτωση μόνον στις χρηματιστηριακές αξίες αλλά και στις «δυνητικές» δυνατότητες του κάθε απλού πολίτη. Θυμούμαι ότι και στον καιρό της δικτατορίας θεωρητικά δεν υπήρχε η παραμικρή δυνατότητα να επηρεαστεί η πορεία της από φωνές διαμαρτυρίας, συγκεντρώσεις, πλακάτ ή συνθήματα ανθρώπων που μας συμπαραστέκονταν στο εξωτερικό, αλλά όσες φορές μειωνόταν η ένταση των εκδηλώσεων αυτών οι πολίτες έσπευδαν να εκφράσουν το παράπονό τους ότι μας ξέχασαν, ότι δεν πονούν και δεν ενδιαφέρονται πια για μας. Τι να πουν σήμερα οι συνάνθρωποί μας που ζουν το μαρτύριο του σημερινού πολέμου για το ενδιαφέρον μας, τη συμπόνια μας, τη συμπαράστασή μας!
Ανδρεας Κ. Ντεληθεος – Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών