Κύριε διευθυντά
Ηπολιτική ευθύνη, μαζί με την ποινική και αστική ευθύνη, είναι τα τρία (3) είδη ευθύνης των υπουργών στα κοινοβουλευτικά κράτη. Η πολιτική ευθύνη είναι η κοινοβουλευτική ευθύνη, που σημαίνει καθήκον λογοδοσίας των υπουργών προς τη Βουλή, που δίνει το δικαίωμα στην τελευταία να ελέγχει τους υπουργούς και να εκφράζει τη δυσπιστία της προς κάποιον υπουργό, αλλά και σε όλη την κυβέρνηση, εάν ο πρωθυπουργός δεν φροντίζει την «παραίτηση» του πταίσαντος υπουργού.
Επειδή τέτοιο είδος ευθύνης τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα με τη σημερινή κυβέρνηση έχει εκλείψει, αφού και η τεχνητή παρούσα πλειοψηφία φαίνεται ότι ενδιαφέρεται μόνο για τη βουλευτική έδρα και τη σοβαρή «αποζημίωση» (όχι μισθό ή αποδοχές, όπως εσφαλμένα λέγεται, και πράγματι έχει καταλήξει ή μάλλον «καταντήσει» σήμερα – βλ. και δώρα εορτών κ.λπ.) και όχι για την «τιμωρία» του αναλαβόντος την «πολιτική ευθύνη» υπουργού και του διατηρούντος αυτόν στη θέση του πρωθυπουργού.
Ομως «πολιτική ευθύνη» είναι και ηθική ευθύνη, είδος που ιδιαίτερα σήμερα κατέληξε να μη σημαίνει τίποτε απολύτως, με αποτέλεσμα να έχει χάσει το σοβαρό για την κοινοβουλευτική δημοκρατία περιεχόμενό της ή ακριβέστερα να έχει γελοιοποιηθεί. Τελευταία παραδείγματα γελοιοποίησης είναι η ανάληψη της «πολιτικής ευθύνης» από υπουργούς, δηλαδή η ανάληψη της ευθύνης του «τίποτα» έτσι για να βρισκόμαστε σε συζήτηση και να «υπερηφανεύεται» ή ακριβέστερα να προσποιείται ο υπουργός ότι είναι υπεύθυνος για κάτι που δεν υπάρχει. Η γελοιοποίηση έχει και ιστορία, διότι στο παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο, έχουν φθάσει και εγκληματίες [δολοφόνοι της 17ης Νοέμβρη και ο νεαρός Ρωμανός…] να δηλώνουν ότι αναλαμβάνουν την «πολιτική ευθύνη των εγκληματικών πράξεών τους»!!!
Κατάληξη: Οποιος υπουργός ισχυρίζεται στη σημερινή εποχή ότι «αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη» και συγχρόνως δεν παραιτείται (στάση ανύπαρκτη σήμερα) αισθάνομαι, όπως πιστεύω και όλοι οι πολίτες, ότι δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να μας ειρωνεύεται και το σημαντικότερο να ειρωνεύεται τη δημοκρατία, όσο η τελευταία εξακολουθεί να υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα, διότι αυτά που βλέπουμε καθημερινά μόνο βεβαιότητα δεν δημιουργούν για την ύπαρξή της σήμερα. Με αηδία για όλους αυτούς που μας ειρωνεύονται κλείνω την παρατήρησή μου, ώστε ως πολίτης ελεύθερος να γνωρίζουν τι νιώθω, όπως και πολλοί άλλοι, για αυτούς, αν και δεν πιστεύω λόγω του ενδημούντος παχυδερμισμού ότι θα αισθανθούν οτιδήποτε.
Αθανασιος Δ. Θανοπουλος – Δικηγόρος