Κύριε διευθυντά
Στοιχεία που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας κατατάσσουν τη χώρα μας στην τρίτη θέση μετά τη Γαλλία και τη Σουηδία σε λειτουργικά δημόσια έξοδα. Τώρα θα αναρωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχουν, από πλευράς παροχών, οι παραπάνω χώρες με τη δική μας – ας το αποφύγουμε γιατί πονάει. Τον επόμενο χρόνο κλείνουμε τον έβδομο χρόνο των ισχνών αγελάδων με τρία μνημόνια που «τρέχουν», κάτω από ξένη επιτροπία, και οι Ελληνες γίνονται όλο και πιο ξένοι στον τόπο τους, αφού με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα ούτε τα σπίτια μας δεν θα ορίζουμε. Για σαράντα χρόνια η διαπλοκή και η διαφθορά μάς έχουν γίνει δεύτερη φύση, σαν ανίατη ασθένεια. Αναφέρουμε κάποια παραδείγματα όπως οι έλεγχοι στο λαθρεμπόριο πετρελαίων, που το ίδιο το κράτος το υπολογίζει στο 1,5 δισ., και περιορίστηκαν στο 5% με πενιχρά αποτελέσματα. Για το λαθρεμπόριο, πάλι, ξηρού φορτίου, που υπερβαίνει το προηγούμενο νούμερο, μόλις προχθές το κράτος ενέκρινε κονδύλι για την αγορά μηχανήματος που θα ανιχνεύει τα φορτία στα σύνορα. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να δεις το λαθρεμπόριο τσιγάρων που οργιάζει μαζί με άλλα πράγματα σε λαϊκές και άλλους χώρους. Τώρα με την πείρα που έχουμε, μέχρι να το εγκαταστήσουμε και να το μάθουμε το μηχάνημα, να προκληθούν ακούσια και εκούσια και κάποιες βλάβες, τα φάγαμε τα πέντε έξι χρόνια. Στη μεγαλύτερη εξάρθρωση σπείρας που έγινε πρόσφατα από τις Αρχές, τα μέλη της οποίας καταλήστευαν τα σπίτια για πάνω από είκοσι χρόνια με πλούσια λεία, ενέχονται ως πληροφοριοδότες και φύλακες του κράτους και σε πολύ υψηλά κλιμάκια. Ετσι επαληθεύεται αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός «κάστρο χωρίς ρουφιάνο από μέσα δεν πέφτει». Κυβερνητικοί παράγοντες που έχουν χρηματίσει σε υπουργεία έχουν επανειλημμένως δηλώσει ότι μόνο το 15% των υπαλλήλων παράγει. Οι υπόλοιποι είναι παρόντες – απόντες ροκανίζοντας τον χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, οι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους αντίστοιχους του ιδιωτικού τομέα κατά 20%-25%, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το πλεονέκτημα της μονιμότητας. Οπως ο ιδιωτικός χώρος δέχεται αξιολόγηση από το κοινό αμείλικτα σε καθημερινή βάση, έτσι κάποτε πρέπει να γίνει και στον δημόσιο τομέα. Διαφορετικά, αν δεν το κατανοήσουμε καθολικά σ’ αυτήν τη χώρα, θα την οδηγούμε όλο και πιο τριτοκοσμικά και είναι άδικο να ζητούμε ευθύνες από ξένους. Ενδεικτικά αναφέρουμε το σώμα των εκπαιδευτικών, που αποφάσισαν μεσοβδόμαδα να διεξαγάγουν τις εκλογές τους, σαν να μην τους έφταναν οι τετράμηνες διακοπές (καλοκαίρι, Χριστούγεννα και Πάσχα). Ο ίδιος κλάδος καλεί ανάλγητα τους γονείς για να τους δώσει τους βαθμούς σε ώρες που εργάζονται και όχι να θυσιάσουν κάποιες ώρες από ένα Σάββατο, ενώ γνωρίζουν ότι σε χώρες της Ευρώπης τα σχολεία λειτουργούν έξι ημέρες. Και να μάθαιναν τα παιδιά μας γράμματα, χαλάλι τους. Από τις τριάντα δύο χώρες τα Ελληνόπουλα καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις. Δεν είδαμε ποτέ σύσσωμους τους εκπαιδευτικούς μας σε μια διαμαρτυρία ή μια αποχή για τη βελτίωση της εκπαίδευσης, τη λοβοτόμηση της ελληνικής γλώσσας, της Ιστορίας και άλλων πυλώνων για να βελτιωθεί η παιδεία και να σταματήσει η παραπαιδεία, παγκόσμιο ελληνικό φαινόμενο. Σε όλα αυτά το κράτος κάνει οριζόντιες περικοπές μεταξύ δικαίων και αδίκων, αρκεί να μην πειραχθεί η ιερή αγελάδα της νομενκλατούρας του Δημοσίου. Ολες οι κυβερνήσεις ανεξαιρέτως στον περιορισμό της σπατάλης του κράτους θυμίζουν εκείνο τον αδιόρθωτο μπεκρή που περιόριζε όλα τα εδέσματα, αλλά το κιλό με το κρασί το ήθελε ακέραιο. Πρόσφατα κάποια υπουργεία μαζί με τον χώρο της Υγείας υπερέβησαν τους προϋπολογισμούς ανεβάζοντας έτσι το χρέος. Εάν αυτό γινόταν σε οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση, το αποτέλεσμα θα ήταν λουκέτο με τους εργαζομένους στην ανεργία. Δεν φταίνε οι ξένοι για τη βαλκανοποίηση της χώρας μας. Τα καταφέρνουμε θαυμάσια και μόνοι μας.
Δημητρης Μαυραειδοπουλος
Η αδιέξοδη κρίση (ευθύνη και χρέος)
Κύριε διευθυντά
Ο κάθε άνθρωπος στον οποίο η διάνοια, ο λόγος και η πράξη μοχθούν στην άσκηση και κατάκτηση της αρετής, που κοντολογίς διαθέτει σωφροσύνη, όταν πέσει σε καταιγίδα δεινών το πρώτο που κάνει είναι η αυτοκριτική που, αν είναι και πιστός, καταλήγει πάντοτε σε αυτομεμψία, στην αποδοχή δηλαδή ότι για τα δεινά του δεν φταίνε οι άλλοι, αλλά ο ίδιος. Ενας τέτοιος άνθρωπος την όποια κρίση δεν τη θεωρεί συμφορά, αλλά ευλογία και μάλιστα μεταμφιεσμένη (in disguise), που ο Θεός την έστειλε για να επανορθώσει την αποκλίνουσα απ’ Αυτόν πορεία του, ακούει και πείθεται στον λόγο του Θεού, που μέσα από τον χαλασμό του λέει: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16, 33). Μόνον αυτός ο άνθρωπος, όταν μεγάλη κρίση λυγίζει τους άλλους, μπορεί με σιγουριά να αντιστέκεται, γιατί όπλα του έχει την υπομονή, την πίστη, την ελπίδα και την Αγάπη, άθλημα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας. Σε κρίση ποικιλόμορφη, κυρίως οικονομική, ρίχνονται και λαοί, κοινωνίες και χώρες. Ωστόσο, εκείνοι που βαδίζουν μονοιασμένοι στον κακοτράχαλο δρόμο φτάνουν γρήγορα στο ξέφωτο της ανάκαμψης, ενώ άλλοι, όπως εμείς, ακόμη βολοδέρνουμε με άδηλο το μέλλον. Κι αυτό συμβαίνει γιατί οι άλλοι, και όχι εμείς δυστυχώς, έχουν κάνει την αυτοκριτική τους και έχουν καταλάβει τη λαϊκή σοφία που λέει: «Η ομόνοια χτίζει το σπίτι και η διχόνοια το γκρεμίζει», και το άλλο: «Οταν τα σκυλιά τρώγονται, ο λύκος τρώει τα πρόβατα». Το σπουδαιότερο έχει να κάνει με τον Χιτώνα του ηγέτη (διαγωγή και έργα του). Αν έχει υφανθεί με αρετές ο χιτώνας και ο ίδιος θα είναι καθαρός και δίκαιος. Αν για στημόνι και υφάδι έχουν χρησιμοποιηθεί το ψέμα και τα πάθη θα ’ναι ακάθαρτος και άδικος. Ακέραιο, ωστόσο, θα μένει το χρέος του λαού. Δεν μπορεί να φτιάξει τους ηγέτες του, έχει όμως χρέος να ψάχνει να τους βρει, από εκείνους που δεν είναι:
– Ψεύτες, εκείνους που διαφορετικά πράττουν απ’ ό,τι έχουν υποσχεθεί.
– Κλέφτες, εκείνους που με υποκρισία του «ήθους» τους θηρεύουν και κλέβουν από τον λαό έπαινο που δεν τους αξίζει.
– Επίορκοι, εκείνους που δίνουν όρκο στον Θεό για να υπηρετούν αξίες και λαό, και στη συνέχεια πολεμούν τον Θεό, καταλύουν αξίες, εξουθενώνουν ανθρώπους. Αν πιστεύουμε ότι τα προβλήματά μας θα λυθούν από ηγέτες αλαζόνες, φίλαυτους, δόλιους και πονηρούς, ασύμβατους με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια, που μάχονται τον Θεό, γιατί θέλουν με ιδεοληψίες και φαντασίες να θεοποιήσουν την αλαζονεία τους, τότε είμαστε άξιοι όλων αυτών των κακών που ζούμε!
Αναστασιος Γ. Λεκκας – Συν/χος Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Μήπως ξέρετε εσείς γιατί χαμογελάει;
Κύριε διευθυντά
Κατά καιρούς ο νυν πρωθυπουργός της χώρας μας επαίρεται για το «για πρώτη φορά αριστερά» στην ηγεσία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Προφανώς θέλει να παραβλέπει το γεγονός ότι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας μαζί με τους βουλευτές που τον ακολουθούν δεν ανήκουν στον χώρο της αριστεράς. Αρα δεν έχουμε κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά κυβέρνηση βουλευτών της αριστεράς σε συνεργασία με τους βουλευτάς που ανήκουν στον ευρύτερο δεξιό χώρο. Αντίθετα δεν επαίρεται για το ότι για πρώτη φορά πρωθυπουργός από τον χώρο της αριστεράς χρησιμοποιεί τη αμερικανική (αγγλική) γλώσσα στις διεθνείς συναντήσεις και όχι τα ρωσικά ή τη γλώσσα της πατρίδας του. Τελειώνοντας, προσθέτω πως με εξαίρεση την ανέμελη νεολαία, τα άτομα που χαμογελούν στη χώρα μας είναι ελάχιστα. Και όχι μόνο δεν χαμογελούν αλλά αγκομαχούν, αναστενάζουν και μοιρολογούν για τον τρόπο ζωής που διάγουν. Στα ελάχιστα άτομα που χαμογελούν περιλαμβάνεται και ο πρωθυπουργός που έχει ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, ευχαριστημένος για τον τρόπο της ζωής των κατοίκων της χώρας στην οποία είναι πρωθυπουργός.
Γιαννης Πλακονουρης – Διδάκτωρ Ιατρός