Κύριε διευθυντά
«Είμαι υπερήφανος για τη δική μου πορεία, γιατί ήταν τιμή μου να συμμετέχω στο μαθητικό κίνημα». Αυτό δήλωσε ο πρωθυπουργός της χώρας στη Βουλή των Ελλήνων για το χαβαλετζίδικο φαινόμενο των μαθητικών καταλήψεων! Και συνεχίζει ακάθεκτος και χωρίς ίχνος συστολής. «Το νεολαιίστικο κίνημα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία του τόπου!»
Πώς; Με απώλεια χιλιάδων διδακτικών ωρών και καταστροφές εκατομμυρίων ευρώ. Και μάλιστα με άκρως «δημοκρατικές διαδικασίες». Μια χούφτα μαθητών, συνήθως μέλη κομματικών οργανώσεων, όπως τότε και ο κ. πρωθυπουργός, στα «βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα», αλαλάζοντας «αέρα» εφορμούσαν κατά του ανυπεράσπιστου εχθρικού οχυρού, όπως φάνταζε στα μάτια τους το δύσμοιρο δημόσιο σχολείο. Γονείς, εκπαιδευτικοί, συνδικαλιστικές οργανώσεις, κάθε τοπική κοινωνία, δικαστικές, αστυνομικές και πολιτικές αρχές, δημοσιογράφοι αλλά και τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης χειροκροτούσαν, διότι περισπούδαστα έκριναν πως κυοφορούνταν στις καταλήψεις οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγωνιστές του μέλλοντος της χώρας!
Ευστοχότατα ο Χρήστος Γιανναράς γράφει: «Διέφθειραν τις ψυχές των παιδιών βάζοντάς τα να πιθηκίζουν την πολιτική με τα δεκαπενταμελή, τις εκλογές της πλάκας και του χαβαλέ». Μια ολόκληρη χώρα σε παράκρουση. Χρησιμοποιούσε επαίσχυντα τα παιδιά της, καθώς οι ίδιοι δεν είχαν το σθένος να αντιμετωπίσουν τις παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος. Ούτε καν υποψιάζονταν ότι οδηγούσαν σε εκφαυλισμό τους μαθητές και ότι ενέγραφαν υποθήκες στις ψυχές τους, που θα εξαργυρώνονταν με μελλοντικές απολιτικές συμπεριφορές.
Για σχεδόν μια εικοσαετία οι καταλήψεις ανθοφορούσαν. Μήπως και εξαιτίας τους λύθηκε έστω και ένα από τα πάμπολλα ουσιώδη προβλήματα των δημοσίων σχολείων; Ούτε ένα! Τουναντίον επιδεινώθηκαν τα υπάρχοντα αλλά και δημιουργήθηκαν νέα.
Αν ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας έκανε αυτές τις δηλώσεις ως μαθητής θα είχε ως άλλοθι το νεαρό της ηλικίας. Απαντες θα τον αντιμετώπιζαν με επιείκεια. Ακόμη και ο φιλόσοφος Αριστοτέλης θα προσέτρεχε προς υπεράσπισή του, καθώς εύστοχα έχει περιγράψει τα ήθη των νέων.
Τώρα όμως που διάβηκε τα σαράντα και κατέχει το αξίωμα του πρωθυπουργού, πώς είναι δυνατό να παλιμπαιδίζει και να μην ενεργοποιεί την κοινή λογική κοντά στην επιθυμία και το συναίσθημα;
Ούτε καν διανοήθηκε ότι ο δημόσιος λόγος του πρωθυπουργού μπορεί να έχει παιδαγωγικές ή αντιπαιδαγωγικές συνέπειες.
Είναι λυπηρό να ταυτίζεται ο ρόλος του πρωθυπουργού με τον ρόλο του προέδρου του δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου.
Φαίνεται πως του ταιριάζει απόλυτα το απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης «Ως κύων επιστρέφει εις τον εμετόν αυτού, ούτως άφρων επαναλαμβάνει την αφροσύνην αυτού». Ούτε διάβασε πουθενά ότι «το σφάλλειν ανθρώπινον, το εμμένειν δαιμονικόν»;
Αλλά και αν δεν γνωρίζει τα παραπάνω, δεν έτυχε ως μέλος τότε της ΚΝΕ να ακούσει τη ρήση του Ιλιτς Λένιν «Το θέμα δεν είναι να μην κάνουμε λάθη. Τo θέμα είναι… να επανορθώσουμε»;
Οταν ο καθηγητής του δίδασκε τις «Εστιάδες» του Ι. Γρυπάρη και ιδιαίτερα τους στίχους «Το κρίμα τους στάθηκεν μια άβουλη ανεμελιά / κι αραθυμιά σαν της δικής μας νιότης», δεν εμπέδωσε ότι στη ζωή μας πρέπει να υπάρχει και η παράμετρος αυτοκριτική;
Δυστυχώς ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας με τις εξωφρενικές δηλώσεις του έστειλε προς τους μαθητές των δημοσίων σχολείων σαφέστατο μήνυμα: Ξυπνήστε! Κάντε καταλήψεις! Είμαι μαζί σας! Αν με ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές και τις κερδίσω, όταν τελειώσετε το λύκειο κάποιους από τους πρωτεργάτες των καταλήψεων θα σας χρίσω υπουργούς! Οι υπόλοιποι θα προσληφθείτε, όπως ο κ. Καρανίκας, ως ειδικοί συνεργάτες στρατηγικού σχεδιασμού στο πρωθυπουργικό γραφείο!
Θανασης Ναστας – Eκπαιδευτικός
Των οικιών υμών και ημών…
Κύριε διευθυντά
Με δεδομένη την ευαισθησία και τις αντιδράσεις του μέσου κατοίκου της χώρας μας, τα προβλήματα που αυτός καθημερινά αντιμετωπίζει, μπορεί να ταξινομηθούν περίπου ως εξής:
Πρώτο και κύριο θέμα είναι η εθνική μας ασφάλεια. Περιβαλλόμεθα από χώρες με έντονη επεκτατική σε βάρος μας διάθεση, με προεξάρχουσα φυσικά την Τουρκία. Της οποίας ο ηγέτης πάνω σε μια θάλασσα από κόκκινες σημαίες, έχει οδηγηθεί τελευταία σε νεφελώδεις αλλά επικίνδυνες παρακρούσεις και ο εξοπλισμός της είναι πανίσχυρος.
Το δεύτερο και συναπτό πρόβλημά μας είναι η οικονομική μας κατάσταση. Ποτέ άλλοτε σαν χώρα δεν βρεθήκαμε τόσο χαμηλά. Η ανεργία είναι πρωτοφανής. Εχουμε σχεδόν μηδαμινή παραγωγικότητα, ακόμα και στον τομέα της γεωργίας. Και να μην μπορούμε να καταβάλλουμε ούτε τις συντάξεις της προηγούμενης γενιάς, τις οποίες αυτή έχει με υστέρηση προκαταβάλει.
Το τρίτο πρόβλημα είναι το προσφυγικό. Εξαιτίας του διαμελισμού της Συρίας και της κατευθυνόμενης ροής από την Τουρκία κυρίως, η είσοδος ξένων στη χώρα μας είναι δυσανάλογος από τις όποιες δυνατότητές μας.
Ανεξάρτητα από την οφειλόμενη ανθρωπιστική αντιμετώπιση του φαινομένου, η υποδοχή ανθρώπων με διαφορετική θρησκεία, πολιτισμικά δεδομένα δημιουργούν μακροπρόθεσμα για εμάς μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Τα οποία θέλουμε συστηματικά με στρουθοκαμηλισμό να αγνοούμε.
Το επόμενο πρόβλημα είναι επίσης καθαρά υπαρξιακό. Πρόκειται για το πολιτικό μας σκηνικό.
Εξαιτίας των συμπλεγμάτων που μας άφησε ο Εμφύλιος, ζούμε σήμερα κυρίως τον ιδεασμό του δήθεν καθήκοντος να αναλωθούμε σε μια ονειρική διεθνοποίηση, που δεν συμβιβάζεται με τη μικρή μας υπόσταση σε παγκόσμιο επίπεδο. Καθώς αυτό εξ ορισμού ανήκει μόνο και αποκλειστικά στο παιγνίδι των μεγάλων λεγόμενων δυνάμεων.
Στο κοινωνικό επίπεδο, πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε μια σωρεία από προβλήματα. Την απόκτηση φορολογικής συνείδησης, όχι απλά το κυνήγι της φοροδιαφυγής, που ενδεχόμενα έχει και τη δικαιολογία ότι το κράτος δεν ανταποδίδει στον φορολογούμενο στοιχειώδεις αντιπαροχές. Στο λαθρεμπόριο πολλών ειδών, όπως καυσίμων, καπνού, κυκλοφορίας ειδών με παραποιημένη προέλευση, ταξί χωρίς άδειες κ.λπ.
Ακολουθεί το μεγάλο ζήτημα της αξιοκρατίας, κυρίως στον κρατικό μηχανισμό, για να αποκτήσει αυτός κάποτε τη συναίσθηση της εκπλήρωσης της σπουδαίας εκ των πραγμάτων αποστολής του.
Που μόνο με την αναζωογόνηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την οποία μάχεται αδικαιολόγητα, μπορεί από έναν υγιή με αυτή συναγωνισμό, να ανανεωθεί.
Ενα άλλο πρόβλημα που θεωρείται μικρό, αλλά το οποίο διαβρώνει καίρια την κάθε υπάρχουσα κρατική εξουσία, είναι η ύπαρξη μιας μικρής ομάδας κουκουλοφόρων η οποία στο μέσον κυριολεκτικά της Αθήνας έχει δημιουργήσει ένα «κράτος εν κράτει» στα Εξάρχεια.
Και εμείς σήμερα για να ξεχάσουμε όλα τα παραπάνω και άλλα σπουδαία επακόλουθα και τραυματικά προβλήματα, ασχολούμεθα σκόπιμα με τις τηλεοπτικές άδειες, οι οποίες οφείλουν βέβαια να εκσυγχρονιστούν, αλλά ιεραρχικά έπονται τόσο πολλών άλλων αναγκαίων λύσεων και απαιτήσεων.
Και στο παιγνίδι αυτό εξαπάτησης του λαού με ασπιρίνες για να ξεχάσει τάχα τον πόνο του, έχουν υποκύψει σχεδόν όλες δυστυχώς οι πολιτικές μας δυνάμεις.
Ευσταθιος Λιακοπουλος – Επίτ. Δικηγόρος Αθηνών