Κύριε διευθυντά
Οι αμερικανικές εκλογές, θέλουμε δεν θέλουμε, αποτελούν ένα μεγάλο γεγονός με διαπλανητικό ενδιαφέρον. Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός, ας δούμε ψύχραιμα την αναπάντεχη(;) εκλογή του Ρεπουμπλικανού Τραμπ και την ήττα της δημοκρατικής Χίλαρι. Σε αυτές τις εκλογές έπεσαν έξω όλες οι δημοσκοπήσεις που έδιναν προβάδισμα στη Χίλαρι, με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται εύλογα όλοι πώς συνέβη κάτι τέτοιο. Στο ρωμαϊκό δίκαιο υπάρχει και ένα ρητό «L’ Eccesso di Colpa Assolve il Condannato», σε ελεύθερη μετάφραση θα λέγαμε «Οι υπερβολικές κατηγορίες αθωώνουν τον κατηγορούμενο». Ζήσαμε μια προεκλογική εκστρατεία όπου όλα τα ΜΜΕ κατηγορούσαν τον υποψήφιο Τραμπ μέχρι δαιμονοποιήσεως. Σε αυτό προστέθηκε η επιστράτευση του Χόλιγουντ (ηθοποιοί, τραγουδιστές, μοντέλα κ.λπ.) υπέρ της Κλίντον, χλευάζοντας και υποτιμώντας τον Τραμπ. Κατά του Τραμπ πήραν επίσης θέση ο νυν πρόεδρος της αστερόεσσας Ομπάμα αλλά και πολλοί ηγέτες άλλων χωρών. Ο αμερικανικός λαός είχε να επιλέξει μεταξύ του παλιού, των συστημικών, και του καινούργιου, των αντισυστημικών. Το παλιό το βαραίνουν για τρεις δεκαετίες εστίες πολέμου, διάλυση κρατών, επταετής οικονομική κρίση, λαθρομεταναστευτικό-προσφυγικό, ανεργία και υποβάθμιση της μεσαίας τάξης. Η Χίλαρι σημαιοφόρος της παγκοσμιοποίησης και ο Τραμπ του κλασικού καπιταλισμού. Σύνθημα του Τραμπ «Η Αμερική στους Αμερικανούς», «Οχι άλλοι ανεξέλεγκτοι λαθρομετανάστες», «Να φύγουν οι ανεπιθύμητοι που δεν πληρούν τα αμερικανικά πρότυπα», «Φόρος στα εισαγόμενα προϊόντα από Κίνα, Ινδία, Μεξικό κ.λπ. προκειμένου να ενισχυθεί η αμερικανική βιομηχανία». Πουριτανός ο Τραμπ έναντι του προοδευτισμού της Χίλαρι, αντιδρά στην ισοπέδωση των παραδοσιακών αξιών (γάμος ομοφυλοφίλων, κ.λπ.) και η προεκλογική εκστρατεία του είχε συμπαραστάτες το Brexit, τη Λεπέν, τον Mπέπε Γκρίλο, τον Ορμπαν, τη δική μας Χρυσή Αυγή και άλλα εθνικιστικά ρεύματα. Κοντά του ήταν και ο Πούτιν που δεν ήθελε την αναζωπύρωση ενός άλλου Ψυχρού Πολέμου μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Η εκλογή του Τραμπ μπορεί να έχει και αντίκτυπο στην αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όσο η Γερμανία καταπιέζει οικονομικά τις χώρες του Νότου. Φυσικά, από την ιστορική πείρα που διαθέτουμε, στις ΗΠΑ δύσκολα μπορούν να γίνουν μεγάλες αλλαγές στην εξωτερική πολιτική, όπως στις σχέσεις Αμερικής και ΝΑΤΟ, στην ενεργειακή πολιτική ή στο περιβάλλον, γιατί εμπλέκονται και άλλοι παράγοντες (State Department κ.λπ.). Λόγου χάριν μπορεί να ανατρέψει το σχέδιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, την ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών, το γνωστό TTIP; Μπορεί ο Τραμπ να μην έχει την πολιτική πείρα της Χίλαρι ή την οξυδέρκεια του απερχόμενου Ομπάμα αλλά γνωρίζει πολύ καλά το management. Ετσι μπορεί να στελεχώσει τη νέα κυβέρνηση με τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις. Εμείς σε όλα αυτά τι να πούμε; Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα, ο καιρός θα δείξει.
Δημητρης Μαυραειδοπουλος
Εχει μικρύνει η πατρίδα μας
Κύριε διευθυντά
Σε πρόσφατο κύριο άρθρο της «Καθημερινής» θέσατε το ερώτημα: Εχει μικρύνει η Ελλάδα ή απλώς περνάμε μια φάση παρακμής; Πολύ φοβάμαι ότι ισχύει δυστυχώς το πρώτο. Τι να περιμένει κανείς από έναν πρωθυπουργό που μαθαίνει αγγλικά στα σαράντα του και επιμένει πεισματικά στο κίνημα «χωρίς γραβάτα» όταν κάθεται σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με ηγέτες διεθνούς ακτινοβολίας; Τι περιμένει από έναν πρόεδρο που αναφέρεται μόνο στη Συνθήκη της Λωζάννης, αλλά όχι στη Συνθήκη των Σεβρών και στην υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας του Ελευθερίου Βενιζέλου, του ηγέτη που θέλησε να επιστρέψει στους Ελληνες την εθνική υπερηφάνεια; Τι να πεις για ένα πολιτιστικό οικοδόμημα προϊστορίας χιλιάδων χρόνων, του οποίου ηγούνται ηθοποιοί και αυλοκόλακες της εξουσίας, πανεπιστημιακοί που σπεύδουν να βγάλουν ένα νόμο συνταγματικό, όταν βοά ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα περί της αντισυνταγματικότητάς του. Δικαστές που γαντζώνονται στα γρανάζια της δικαστικής εξουσίας και κόπτονται πώς θα παραμείνουν μέχρι τα εβδομήντα τους να δικάζουν. Αιδώς Αργείοι… Αν έχει μείνει ένα αξιόμαχο τμήμα του ελληνικού έθνους, αυτό είναι αναμφισβήτητα οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας μας. Σε καιρούς χαλεπούς προσπαθούν –με νύχια και με δόντια– να διαφυλάξουν την εδαφική ακεραιότητά μας από τον γνωστό εξ ανατολών σουλτάνο. Αυτόν που σε κάθε καμπή της ελληνικής Ιστορίας –είτε λέγεται πόλεμος του 1897, είτε Μικρασιατική Καταστροφή, είτε Κύπρος– φροντίζει να μας αποδεικνύει περισσότερο πόσο μικροί είμαστε απέναντί του. Κι αν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε με τον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ, αν δεν ακολουθήσουμε πολιτική εθνικής αυτοπεποίθησης, θα έχουμε την ίδια μετριότητα να καλύπτει ολόκληρο τον εθνικό μας βίο.
Στυλιανος Παπαγεωργιου – Γονατας – Καθηγητής Ποινικού Δικαίου ΔΠΘ – Δικηγόρος
Ο λησμονημένος πρωταγωνιστής
Κύριε διευθυντά
Θέλω, με αφορμή την πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου, να αναφερθώ στον λησμονημένο Ανδρέα Παπασταυρίδη που πρωτοστάτησε στον χώρο της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, στο διάστημα 1972–1974, τότε που υπήρχε πραγματικό κόστος… Ηταν ίσως ο κορυφαίος πρωταγωνιστής των κινητοποιήσεων και γεγονότων της Σχολής, εκείνη την περίοδο. Βεβαίως υπήρξαν και άλλοι θαρραλέοι που μπήκαν μπροστά, όμως αυτός επηρέασε την πλειονότητα των φοιτητών που συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις/κινητοποιήσεις, όχι μόνο λόγω αγωνιστικού ήθους αλλά και διότι ήταν κορυφαίος φοιτητής. Στο αλσύλλιο προ του κτιρίου της Φυσιολογίας, με το μπλε νάιλον αδιάβροχό του, την τσάντα και το απαραίτητο τετράδιο, να γράφει και να συμβουλεύει σε θέματα χημείας και βιολογίας, να εξηγεί τη δομή και τη λειτουργία του DNA, να προτρέπει για διάβασμα φαρμακολογίας και φυσιολογίας, να μιλάει για τα μαθηματικά, τη φυσική, την ιστορία κ.ά. Επαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρώτη συγκέντρωση για τις φοιτητικές εκλογές (Νοέμβριος 1972), από τις σκάλες του αμφιθεάτρου Φυσιολογίας, έχοντας δίπλα του τον Γιώργο Παυλάκη, τον Νίκο Σιδέρη και πρόσωπα που δεν θυμάμαι πια το όνομά τους, και σε πολλές που ακολούθησαν. Μιλώντας στους παρευρισκομένους, μεταξύ άλλων, απευθύνθηκε στον β΄ όροφο ζητώντας από τον τότε καθηγητή της Φαρμακολογίας να συναγωνισθούν σε γνώσεις! Παράλληλα, ο συμφοιτητής Βασίλης Καπερώνης, ο πρώτος του έτους –εκφράζοντας τους δεκάδες παρευρισκομένους στον αύλιο χώρο– τολμούσε να ζητήσει από τον κοσμήτορα το κλειδί του αμφιθεάτρου για την πρώτη ελεύθερη συνέλευση των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής και το πλήρωσε, αργότερα. Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή στις πορείες συμπαράστασης στους φοιτητές της Νομικής (Φεβρ. 1973) και αργότερα του Πολυτεχνείου. Πολλοί από τους τότε πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων υπέστησαν διώξεις, συνελήφθησαν και βασανίστηκαν, όπως και αργότερα με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στην πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο γέμισε η Ελλάδα αντιστασιακούς και επαναστάτες. Ντουμάνια στις συνελεύσεις, ώρες επί της διαδικασίας, πλεόνασμα βερμπαλισμού, μαζική ένταξη φοιτητών σε παρατάξεις και κόμματα. Για κάποιους σαν τον Ανδρέα Παπασταυρίδη δεν υπήρχε ο ανάλογος χώρος. Μόλις τέλειωσε έφυγε με υποτροφία στο εξωτερικό. Βαθμιαία έπαυσε να γίνεται λόγος γι’ αυτόν στον φοιτητικό χώρο, αλλά ούτε και αργότερα σε άρθρα, κείμενα ή βιβλία με αναφορές στα τότε γεγονότα. Από το αγωνιστικό ήθος, το «πρώτοι στα μαθήματα» φθάσαμε στην «αγωνιστική» αντιγραφή, το «δημοκρατικό πέντε», τις επιθέσεις, τα κτισίματα, τις καταστροφές, τα μεταμοντέρνα «αγωνιστικά φοιτητικά χάπενινγκ» και τόσα άλλα, στο όνομα πάντα «προοδευτικών» αιτημάτων. Τα οποία προσβάλλουν βάναυσα το ήθος, τις επιδιώξεις και τα όνειρα εκείνων που τότε πρωταγωνίστησαν για ένα ελεύθερο, καλύτερο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο. Το φοιτητικό «κίνημα», πρακτικά, δεν έλυσε κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, αντιθέτως πρόσθεσε κι άλλα. Η απώλεια προσανατολισμού για το «κίνημα» και το υπουργείο Παιδείας κατέληξαν σχεδόν σε έλλειψη επαφής με τη σύγχρονη, υπαρκτή, πραγματικότητα των πανεπιστημίων του υπόλοιπου κόσμου.
Νικος Κελερμενος – Ιατρός