Κύριε διευθυντά
Την Τρίτη 22 Νοεμβρίου, εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στο κτίριο της Βουλής των Ελλήνων, έκθεση αφιερωμένη στον Ιωάννη Καποδίστρια. Στο μικρό δίφυλλο που μας μοίρασαν στα εγκαίνια, υπάρχει ένα συνοπτικό σημείωμα του επιμελητή της έκθεσης, ιστορικού κ. Χρήστου Λούκου, που τοποθετεί «τον πάντα επίκαιρο» Κυβερνήτη της Ελλάδας στον χώρο και τον χρόνο, με αντικειμενικότητα και ακρίβεια, χωρίς προκαταλήψεις και ωραιοποιήσεις, αγιοποιήσεις που όπως γράφει δεν βελτιώνουν αλλά μάλλον βλάπτουν την ιστορική του εικόνα.
Φανατική θαυμάστρια του Ιωάννη Καποδίστρια θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Χρ. Λούκο. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν μεγάλος γιατί ήταν άνθρωπος και όχι άγιος. Η μεγάλη του προσφορά στην απελευθερωμένη χώρα, οι διπλωματικές και πολιτικές του ικανότητες, τα προσωπικά του χαρίσματα και η ανιδιοτέλειά του αναδεικνύονται μόνα τους μέσα από τα ιστορικά τεκμήρια και τις μαρτυρίες. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, όταν η Βουλή των Ελλήνων διοργανώνει για πρώτη φορά μια έκθεση (έστω και μικρή) για τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας, να παρίσταται όλη η πολιτική ηγεσία του τόπου. Εκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Βουλής και τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, δεν είδα κανέναν άλλο πολιτικό αρχηγό, ούτε τον πρωθυπουργό ούτε τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ούτε τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Ντροπή! Θα μου πείτε ότι όλοι είχαν κάτι άλλο σοβαρό να κάνουν. Το πληροφορήθηκα από τα δελτία ειδήσεων. Ηταν όμως σημαντικότερα; Αν ναι, τότε θα παραδεχθώ ότι ήταν κακή οργάνωση, που δεν το πιστεύω.
Ας φρόντιζαν τότε να γίνουν τα εγκαίνια πριν από μια Ολομέλεια της Βουλής ή μια Κυριακή πρωί.
Σε μια έκθεση για τον Ιωάννη Καποδίστρια θα έπρεπε να είναι όλοι παρόντες τ. Πρόεδροι της Δημοκρατίας, τ. πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων κ.λπ. Και βέβαια μια τέτοια έκθεση δεν χωράει στα λίγα τ.μ. της Αίθουσας Τροπαίων και της Αίθουσας Ελ. Βενιζέλου. Η μνήμη των πολιτικών ανδρών αυτού του μεγέθους πρέπει να τιμάται από το κράτος και τον λαό.
Και μια μικρή παραχώρηση. Δεν θα έπρεπε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου; Ή μήπως το πρωτόκολλο δεν το επιτρέπει μετά την εξόδιο ακολουθία;
Αλλά ακόμη και τότε δεν πειράζει και τόσο αν δεν τηρούμε πάντα το πρωτόκολλο.
Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει τελευταία γι’ αυτό.
Μαρω Καρδαμιτση-Αδαμη
Ομ. καθηγήτρια ΕΜΠ
Επιστρέφοντας στην πατρίδα...
Κύριε διευθυντά
Είμαστε μια οικογένεια η οποία μετά περίπου σαράντα χρόνια ξενιτιάς επιστρέψαμε στην πατρίδα μας για να περάσουμε τα γηρατειά μας. Στην ξενιτιά, στις ΗΠΑ, μέχρι να βρούμε τον βηματισμό περάσαμε πολλά: κούραση, δουλειά, ξενύχτια. Να μην ξέρεις τη γλώσσα, αλλά να πρέπει να καταλάβεις τον άλλον και να σε καταλάβει. Κάναμε παιδιά, τέσσερα τον αριθμό, στήσαμε μετά μερικά χρόνια τη δική μας δουλειά. Πέσαμε όλοι με τα μούτρα. Ολοι στη δουλειά, από τη μάνα μας μέχρι τα παιδιά. Πήγαμε καλά. Δεν έχουμε παράπονο. Ομως το μυαλό μας ήταν εδώ. Είπαμε τα χρήματα να τα τοποθετήσουμε στην πατρίδα. Για να τραβήξουμε και τα παιδιά. Ετσι φέραμε τα χρήματα και κάναμε ένα σπίτι τριών ορόφων στην Κατερίνη. Και να βοηθήσουμε είπαμε την εθνική οικονομία, να δώσουμε δουλειά σε ελληνικά χέρια. Μόλις συνταξιοδοτηθήκαμε στην Αμερική, την άλλη μέρα φύγαμε για Ελλάδα. Αφήνοντας πίσω παιδιά και εγγόνια. Οποιος πει πως είναι εύκολα όλα αυτά λέει απλώς ψέματα.
Τη σύνταξή μας την παίρνουμε από την Αμερική. Εκεί δεν φορολογείται γιατί είναι χαμηλή. Οταν, όμως, έρχεται εδώ φορολογείται. Το σπίτι το κάναμε, πριν από 20 περίπου χρόνια, με συνάλλαγμα και χωρίς καμιά διευκόλυνση, απαλλαγή κ.λπ. Δεν παραπονούμαστε για ό,τι κάναμε ούτε μετανιώνουμε που δεν μείναμε στην Αμερική.
Η χώρα βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Δεν θέλουμε να μας φερθεί η χώρα διαφορετικά από όλους τους άλλους, αλλά το να φορολογεί τη σύνταξή μας που έρχεται από την Αμερική χωρίς να φορολογείται εκεί το θεωρούμε αδικία. Γιατί δεν είναι εισόδημα που αποκτάται εδώ. Που καταντάει βάναυσο αν σκεφθεί κανένας ότι δεν φορολογούμαστε στις ΗΠΑ επειδή οι συντάξεις μας είναι χαμηλές… Από την άλλη πλευρά, το σπίτι μας, που κτίστηκε αποκλειστικά από χρήματα που αποκτήθηκαν στην αλλοδαπή, φορολογείται με ΕΝΦΙΑ και καλώς γίνεται γιατί και στην Αμερική να το είχαμε τον αντίστοιχο φόρο θα τον πληρώναμε. Μας πιάνει όμως το παράπονο όταν η πατρίδα μας μάς λέει ότι το σπίτι που έχετε εδώ είναι τεκμήριο και γι’ αυτό πρέπει να πληρώσετε και φόρο στη σύνταξη που φέρνετε από την Αμερική. Αν το είχαμε στην Αμερική δεν θα είχαμε τεκμήριο, και έτσι δεν θα φορολογούνταν η σύνταξή μας. Από παντού εγκλωβισμένοι στην ίδια μας την πατρίδα. Με άλλα λόγια αν γυρίζαμε τον χρόνο πίσω, θα το σκεπτόμασταν δυο φορές να φέρουμε στην Ελλάδα τα χρήματα. Αν αγοράζαμε σπίτια στις ΗΠΑ για τα παιδιά μας, θα πληρώναμε τον εκεί ΕΝΦΙΑ, αλλά εδώ δεν θα φορολογούνταν –λόγω τεκμηρίου– οι συντάξεις μας… που, όπως είπαμε, είναι αφορολόγητες στην Αμερική. Προτείνω:
– Περιουσιακά στοιχεία που αποκτήθηκαν ή αποκτώνται στην Ελλάδα με την αποδεδειγμένη εισαγωγή συναλλάγματος να μην αποτελούν τεκμήριο. Πολύ μεγάλο κίνητρο για να διατηρήσουν ή να αγοράσουν Ελληνες του εξωτερικού ακίνητα στην Ελλάδα. Κίνητρο για εισαγωγή συναλλάγματος μεταναστών.
– Να μη φορολογούνται συντάξεις ή μισθοί του εξωτερικού εφόσον φορολογούνται ή νομίμως απαλλάσσονται στις χώρες προέλευσης. Κίνητρο για επιστροφή στην Ελλάδα.
Γιαννης Κουθουριδης
Κατερίνη