Κύριε διευθυντά
Ο Φιντέλ Κάστρο ανέτρεψε την ελεεινή δικτατορία του Μπατίστα στην Κούβα το 1959. Με τι την αντικατέστησε; Με ελεεινή δικτατορία. Πού είναι λοιπόν η μεγάλη προσωπικότητα που «σημάδεψε τον 20ό αιώνα;» Ενα τυραννικό καθεστώς, τριτοκοσμικό, αυταρχικό, αλαζονικό ήταν το καθεστώς του «κομαντάντε», βυθισμένο στη διαφθορά, στη διαπλοκή και στον νεποτισμό. Απόδειξη ότι η δικτατορία του –προσωπικό του φέουδο– μετά την ασθένειά του παραδίδει την εξουσία όχι στον φυσικό δικαιούχο –τον λαό της Κούβας– αλλά στον αδελφό του. Μπορεί λοιπόν ένας δικτάτορας να είναι μεγάλος και καλός και στην περίπτωση ακόμα που έχει εξασφαλίσει ψωμί στον λαό του, αλλά του έχει στερήσει το πολυτιμότερο ψωμί, το ψωμί της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Ο επαναστάτης όταν εγκαθιστά κομμουνισμό μετατρέπεται ή σε κόκκινο ή σε μαύρο τύραννο. Και οι δύο στερούν από τον λαό το μέγα αγαθό της πολιτικής ελευθερίας, η οποία αποτελεί την ψυχή και τους πνεύμονες της δημοκρατίας. Τα πολύτιμα αγαθά της δημοκρατίας τα στέρησε ο Κάστρο στον κουβανικό λαό απ’ το 1959 που εγκαθίδρυσε τη δικτατορία του. Στέρησε τη ζωή σε χιλιάδες «εχθρούς του λαού» και έστειλε στην εξορία χιλιάδες Κουβανούς. Μπορεί λοιπόν να είσαι μεγάλη πολιτική προσωπικότητα όταν το δικτατορικό σου καθεστώς έχει τόσο μεγάλο… ενεργητικό; Δεν υπάρχουν μεγάλοι στις δικτατορίες και δεν υπάρχουν καλές δικτατορίες. Ολες και όλοι είναι καρκινώματα. Ο ναζισμός, ο φασισμός και ο κομμουνισμός έχουν δώσει τέτοιους ηγέτες και τέτοιες δικτατορίες, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Στάλιν ήταν ηγέτες αυτών των ιδεολογιών και όλοι σώρευσαν δεινά στους λαούς τους αλλά και στον κόσμο ολόκληρο. Ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου είπε στον Λίβανο το 1944 παρισταμένων των κομουνιστών: «Ο ελεύθερος και δημοκρατικός άνθρωπος δεν κάνει επιλογή τυράννων, αρνείται την τυραννία!». Και ο ελεύθερος άνθρωπος αρνείται, καταδικάζει, μάχεται την τυραννία. Τι έγινε όμως στην ΕΡΤ1 με τον θάνατο του Κάστρο; Περίπου… εθνικό πένθος. Δεν ήταν ειδησεογραφία τα δελτία ειδήσεών της, ήταν λυπημένη συμμετοχή σε… εθνικό πένθος! Δεν ήταν μόνον η πρώτη είδηση, ήταν παρατεταμένη… πενθοφορία. Δίνουν λοιπόν ως πρότυπο δημοκρατικού αγωνιστή στην ελληνική νεολαία τη ζωή και τη δράση του Κάστρο; Και ο πρωθυπουργός με εφηβικό ενθουσιασμό κνίτη δήλωσε: «Αντίο κομαντάντε, έως τη νίκη των λαών». Ποια είναι αυτή η νίκη των λαών που περιμένει ο Ελληνας πρωθυπουργός; Την κομμουνιστική νίκη;
Ο αείμνηστος φίλος μου Κώστας Βάρναλης έγραψε λίγο πριν από τον θάνατό του: «Θα ζήσω. Θα γιορτάσουμε σαν ένας τη μεγάλη ανατολή, κάθε τόπου». Περίπου τους ίδιους ύμνους έγραφε και ο Ρίτσος για τον Ζαχαριάδη και τον Στάλιν. Ηταν νίκη του κουβανικού λαού το καθεστώς του Κάστρο, το οποίο, αδελφικώ δικαίω, μεταβιβάστηκε «δίκην» ερμπραγμάτου δικαιώματος στον αδελφό του; Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός και μεγάλος ηγέτης εκτός δημοκρατίας. Οι μεγάλοι ηγέτες είναι ολοζώντανα γεννήματα της λαϊκής κυριαρχίας. Μόνον η δημοκρατία ανέδειξε μεγάλους άνδρες αλλά και μικρούς. Ο λαός με τη θέλησή του παραμερίζει τους μικρούς. Στα δικτατορικά καθεστώτα βασιλεύει «σιωπή νεκροταφείου», σ’ αυτά φυτρώνουν μόνο «τα άνθη του κακού». Ο Τσίπρας με το σύνδρομο του «μεγάλου» που τον κατέχει πήγε στην Κούβα να τιμήσει τον «κομαντάντε». Είπε για «νίκη των λαών». Ποιος είναι πάντα εχθρός του λαού; Δεν είναι ο κομμουνισμός, ο ναζισμός, ο φασισμός;
Γ. Σταραντζης, Δικηγόρος στον Αρειο Πάγο και στο ΣτΕ, πρώην επιστημονικός συνεργάτης «Αρχείου Νομολογίας»
Οι διαθήκες και το Δημόσιο
Κύριε διευθυντά
Από τα ΜΜΕ πληροφορηθήκαμε ότι συνελήφθη δικηγόρος που πλαστογράφησε ιδιόγραφη διαθήκη υπεργήρου θανόντος χωρίς κληρονόμους, εγκατέστησε ως κληρονόμο τρίτο πρόσωπο που δεν είχε σχέση με τον θανόντα και με τον τρόπο αυτό εισέπραξε 1.100.000 ευρώ και ότι η αστυνομία διερευνά εάν υπάρχουν άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, ή ακόμα και την ύπαρξη εταιρείας δολοφόνων. Οταν δεν υπάρχουν άλλοι κληρονόμοι είτε εξ αδιαθέτου είτε από διαθήκη, το Δημόσιο υπεισέρχεται στην κληρονομία ως κληρονόμος. Συνεπώς το Δημόσιο ζημιώθηκε το παραπάνω ποσό. Με το άρθρο 77 παρ. 1 Ν. 4182/2013 ορίστηκε ότι οι μη αναγκαίοι κληρονόμοι κληρονομούν μόνον με δημοσία διαθήκη. Η ρύθμιση αυτή σκοπό είχε να αποτρέψει την πλαστογραφία ιδιογράφων διαθηκών κυρίως υπέργηρων προσώπων χωρίς κληρονόμους και έτσι την περιέλευση της κληρονομικής περιουσίας σε τρίτους μη αναγκαίους κληρονόμους, αλλά την περιέλευση αυτής στο Δημόσιο ως και τη μη… σύσταση εταιρειών δολοφόνων. Δεν γνωρίζω ούτε με διαφώτισε η αιτιολογική έκθεση του Νόμου 4335/2015, ο οποίος με το άρθρο 1 κατήργησε την παραπάνω σωστή διάταξη. Πιστεύω ότι προς αποφυγήν παρομοίων περιστατικών στο μέλλον και ενδεχομένως δολοφονιών υπερηλίκων και μοναχικών ατόμων, η διάταξη αυτή πρέπει να θεσπιστεί εκ νέου.
Λεανδρος Τ. Ρακιντζης, Αρεοπαγίτης ε.τ.
«Το Κυπριακό, το τυρί και η φάκα»
Κύριε διευθυντά
Παρά τη γνωστή παροιμία για τους μετά Χριστόν προφήτες, θα διακινδυνεύσω να προβλέψω ναυάγιο και στην επόμενη απόπειρα των λεγόμενων διακοινοτικών συνομιλιών. Πέραν όμως της εικοτολογίας, αυτό που δεσπόζει είναι η ανησυχία για τις ακροβασίες στις οποίες σύρεται η κυπριακή κυβέρνηση. Ακροβασίες, σε φθαρμένο σχοινί, πάνω από άγρια νερά χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Μία μικρή ιστορική αναδρομή είναι χρήσιμη και διαφωτιστική. Στις συμφωνίες δημιουργίας του κυπριακού κράτους περιλαμβάνεται και η περιβόητη συνθήκη εγγυήσεως. Αυτήν επεκαλέσθη η Τουρκία για να εισβάλει, να καταλάβει και να κατέχει τη μισή Κύπρο. Η δεύτερη εγγυήτρια δύναμη, το Ηνωμένο Βασίλειο, παρά την παρουσία ισχυρών στρατιωτικών βάσεων, όχι μόνον δεν έπραξε ως ώφειλε αλλά κατά βάσιμες μαρτυρίες υπέθαλψε και υπεστήριξε τους αδικοπραγούντες. Και η τρίτη εγγυήτρια δύναμη στη δεύτερη φάση της εισβολής, διά στόματος του υπογράψαντος τις συμφωνίες απεφάνθη ότι «η Κύπρος ευρίσκεται μακράν». Παρά ταύτα όμως, πολλά παιδιά της Ελλάδος επολέμησαν και έπεσαν ηρωικά, προασπίζοντας το νησί και περιορίζοντας δραστικά την έκταση της επικράτησης του εισβολέα. Ο νυν υπουργός Εξωτερικών της Μητρός Πατρίδος, εδήλωσε το αυτονόητο. «Οι συνθήκες εγγυήσεως είναι αναχρονιστικές πολλώ μάλλον, για ένα κράτος που ανήκει στην Ενωμένη Ευρώπη». Και του αξίζει κάθε υποστήριξη ανεξαρτήτως κομματικής ή ιδεολογικής προέλευσης.
Αποτελεί κατά συνέπειαν απαράδεκτη κίνηση παγιδεύσεως της ελληνικής κυβερνήσεως ο καθορισμός ημερομηνίας για πενταμερή διάσκεψη, όταν είναι τόσο ξεκάθαρη η θέση της Τουρκίας και επιτέλους έγινε ξεκάθαρη και η θέση της Ελλάδος.
Η Ελλάδα ήταν, είναι και ελπίζω να παραμείνει το ηθικό έρεισμα για διατήρηση της ελληνικότητος της Κύπρου.
Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, η ιδέα της Ελλάδος όμως παραμένει και είναι ανάρμοστη και αισχρή η μεθόδευση να αποδοθεί σ’ αυτήν η ευθύνη για το προαλειφόμενο νέο ναυάγιο. Ο ηθικός αυτουργός αδυναμίας ευρέσεως λύσης είναι η Τουρκία και διαπράττουν έγκλημα κατά της Ιστορίας αυτοί που μηχανεύονται απενοχοποίησή της και δημιουργία ρήγματος στη δυναμική του ελληνισμού. Ελπίζω ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να διαβλέψει έγκαιρα την παγίδα στην οποία τον οδηγούν, να μην τριτώσει το κακό και να είναι σίγουρος ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, τολμώ δε να πω και των Τουρκοκυπρίων, θα είναι στο πλευρό του.
Νικος Ερρ. Ιωαννου, Καρδιολόγος
Λαϊκισμός και λαϊκιστές
Κύριε διευθυντά
Είμαι γοητευμένος με τον περίτεχνο λόγο του άξιου συνεργάτη σας κ. Παντελή Μπουκάλα, ιδίως με τα λίαν ευλογοφανή επιχειρήματά του, τα οποία ενίοτε (σπανίως, θα έλεγα καλύτερα) κάνουν να φαίνεται το άσπρο, μαύρο και τούμπαλιν ή έστω γκρίζο. Οταν, π.χ. μας καλεί (23.11.16) να προβληματιστούμε τι –τελος πάντων– είναι αυτός ο λαϊκισμός, ποιος πολιτικός είναι λαϊκιστής και ποιος όχι κ.ά. Αραγε, είναι τόσο δύσκολο να διακρίνουμε ποιος είναι λαϊκιστής, ο Χαρίλαος Τρικούπης ή ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο Αλέξης Τσίπρας; Διερωτάται: είναι λαϊκιστής ο Τσίπρας που πήγε προσκυνητής στο Αγιον Ορος και δεν είναι ο Μητσοτάκης που έκανε το ίδιο; Απλούστατα, διότι ο ένας έχει δηλώσει λόγω και έργω άθεος. Σχετικά όμως με τη λαϊκιστική παρουσία της κάμερας την ώρα της προσευχής, ο κ. Μπουκάλας έχει δίκιο, αλλά να λέμε και… του στραβού το δίκιο: ποιος πολιτικός θα τολμούσε να αποπέμψει εκπροσώπους του Τύπου –«παρακαλώ, έξω, τώρα προσεύχομαι»– χωρίς να προκαλέσει κατακραυγή ότι στέκεται ενάντια στο δημοκρατικό δικαίωμα του λαού για ενημέρωση; Οπότε σου λέει, κάλλιο λαϊκιστής παρά αντιλαϊκός! Οσο για τους δημοσιογράφους και τους καμεραμάν, αν γίνονται αδιάκριτοι, τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι.
Ιωαννης Αθ. Μακρης, Καστέλλια Παρνασσίδος