Κύριε διευθυντά
Είναι πλέον καιρός η ενωμένη ήπειρός μας να κάνει σοβαρή αυτοκριτική αν θέλει να σταματήσει τη διαφαινόμενη και δύσκολα αποκρυπτόμενη ταχεία πορεία προς τη διάλυση. Είναι καιρός να καταλάβουν οι μονίμως αλληλοασπαζόμενοι μανδαρίνοι των Βρυξελλών ότι η Ευρώπη πρέπει να μιλάει με μία φωνή, να έχει κοινή πολιτική απέναντι στους αντιπάλους της και προπαντός να τους αναγνωρίζει και να τους ονοματίζει, χωρίς υπεκφυγές, έτσι ώστε να μπορεί να υπερασπίσει ένα κράτος-μέλος όταν αυτό θίγεται από εξωγενείς δυνάμεις. Ντροπή σου, Ευρώπη, που δεν αντιδράς όπως πρέπει για να υπερασπισθείς την Ελλάδα, το μέλος της Ενωσής σου, όταν αυτό υφίσταται την απροκάλυπτη επιθετικότητα της βάρβαρης Τουρκίας, μιας χώρας με την οποία τίποτε δεν σε συνδέει εκτός από μικροσυμφέροντα που ανάγονται κυρίως σε εμπορικές κοστολογήσεις προϊόντων, λες και αν πληρώσεις ελάχιστα παραπάνω για υπάρχουσες εναλλακτικές θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Ντροπή σου, Ευρώπη, που δεν μπορείς να κόψεις τον βήχα ενός Τούρκου πολιτικού, που σε εκβιάζει κατά συρροήν. Τι σε ενώνει, Ευρώπη, με την Τουρκία και ανέχεσαι τον σουλτανίσκο Ερντογάν να στέλνει αεροπλάνα επί σειρά ετών για να παραβιάζει τον εναέριο χώρο της Ελλάδος, που είναι και δικός σου εναέριος χώρος; Μήπως τα πολλά (ούτε ένα) βραβεία Νομπέλ της Τουρκίας, οι κοινοί αγώνες σας για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ντροπή σου, Ευρώπη, αν η σχέση σου με την Τουρκία περιορίζεται στα χαμάμ (Turkish baths), στον χορό της κοιλιάς και στις οθωμανικές αφηγήσεις του Πιερ Λοτί… Αλλά, τι λέω; Πού είναι η δύναμή σου, Ευρώπη; Μήπως έχεις κοινές ένοπλες δυνάμεις; Κοινή εξωτερική πολιτική; (Α ναι, ξέχασα, έχεις τη Φεντερίκα Μογκερίνι και εδώ γελάνε…) Χωρίς αυτά, Ευρώπη, ανεξαρτησία γιοκ. Θερμή παράκληση λοιπόν προς τους εκάστοτε κυβερνώντες την Ελλάδα: Κάντε την ωραία αυτή χώρα δυνατή και ανεξάρτητη! Κάντε την ισχυρή στρατιωτικά και οικονομικά έτσι ώστε να μην περιμένουμε ξένους να υπερασπίσουν τα συμφέροντά μας! Χωρίς πραγματική δύναμη (όχι με λόγια) πάμε χαμένοι και είναι κρίμα να παραδινόμαστε στα παντός είδους τρωκτικά άνευ αγώνος.
Ι. Ιωσηφ, Πόρτο Ράφτη
Ο τολμών νικά και για την Παιδεία
Κύριε διευθυντά
Τα αποτελέσματα κατάταξης επιδόσεων Ελλήνων μαθητών από διεθνείς θεσμούς αποτελούν συχνά αντικείμενο πρόσκαιρου σχολιασμού. Στο πλαίσιο αυτό, η «Καθημερινή» αφιέρωσε αρκετή ύλη (π.χ. Λακασάς, Θεοδωρόπουλος) για την πτωτική επίδοση 15χρονων στο διεθνές πρόγραμμα PISA (πρόγραμμα του ΟΟΣΑ). Εύλογα η διαπίστωση ενεργοποιεί σχολιασμούς και ερμηνείες ως προς το θεσμικό, πολιτικό και οργανωτικό πλαίσιο.
Ομως αυτό που είναι δημιουργικό είναι η ανάληψη πρωτοβουλιών για την αντιστροφή των μέτριων επιδόσεων από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τέτοιες πρωτοβουλίες έχουν ανάγκη να θεμελιώνονται σε μια τολμηρή στρατηγική, την οποία δεν επέδειξαν οι πολιτικές ηγεσίες μετά την «ιστορική» ανατροπή του ΠΑΣΟΚ με τον νόμο 1268/82, ο οποίος –δυστυχώς– κατέληξε διά της εφαρμογής του (και των παραλλαγών του) να παρουσιάζει αρνητικό ισοζύγιο. Χωρίς πρόθεση κριτικής ή ανάλυσης των διαφόρων πολιτικών πρωτοβουλιών εδώ και 35 χρόνια, είναι πιο χρήσιμο να διατυπωθούν με παρρησία μερικές αλήθειες. Ενδεικτικά θα αναφέρω –χωρίς κατάταξη προτεραιότητας– τις ακόλουθες επισημάνσεις, οι οποίες δεν είναι καινοφανείς: Α) Πρόκειται για την ανάγκη σαφούς διαχωρισμού της Παιδείας από την εκπαίδευση. Το κοινωνικό αγαθό είναι η Παιδεία. Η εκπαίδευση αποτελεί οικονομική συνιστώσα. Β) Η στελέχωση φορέων που αφορούν ή πραγματοποιούν εκπαίδευση κάθε βαθμίδας με πρόχειρα ή ακατάλληλα κριτήρια. Γ) Ο ασαφής καθορισμός συγκεκριμένων στόχων σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα. Δ) Η δυσκινησία που υπάρχει σε έναν εξαρχής κεντρογενή σχεδιασμό από ένα υπουργείο. Ε) Η αντιμετώπιση του άρθρου 16 του Συντάγματος με στερεότυπες πολιτικές θέσεις. ΣΤ) Η διατηρήση των ίδιων εκπαιδευτικών βαθμίδων επί πολλές δεκαετίες. Μια συνέπεια είναι το εκπαιδευτικό σύστημα να είναι δυσκίνητο στο να συμπεριλάβει τις εντυπωσιακές ανατροπές των τελευταίων 40 ετών στην κοινωνία (και εργασία) ή να προστίθενται συμπληρωματικά και πρόχειρα στο ήδη δυσκίνητο και πολυσύνθετο σύστημα εκπαίδευσης. Ζ) Η κοστοβόρα εμμονή στη διατήρηση δομών και συνηθειών (π.χ. δωρεάν βιβλία αντί δανειζόμενα, παρεμφερή γνωστικά αντικείμενα, προσκόλληση πανεπιστημιακών σπουδών σε επαγγελματικά αντικείμενα χωρίς αντίκρισμα).
Δεν πρόκειται για καινοφανείς αλήθειες και –πολύ περισσότερο– δύσκολα μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση με κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό. Επιχειρώ εν τούτοις να θέσω τρία καίρια ερωτήματα, τα οποία προσφέρουν ένα πεδίο σύγχρονης αντίληψης στη διαχείριση του εκπαιδευτικού συστήματος:
– Είναι η κοινωνία μας ώριμη να δεχθεί έξω από ιδεολογικές αντιλήψεις αλήθειες;
– To υπάρχον πολιτικό δυναμικό είναι σε θέση να αποδεχθεί την υπερκομματική προσέγγιση στην Παιδεία-Εκπαίδευση;
– Μπορούν το υπάρχον εκπαιδευτικό δυναμικό και η κοινωνία να αποδεχθούν τη δημιουργική επίδραση που έχει η θέσπιση κινήτρων στους εκπαιδευόμενους;
Τίποτε από αυτά δεν έχει δημοσιονομικό κόστος. Το αντίθετο μάλιστα. Απαιτούν όμως τόλμη και κυρίως στρατηγική;
Μαιρη Δουφεξοπουλου
Εξαγωγές, αυτές οι δεινοπαθούσες
Κύριε διευθυντά
Είμαι αναγνώστης της «Καθημερινής» εδώ και πολλά χρόνια αλλά τώρα τελευταία μπερδεύομαι με στατιστικά στοιχεία που παρουσιάζονται. Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου διαβάζω: «Σε επίπεδα-ρεκόρ διαμορφώνεται η αξία των εξαγωγών το 2016». Ο τίτλος προδιαθέτει τουλάχιστον ευχαρίστηση, αν όχι ενθουσιασμό, στα γκρίζα χρόνια που ζούμε. Το δίστηλο είναι γεμάτο αριθμούς, ποσά και ποσοστά, σε βαθμό αριθμολατρικό. Με μπερδεύει η τέταρτη παράγραφος της πρώτης στήλης, όπου αναφέρεται: «Η νέα αύξηση του Οκτωβρίου είχε ως αποτέλεσμα να περιοριστούν στο 2,8% οι απώλειες που καταγράφονται στη συνολική αξία των εξαγωγών από την αρχή του έτους (στα 20,9 δισ. ευρώ από 21,5 δισ. ευρώ του 10μήνου του 2015». Αν δεν αντιλαμβάνομαι λάθος την έννοια των λέξεων, ρεκόρ σημαίνει κάτι παραπάνω από προηγούμενο επίπεδο, αλλά ο αριθμός 20,9 δεν αποτελεί κάτι παραπάνω από τον αριθμό 21,5, αλλά κάτι λιγότερο. Πιθανόν ο συντάκτης του άρθρου να έγραψε «αρνητικό ρεκόρ» και ο δαίμων του τυπογραφείου να τα μπέρδεψε! Δυστυχώς αυτές οι εξαγωγές πάντα δεινοπαθούν στην Ελλάδα και τους φορτώνουμε ευθύνες, για τις οποίες δεν είναι «προετοιμασμένες» να ανταποκριθούν. Οι εξαγωγές είναι περισσότερο «ευαίσθητες» απ’ ό,τι οι κυβερνώντες και οι στατιστικολόγοι αντιλαμβάνονται!
Αποστολος Γεωργοπουλος, Οικονομολόγος – επιχειρηματίας
Περιμένοντας σύνταξη και εφάπαξ
Κύριε διευθυντά
Παρακολουθούμε πρόσφατα τη μεγάλη αγωνία των πολιτών που δικαιούνται, τεκμηριωμένα από την εργασία τους, εφάπαξ και σύνταξη και περιμένουν 1 έως 3 χρόνια, με υπαιτιότητα των υπηρεσιών, για να οριστικοποιηθούν οι αποδοχές τους και να κατατεθούν τα ποσά στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους.
Εν τω μεταξύ, οι οικογενειακές ανάγκες «τρέχουν» με την παράλληλη απαίτηση του Δημοσίου για είσπραξη φόρων, ρυθμισμένων φόρων-εισφορών, ΕΝΦΙΑ κ.λπ., ώστε πολλοί πολίτες που δεν έχουν χρηματικό απόθεμα ή δυνατότητα δανείου να καθίστανται ανήμποροι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Επί του θέματος, υπάρχει κάποια μέση λύση που θα μπορούσε να δοθεί από το κράτος. Αυτή είναι: το Δημόσιο να «παγώνει» τις απαιτήσεις του για ΕΝΦΙΑ, φόρους, τέλη κυκλοφορίας, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ. για τους συνταξιούχους και να καταχωρίζει τις οφειλές τους σε ειδικό απαιτητικό λογαριασμό, που θα τις εισπράττει (παρακρατεί) συνολικά από το προς είσπραξη εφάπαξ και τα αναδρομικά της σύνταξης όταν ολοκληρωθούν. Ετσι τα έξοδα διαβίωσης των πολιτών θα είναι πιο περιορισμένα και δεν θα επικρέμανται η κατάσχεση, ο πλειστηριασμός και σε ακραίες περιπτώσεις η φυλάκιση για χρέη στο Δημόσιο.
Κων/νος Τερλης, Υποπτέραρχος ε.α., Πειραιάς