Κύριε διευθυντά
Με το ίδιο όπως πάντα ενδιαφέρον διάβασα και το άρθρο σας στην «Καθημερινή» της Κυριακής 18ης Δεκεμβρίου. Θα ήθελα κατ’ αρχήν να σας συγχαρώ γιατί μέσα σε λίγες μεστές γραμμές συμπυκνώνετε αυτούσια τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αναδεικνύετε την κρισιμότητα των στιγμών και επισημαίνετε τις δυσοίωνες προοπτικές που μας περιζώνουν. Η εφιαλτική πρόβλεψή σας ότι όπως πάμε «θα αρχίσουμε να τρώμε τις σάρκες μας», πρέπει νομίζω να ηχήσει ως «σήμα κινδύνου», ως «σειρήνα συναγερμού».
Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι και με αυτό σας το άρθρο έμεινα τελικά με την ίδια απορία: γιατί παραμένετε μόνο στην περιγραφή και στις διαπιστώσεις; Γιατί δεν προχωράτε παρακάτω, γιατί δεν προτείνετε λύσεις; Διότι ακόμα και στην πιο περίπλοκη, στην πιο δραματική κατάσταση, κάποια λύση θα υπάρχει, έστω πρόχειρη, έστω ατελής. Ακόμα και ο καλύτερος γιατρός του κόσμου αν περιοριστεί μόνο στη σωστή διάγνωση και δεν προτείνει κάποια θεραπεία, κάποιο φάρμακο, καθίσταται αναποτελεσματικός.
Συμφωνώ πλήρως και υποθέτω ότι θα συμφωνείτε και εσείς με την άποψη του κ. Ν. Δένδια ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό. Η πολιτική λύση που υπονοεί ο κ. Δένδιας είναι προφανώς εκλογές, όπως επίμονα ζητεί η Ν.Δ. Τι θα προκύψει όμως από ενδεχόμενες εκλογές; Στην καλύτερη περίπτωση αυτοδύναμη κυβέρνηση Ν.Δ. ή με τη στήριξη κάποιου από τα μικρότερα κόμματα. Θα πρόκειται για επανάληψη ενός έργου που έχουμε ξαναδεί. Η μισή Ελλάδα να προσπαθεί και η άλλη μισή να αντιμάχεται πεισματικά και να παρεμποδίζει την υλοποίηση οποιασδήποτε πολιτικής.
Πέραν τούτου, όσες φορές και αν ζητήσει εκλογές ο κ. Μητσοτάκης, βέβαιο είναι ότι θα εισπράξει ισάριθμες αρνήσεις από τον Τσίπρα και την παρέα του. Ας το πάρουμε απόφαση: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να προχωρήσει σε εκλογές αν δεν είναι βέβαιος ότι θα τις κερδίσει. Θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο, συνταγματικό ή κατά παράβαση του Συντάγματος, να εξαντλήσει την τετραετία, έστω και με την οικονομία σερνάμενη και τους πολίτες στα κάγκελα. Χωρίς να αποκλείεται βέβαια να καταφύγει σε δημοψήφισμα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του…
Πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο Τσίπρας και οι συν αυτώ είναι άκρως επικίνδυνοι όχι μόνο γιατί είναι ανίκανοι αλλά γιατί, όπως προσφυώς ελέχθη, πιο επικίνδυνοι από τους ανίκανους είναι αυτοί που είναι ικανοί για όλα!
Προκειμένου να αποκολληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, που είναι και το πιο επείγον, πρέπει κατά τη γνώμη μου να παραμεριστεί προς το παρόν το αίτημα των εκλογών. Κεντρικό αίτημα πρέπει να καταστεί η συγκρότηση κυβέρνησης «εθνικής συναίνεσης», ή «εθνικής ευθύνης» ή «ειδικού σκοπού». Είναι νομίζω αίτημα που μπορεί να στηριχθεί όχι μόνο από όλα τα δημοκρατικά κόμματα αλλά και από αρκετούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ασφαλώς δεν θα ήθελαν να χάσουν την έδρα τους σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές.
Προτείνω το αίτημα αυτό να υιοθετήσετε εσείς και οι άξιοι συνεργάτες σας στην «Καθημερινή» αλλά και στον ΣΚΑΪ. Θα μπορούσε ίσως να αντιτείνει κανείς ότι η επεξεργασία και η προβολή λύσεων στα μεγάλα προβλήματα της χώρας δεν είναι χρέος των δημοσιογράφων αλλά των κομματικών επιτελείων. Πιθανόν αυτό να ισχύει σε κανονικές συνθήκες. Ας μου επιτραπεί όμως να πιστεύω ότι σε έκτακτες συνθήκες, όταν τα πάντα γύρω καταρρέουν, όταν το πρόβλημα της χώρας καθίσταται πλέον υπαρξιακό και τα επιτελεία των κομμάτων αδρανούν ή αδυνατούν να επεξεργαστούν και να προτείνουν λύσεις, το χρέος αυτό πέφτει σε όλους μας και στον καθένα χωριστά. Πέφτει και στον τελευταίο πολίτη, και στην πιο ασήμαντη συλλογικότητα. Και, πρωτίστως, πέφτει σε μια εφημερίδα με το κύρος και την ιστορία της «Καθημερινής».
Τακης Λαζαριδης