Κύριε διευθυντά
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα την Κυριακή, 29 Ιανουαρίου 2017, στο άρθρο του καθηγητού κ. Χρήστου Γιανναρά με τίτλο «Το Καίριο και Διαφορετικό», την εξαιρετική πρόταση για την «αποδέσμευση του ελληνισμού από τον εθνικό κρατισμό», με παραπομπή και στο ενεργό παράδειγμα του Ισραήλ.
Η «πραγματοποίηση», βέβαια, περιείχε και ένα δύσκολο «αν»: «αν ποτέ απελπιστεί, με συνέπεια η ελλαδική κοινωνία και ένα εκατομμύριο πολίτες ριζώσουν αμετακίνητοι για μέρες στην πλατεία Συντάγματος…».
Το ίδιο βράδυ, στην ΕΡΤ3, παρακολούθησα αφιέρωμα με τίτλο «Καιρός να αγανακτήσουμε», με τους απανταχού αγανακτισμένους και με βάση το βιβλίο του Stéphane Hessel «Indignez-vous» («Αγανακτήστε») (2010), ο οποίος παρενέβαινε συχνά και ως ομιλητής. Βετεράνος της γαλλικής αντίστασης, ο St. Hessel, εκ των συντακτών της Διακηρύξεως των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1948), αφού ανέλυε τις θέσεις του για την αγανάκτηση, την αντίσταση ως δημιουργία και τη δημιουργία ως αντίσταση, κατέληγε ρεαλιστικότατα ότι, στη σημερινή εποχή, δεν μπορεί να είναι κανείς αποτελεσματικός, εάν δεν χρησιμοποιήσει τα σύγχρονα μέσα δικτύωσης.
Υπερθεματίζοντας στο τελευταίο, για να τεθεί στην υπηρεσία του πρώτου, σκέπτομαι ότι με την επιτυχία του εγχειρήματος ίσως δεν θα έφτανε ούτε η πλατεία Συντάγματος, πολλαπλώς κακοποιημένη και δυσφημισμένη, ούτως ή άλλως.
Χωρίς να υποτιμά κανείς τη φυσική παρουσία των ανθρώπων, και η εικονική, πλέον, είναι και αυτή μια πραγματικότητα και η δύναμη των υπογραφών τεράστια. Ηδη ο ένας, που το πρότεινε, είναι πολλοί.
Με διακριτές τις ομοιότητες, αλλά και τις διαφορές των παραπάνω προτάσεων, όπως και αυτές ανάμεσα στις λέξεις «απελπισμένοι» και «αγανακτισμένοι», θα προχωρούσα την πρόταση στη μετα-αγανάκτηση (post-indignation), ως κύριο και καίριο αίτημα, γιατί προϋποθέτει νηφαλιότητα, σκέψη, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, αλλά και τη λέξη που ξεπερνά. Και αυτό δεν είναι φιλολογικό.
Οσο για το «ερώτημα» του αρθρογράφου, γιατί να διατυπώνεται μια πολιτική πρόταση, όταν είναι πιθανότατα ουτοπική; Θα έλεγα ότι η μόνη της ουτοπία είναι ότι δεν έχει, ακόμη, τόπο και εννοώ ιστότοπο.
Το επιβεβαιώνει σχεδόν καθημερινά και η συνομιλία με τη «συμπαθή τάξη των ταξιτζήδων», τους οποίους πολλοί αποκαλούν και «πολιτικό βαρόμετρο».
Δρ Βιβη Βασιλοπουλου, Επίτιμη γενική διευθύντρια Αρχαιοτήτων & Πολιτιστικής Κληρονομιάς
Ο κρυπτονίτης του λαϊκισμού
Κύριε διευθυντά
Πολύ ωραίο το άρθρο σας για τον μαγνήτη του Νότου. Επιτρέψτε μου, όμως, να συμπληρώσω με πολύ σεβασμό ότι δεν είναι ο μαγνήτης του νότου που δημιουργεί τα προβλήματά μας, αλλά κάτι με πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα. Είναι ο κρυπτονίτης του κρατισμού και του λαϊκισμού που είναι κρεμασμένος στον λαιμό μας και τον οποίο, δυστυχώς, κανείς από την πολιτική ηγεσία δεν έχει καταφέρει να αποτινάξει από πάνω μας. Μακάρι ο κ. Μητσοτάκης να καταφέρει να γίνει πλειοψηφία στο ίδιο του το κόμμα πρώτα, διότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Πέρα όμως από αυτό απαιτείται βαθιά διακομματική συναίνεση για ριζικές τομές, διότι ούτε ο ίδιος ο σούπερμαν δεν μπορεί μόνος του να βγάλει τον κρυπτονίτη από πάνω του. Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι στην περίπτωση τη δική μας…
Σπυρος Λιτινας, Δικηγόρος Αθηνών
Το όριο ηλικίας των ανώτατων δικαστών
Κύριε διευθυντά
Σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 5 του άρθρου 88 του ισχύοντος Συντάγματος, οι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία τους μόλις συμπληρώσουν το 67ο έτος της ηλικίας τους.
Διά την εφαρμογήν της διατάξεως ταύτης, εις πάσαν περίπτωσιν, ως ημέρα συμπληρώσεως του ως άνω ορίου θεωρείται η 30ή Ιουνίου του έτους της αποχωρήσεως του δικαστικού λειτουργού, ανεξαρτήτως της ακριβούς ημερομηνίας γεννήσεώς του.
Οπως έκρινε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (Ολομ. ΣτΕ 4581/1983), ο καθορισμός της ημέρας αποχωρήσεως, δικαιολογούμενος εκ του γεγονότος ότι κατά την ημερομηνίαν ταύτην λήγει το δικαστικόν έτος και έτσι δεν επέρχονται ανωμαλίες εις την λειτουργίαν των δικαστηρίων, κατ’ ουδέν θίγει την συνταγματικήν αρχήν της ισότητος, ως γενικός και αντικειμενικός κανόνας έχων εφαρμογήν επί πάντων των δικαστικών λειτουργών.
Εξάλλου, και το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως έκρινε ότι η υποχρεωτική αποχώρησις δικαστικών λειτουργών από την υπηρεσίαν, μετά την συμπλήρωσιν αναλόγου ορίου ηλικίας, δεν αντιβαίνει εις το κοινοτικόν δίκαιον.
Η αύξησις των ηλικιακών ορίων των αποχωρούντων της υπηρεσίας ανωτάτων δικαστικών λειτουργών, μόλις συμπληρώσουν το 67ο έτος της ηλικίας των, δεν δύναται να γίνει, καθ’ όσον υφίσταται ρητή συνταγματική διάταξις (η προαναφερομένη διάταξις της παρ. 5 του άρθρου 88 του Συντάγματος), η οποία είναι σαφής και αναμφίλεκτη και συνεπώς αύτη δύναται να τροποποιηθή μόνον διά συνταγματικής αναθεωρήσεώς της και όχι με νομοθετικήν ρύθμισιν. Τούτο ρητώς το εδήλωσεν ο υπουργός της Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής και το επεσήμαναν ορθώς οι ενώσεις των δικαστικών λειτουργών του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Ελεγκτικού Συνεδρίου και των διοικητικών δικαστών, αλλά και οι δικηγόροι και οι συνταγματολόγοι.
ΥΓ.: Τα παραπάνω γράφτηκαν πριν από τις αποφάσεις στις ολομέλειες του Α.Π.
Κωνσταντινος Β. Χιωλος, Διδάκτωρ Νομικής – επίτιμος δικηγόρος
Συστράτευση, η μόνη λύση
Κύριε διευθυντά
Με την ευκαιρία της τραγικής οικονομικής καταστάσεως που παρουσιάζεται στον ελληνικό λαό, την προσβλητική μεταχείριση που υφιστάμεθα από άλλες «φιλικές» κυβερνήσεις –κατά τα άλλα συνεταίρους μας– στην Ευρωπαϊκή Ενωση, και συγκεκριμένα από την τρόικα, θίγεται το φιλότιμο κάθε Ελληνα. Τα ΜΜΕ μάς έδωσαν να καταλάβουμε σε ποια κατάσταση βρίσκεται η οικονομία της πατρίδας μας.
Αλλωστε η μείωση των μισθών και των συντάξεων, καθώς και τα λουκέτα των επιχειρήσεων, καταδεικνύουν την πραγματική θέση της χώρας μας. Τι θα γίνει λοιπόν; Κάτι πρέπει να κάνουμε! Η λύση κατά την άποψή μου είναι μία και μοναδική. Να γίνει συστράτευση όλων των ελλαδιτών Ελλήνων καθώς και όλης απανταχού γης Ρωμιοσύνης για την ενίσχυση ενός ειδικού ταμείου στην Ελλάδα.
Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές μεγάλες και σημαντικές επιχειρήσεις ελληνικής και διεθνούς εμβέλειας, υπάρχουν πολλοί άξιοι εφοπλιστές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, υπάρχουν μικρές και μεγάλες τράπεζες και επιπλέον υπάρχουν όλοι οι φιλότιμοι Ελληνες και Ρωμιοί οι οποίοι θα σπεύσουν να προσφέρουν τον οβολό τους. Ο μεγάλος ασθενής στην παρούσα στιγμή είναι η Ελλάδα μας και αυτή είναι πάνω από όλα.
Πιστεύω ότι εάν εφαρμοσθεί αυτή η μοναδική λύση με την προϋπόθεση ότι η διαχείριση όλης αυτής της προσπάθειας θα είναι άμεμπτος, τα αποτελέσματα θα είναι αισιόδοξα και ικανοποιητικά.
Εάν λοιπόν και εμείς υιοθετήσουμε αυτή την τακτική προσφέροντες ένα χρηματικό ποσό «προς τιμήν της μνήμης των προγόνων μας Ελλήνων αγωνιστών», υπέρ της ελευθερίας μας που τη βιώνουμε, θα δημιουργήσουμε ένα επιπλέον πόρο εσόδων αρκετά αξιόλογο.
Πρώτος ο γράφων, θα συνεισφέρω με τις όποιες δυνάμεις μου στο «Ειδικό Ταμείο», παρακινώντας και όσους γνωρίζω να πράξουν το ίδιο, για την τιμή, την ασφάλεια και την ακεραιότητα της πολύπαθης πατρίδας μας.
Χαρης Α. Χαραλαμπιδης, Τέως πρόεδρος Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών