Κύριε διευθυντά
Οπως επισήμως πληροφορηθήκαμε από τις δηλώσεις των αρμοδίων οργάνων της φορολογικής διοίκησης, προ της λήξεως του τρέχοντος έτους όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες (ιατροί, δικηγόροι, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, λογιστές κ.λπ.) ως και οι ασκούντες το οποιονδήποτε λιανικόν εμπόριον (πλανόδιοι πωλητές, σουβλατζήδες, καφετζήδες κ.λπ.) θα έχουν εφοδιαστεί με τα μηχανήματα αποδοχής καρτών, τα γνωστά POS, προκειμένου αποκλειστικά και μόνον να εισπράττουν τις αμοιβές και τις απαιτήσεις των μέσω των πιστωτικών καρτών αποκλειόμενου παντός άλλου τρόπου συναλλαγής.
Με τον τρόπον αυτόν, επιτέλους, ως ισχυρίζονται οι αρμόδιοι, θα παταχθεί η φοροδιαφυγή που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Δεν γνωρίζω αν οι αρμόδιοι πιστεύουν ότι με τον τρόπον αυτόν θα παταχθεί η φοροδιαφυγή ή εάν τα λένε όλα αυτά για λόγους εντυπώσεων παραμυθιάζοντας τον ελληνικό λαό.
Εδώ το πρόβλημα δεν είναι εάν διαθέτει ή όχι POS ο παρέχων τις υπηρεσίες ή ο έμπορος που δικαιούται να εισπράξει τις απαιτήσεις του, αλλά εάν διαθέτει τραπεζικόν λογαριασμόν και πιστωτική κάρτα ο υπόχρεος προς πληρωμήν. Με εξαίρεση τους συνταξιούχους και τους εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους, των οποίων οι μισθοί και οι συντάξεις καταβάλλονται μέσω τραπέζης, το υπόλοιπον πλήθος των Ελλήνων δεν διαθέτει τραπεζικούς λογαριασμούς και κάρτες αυτομάτων συναλλαγών για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί πολλοί δεν έχουν οικονομικά αποθέματα ώστε να τα καταθέτουν στις τράπεζες και, δεύτερον, γιατί όσοι τυχόν έχουν κάποιες οικονομίες αποφεύγουν την κατάθεση αυτών στις τράπεζες και προτιμούν να τις φυλάσσουν στα στρώματά των γιατί φοβούνται τις οποιεσδήποτε κατασχέσεις του Δημοσίου και της κοινωνικής ασφάλισης ακόμη και για ψύλλου πήδημα.
Ετσι π.χ. γεννάται το εξής ερώτημα. Ας υποθέσουμε ότι από τα όργανα της τάξεως συλλαμβάνεται και προσάγεται στον δικαστήριον κατά την επ’ αυτοφώρω διαδικασία ένας παραβάτης του κοινού ποινικού νόμου (περίπτωση μικροκλοπής) και ούτος έχει ανάγκην συμπαράστασης δικηγόρου. Τι θα του πει ο δικηγόρος; «Δώσε μου την πιστωτική σου κάρτα για να εισπράξω τις δαπάνες της προκαταβολής εξόδων, τον ΕΦΚΑ και την αμοιβή μου». Αν όμως αυτός είχε καταθέσεις, δεν θα κατέληγε στα κρατητήρια. Αλλη περίπτωση. Σε μία οικοδομή που κατοικεί μια οικογένεια πτωχών σπάζει ένα σωλήνας και το σπίτι πλημμυρίζει.
Καλείται επειγόντως ο υδραυλικός της γειτονιάς και αυτός σπεύδει σε επιδιόρθωση της βλάβης. Οταν τελειώσει το έργο του, τι θα του ζητήσει; Να του δώσουν την κάρτα αυτομάτων συναλλαγών, προκειμένου ούτος να εισπράξει με το POS την αξίαν των ανταλλακτικών και την αμοιβή του; Μα αυτός δεν διαθέτει λογιαριασμό σε τράπεζα και στερείται κάρτα συναλλαγών. Τότε πώς θα γίνει η εξόφληση;
Η μέθοδος της πληρωμής με το χρήμα τρεχουσών συναλλαγών είναι πανάρχαιος θεσμός και εφαρμόζεται από τότε που οι λαοί άρχισαν να οργανώνονται σε κρατικές οντότητες. Εκτοτε κάθε ηγεμόνας, αποτιμώντας την περιουσία που ούτος κατείχε ή διαχειρίζετο, εκτύπωνε διάφορα νομίσματα, τα οποία αποτελούσαν τα μέσα συναλλαγής, ούτως ώστε να μην ηναγκάζετο κάθε συναλλασόμενος, προκειμένου να αγοράσει ένα σανδάλι, να πηγαίνει στον έμπορο με μία δαμιζάνα λάδι ή με ένα σακί πατάτες. Ας αντιληφθούν επιτέλους οι αρμόδιοι ότι η φοροδιαφυγή δεν πατάσσεται με τέτοια τερτίπια και ότι αυτή σήμερα συνιστά νόμιμη άμυνα μετά τις δυσβάσταχτες φορολογητικές επιβαρύνσεις και τον νεοφώτιστον ΕΦΚΑ. Αυτά προς το παρόν.
Τασος Νασοπουλος, Δικηγόρος παρ’ Α.Π. και ΣτΕ
Η διαχρονική φαγωμάρα μας
Κύριε διευθυντά
Περίεργες συνήθειες έχουμε εδώ στην Ελλάδα. Είμαστε έτοιμοι, ακόμη και μετά εκατό χρόνια, να έρθουμε στα χέρια για το αν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν άγγελος ή δαίμονας, σωτήρας ή ολετήρας της Ελλάδος (επιφυλλίδα Χρ. Γιανναρά 12/2/17, επιστολές αναγνωστών σας). Και αγνοώντας –εσκεμμένα ή μυωπικά– ότι κανένας άνθρωπος δεν ενσαρκώνει το απόλυτο αγαθό ή το απόλυτο κακό. Ιδίως όταν κατέχει δημόσιο αξίωμα, ανάλογα με τις ευρύτερες περιστάσεις, μπορεί να αναδεικνύονται περισσότερο τα θετικά ή τα αρνητικά στοιχεία του, ενώ το «τελευταίον εκβάν» συνήθως κρίνει «έκαστον των πριν υπαρξάντων», κατά τον Δημοσθένη. Αν π.χ. η Μικρασιατική Εκστρατεία, αντί για τραγωδία, είχε αποβεί θρίαμβος, θα καθόμασταν ποτέ να θυμηθούμε τις αρνητικές πλευρές του Βενιζέλου ή του Κωνσταντίνου; Οπως όμως κατέληξαν τα πράγματα, αντί για την άθλια εθνική φαγωμάρα (πριν, κατά και μετά την καταστροφή), δεν μπορούμε να κρατήσουμε ακριβώς αυτό το δίδαγμα –τις ολέθριες συνέπειες της διχόνοιας– αφήνοντας τους νεκρούς να κοιμούνται στους τάφους τους; Φτάνει πια η μαζοχιστική αναμόχλευση μιας ιστορικής γάγγραινας που μόνο μια επικίνδυνη και ανόητη πόλωση συντηρεί.
Αντωνης Παπαγιαννης, Ιατρός – Θεσσαλονίκη
Μην ξεχνάτε τις παραγράφους
Κύριε διευθυντά
Διαβάζω κείμενα με ουσία και τα χαίρομαι. Στενοχωρούμαι όμως όταν βλέπω τα περισσότερα, τουλάχιστον, να μην πειθαρχούν στην καθιερωμένη διαδικασία σύνταξης ενός κειμένου. Στα σχολεία μας, από ό,τι θυμάμαι διδαχθήκαμε κάποια πράγματα για μια «έρμη» παράγραφο…
– Μια παράγραφος, ως γνωστόν, αποτελείται από τρία (3) πράγματα: τη θεματική πρόταση, τις λεπτομέρειες και την κατακλείδα. Δεν χρειάζεται να είμαστε φιλόλογοι για να γράφουμε ένα στρωτό καλό κείμενο, μια έκθεση δηλαδή με πρόλογο, κύριο θέμα και επίλογο χρησιμοποιώντας πάντοτε παραγράφους, ως δομικούς λίθους.
– Επομένως να επισημάνουμε ότι η κάθε παράγραφος αποτελείται, συνήθως, τουλάχιστον από 4-5 προτάσεις (1 θεματική πρόταση με την ουσία της παραγράφου, 2-3 προτάσεις με τις λεπτομέρειες που στηρίζουν τη θεματική πρόταση και 1 πρόταση-κατακλείδα με ένα συμπέρασμα). Και βέβαια η κάθε πρόταση δεν θα είναι ανεξάρτητη και ξεκομμένη μέσα στο κείμενο. Ολες μαζί και οι 4-5 προτάσεις θα αποτελούν μία ενότητα και η μια πρόταση θα ακολουθεί την άλλη. Τελεία παράγραφος, θα λέμε στο τέλος της κατακλείδας.
– Και συγγνώμη που αναρμοδίως μπαίνω σε ξένα χωράφια. Δεν είμαι φιλόλογος, απλώς είχα στο Γυμνάσιο Αιτωλικού μια καλή καθηγήτρια, την κ. Μαρία Παπαλέξη, η οποία μας έμαθε να προσέχουμε και την ουσία και τη διαδικασία στη σύνταξη ενός κειμένου. Και τον κανόνα αυτόν, η καλή μας καθηγήτρια, μας τον έβαλε στο μυαλό από τη δεκαετία του 1950. Ηταν η εποχή που οι καθηγητές ήταν κατά κύριον επάγγελμα και αποστολή μόνον καθηγητές, δεν ήταν και ηθοποιοί. Τ’ ακούτε, κ. Πελεγρίνη;
Πανος Ν. Λυρας – Οικονομολόγος
Το νόμιμον και… ο μαυροπίνακας
Κύριε διευθυντά
Οι συνεχείς παρεμβάσεις της προέδρου του Αρείου Πάγου σχετικά με τη συνταγματικότητα της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των δικαστών και οι επίμονες αλληλοαναιρούμενες επεξηγήσεις μού θύμισαν τον καθηγητή μας του Πολυτεχνείου Αθ. Ρουσόπουλο, ο οποίος το 1945, όταν ήρθε την πρώτη φορά στην αίθουσα διδασκαλίας και προκειμένου να μας συγχαρεί (συνηθιζόταν τότε!) για την επιτυχία εισαγωγής μας στο ΕΜΠ, μεταξύ των άλλων, μας είπε: «Πρέπει να είστε υπερήφανοι που επιλέξατε την επιστήμη του μηχανικού, θα είστε οι μόνοι επιστήμονες που θα συνεχίζετε το έργο του Δημιουργού». Στη συνέχεια, δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, αλλά κατέληγε σε σύγκριση με τους νομικούς επιστήμονες και σχεδίασε στον μαυροπίνακα το νόμιμον με δύο βέλη. Το πάνω έδειχνε δεξιά και το κάτω από τη λέξη αριστερά… Ας με συγχωρήσουν οι νομικοί της χώρας μας, αλλά νομίζω ότι αδιάσειστο παράδειγμα αποτελούν οι πρόσφατες σχετικές προσπάθειες επεξηγήσεως του Συντάγματος.
Γεωργιος Καραβασιλης – Βύρωνας