Κύριε διευθυντά
Στις 9-3-2016 η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανακοίνωσε την ίδρυση ενός νέου κόμματος, την Πλεύση Ελευθερίας. Στις 13-5-2016 ο Φαήλος Κρανιδιώτης ανακοίνωσε τη Νέα Δεξιά, στις 7-7-2016 ο Χάρης Θεοχάρης τη Δημοκρατική Ευθύνη, στις 28-8-2016 ο Αλέξης Μητρόπουλος την Κοινωνική Συνεννόηση και προσφάτως ο Σάββας Τσιτουρίδης και ο Νίκος Τσιαρτσιώνης το Δίκτυο Ελλήνων Ριζοσπαστών. Ενδεχομένως, τους τελευταίους μήνες να ιδρύθηκαν και άλλα κόμματα που μου διαφεύγουν. Εχει καταλήξει να μην μας προξενεί καμία εντύπωση η ανακοίνωση ενός νέου κόμματος. Στην συντριπτική τους δε πλειονότητα είναι καταδικασμένα να αποτύχουν και ο βασικότερος λόγος είναι το όριο του 3%, ποσοστό το οποίο απαιτείται προκειμένου ένα κόμμα να εισέλθει στη Βουλή. Ολοι οι παραπάνω ιδρυτές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι πρόσωπα τα οποία για διαφορετικό λόγο ο καθένας έχουν καταφέρει στο παρελθόν να συνδέσουν το όνομά τους με την επικαιρότητα και για τον λόγο αυτό έχουν αποκτήσει μια κάποια αναγνωρισιμότητα, η οποία τους επιτρέπει να κάνουν όνειρα εισόδου στη Βουλή χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουν στους κόλπους ενός κόμματος. Η απορία μου είναι απλή. Πώς είναι δυνατόν όλοι οι παραπάνω, και πόσοι ακόμα δεκάδες τα τελευταία χρόνια, να μην έχουν σκεφτεί να ιδρύσουν από κοινού ένα κόμμα ανεξαρτήτων βουλευτών, βασικό χαρακτηριστικό του οποίου θα αποτελεί η έλλειψη ιδεολογίας. Διότι δεν θα είναι ένα κόμμα όπως όλα τα υπόλοιπα, τα οποία ενώνουν ανθρώπους με (κατ’ ευφημισμόν) κοινές ιδέες και ιδανικά, αλλά ένα κόμμα το οποίο θα επιτρέπει σε όσους πολιτικούς το επιθυμούν να διεκδικούν αυτοτελώς, με σαφώς μεγαλύτερες πιθανότητες, την είσοδό τους στη Βουλή. Ενα κόμμα ανεξαρτήτων βουλευτών θα έδινε τη δυνατότητα να πολιτευτούν σε όλους αυτούς, οι οποίοι το θέλουν αλλά δεν τους εκφράζει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα. Θα έδινε όμως και τη δυνατότητα σε όλους αυτούς τους πολίτες, οι οποίοι έχουν γυρίσει την πλάτη τους στα κόμματα και επιλέγουν, δυστυχώς, την ανεύθυνη στάση της αποχής, να επιλέξουν να ψηφίσουν κάποιον πολιτικό, στον οποίον πιστεύουν και τον οποίο δεν θα ήθελαν να τον δουν στις τάξεις κανενός κόμματος.
Γιωργος Απ. Ανδρεουλακος, Δικηγόρος
Η περιφερειάρχης και η αξιολόγηση
Κύριε διευθυντά
Σε δημοσίευμα της εφημερίδας σας, υπό τον τίτλο «ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕ-ΟΤΑ μπλοκάρουν την αξιολόγηση», υπάρχει η εξής αναφορά στην περιφερειάρχη Αττικής, Ρένα Δούρου: «Κατά της εφαρμογής του νέου συστήματος είχε ταχθεί τότε και η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, με την οποία ο κ. Μητσοτάκης είχε έρθει ουκ ολίγες φορές σε εντονότατη αντιπαράθεση για το θέμα». Για την ακριβή ενημέρωση των αναγνωστών σας οφείλουμε να θυμίσουμε την πάγια θέση της περιφερειάρχη στο θέμα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, θέση που είχε διατυπωθεί και στις στήλες της εφημερίδας σας, στις 28 Σεπτεμβρίου 2014, στο πλαίσιο συνέντευξης (τέσσερις κοινές ερωτήσεις προς την περιφερειάρχη και τον Κ. Μητσοτάκη, τότε υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης). Στη συνέντευξη αυτή η περιφερειάρχης υπογράμμιζε την ανάγκη πραγματικής αξιολόγησης που θα στηρίξει τη λειτουργία του Δημοσίου και δεν θα αποτελεί πρόσχημα για απολύσεις, όπως ήταν ο στόχος της τότε κυβέρνησης.
«Σήμερα το Δημόσιο χρειάζεται πραγματική αξιολόγηση και όχι “ποσοστώσεις”, “εφεδρείες” ή άλλου είδους “φερετζέδες” που κρύβουν απολύσεις και κατά συνέπεια υποστελέχωση και αποδυνάμωσή του». (…) «Στόχος θα όφειλε να είναι ένα σύστημα αξιολόγησης που θα κάνει καλύτερες και αποτελεσματικότερες τις δημόσιες υπηρεσίες».
Στην ίδια συνέντευξη επαναλάμβανε τη «μηδενική ανοχή» της Περιφερειακής Αρχής απέναντι στις περιπτώσεις πλαστότητας πτυχίων. «Και όπως είπα και από το βήμα του Περιφερειακού Συμβουλίου, η ανοχή μας θα είναι μηδενική σε κάθε περίπτωση πλαστότητας. Τα όσα περί του αντιθέτου διαδίδουν για τη νέα Περιφερειακή Αρχή Αττικής τα διάφορα “παπαγαλάκια” είναι εκ του πονηρού. Εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς και πάντως όχι την ενημέρωση των πολιτών». Σημειώνεται ότι μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί 11 περιπτώσεις πλαστών τίτλων – πτυχίων, για τις οποίες έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες ενέργειες.
Το Γραφειο Τυπου της Περιφερειας Αττικης
Απάντηση
Οπως επισημαίνετε και εσείς, το δημοσίευμα αναφέρει ότι η περιφερειάρχης είχε ταχθεί κατά του τότε, νέου, συστήματος αξιολόγησης. Πουθενά δεν γίνεται αναφορά για γενικευμένη αντίθεση της κ. Δούρου στην αξιολόγηση.
Ευα Καραμανωλη
Προς μνήμονες για τους αμνήμονες
Κύριε διευθυντά
Με την επιστολή μου αυτή θέλω να επισημάνω ορισμένα φαινόμενα της πολιτικής ζωής…Πολλοί πρώην πρωθυπουργοί είτε δεν ομιλούν καθόλου διότι γνωρίζουν ότι απέτυχαν, όπως ο κ. Καραμανλής, είτε ομιλούν προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όπως ο κ. Παπανδρέου, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι τα έκαναν όλα καλά και αρθρογραφούν, γράφουν αυτοβιογραφίες και κριτικάρουν τους πρώην.
Κλασικό παράδειγμα ο κ. Σημίτης. Κριτικάρει τον Γιώργο για το ΔΝΤ, ξεχνώντας ότι ο ίδιος του έδωσε το «δαχτυλίδι» με τυμπανοκρουσίες μάλιστα. Δεν ήξερε μετά τόσα χρόνια τις ικανότητες του ανδρός; Δεν φέρει καμία ευθύνη ως προϊστάμενος για τον Ακη και για το Χρηματιστήριο; Για το γεγονός ότι αγνόησε την έκθεση Σπράου, τον οποίο ο ίδιος προσκάλεσε, όσο και του φίλου του Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό, το οποίο κατά τους ειδικούς μας στοίχισε μέχρι σήμερα περί τα 80 δισ.; Ξεχνάει ότι στενοί συνεργάτες του ελέγχονται για δωροδοκίες χιλιάδων ελβετικών φράγκων, ένας μάλιστα των οποίων ισχυρίζεται ότι κάποια τα έδωσε στο κόμμα; Ξεχνάει ότι άφησε τη μηχανοργάνωση ελλιπέστατη, την Ολυμπιακή πλήρως απαξιωμένη έπειτα από αστείους πειραματισμούς για τη διάσωσή της και τους σιδηροδρόμους καταχρεωμένους; Αλλο ένα φιάσκο της πολιτικής του υπήρξαν τα Ιμια, με αρχηγό τον άνθρωπο που τελούσε εν αποστρατεία και το ΠΑΣΟΚ τον επανέφερε για να σώσει το στράτευμα, απλώς και μόνο γιατί ήταν κομματικός φίλος. Τέλος, το μεγάλο του επίτευγμα εισόδου της χώρας στο ευρώ, μιας χώρας μπάχαλο που δεν γνώριζε ούτε πόσους δημοσίους υπαλλήλους είχε και την οποία χώρα ο ίδιος ειρωνευόταν λέγοντας «τι να κάνουμε, αυτή είναι η Ελλάδα», επίτευγμα που αποδεικνύεται σήμερα καταστροφικό. Λίγη σεμνότητα και αυτογνωσία δεν βλάπτει.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να εκφράσω επίσης την απορία μου και τη δυσαρέσκειά μου για την εμφάνιση στο κανάλι του ΣΚΑΪ δύο σημαιοφόρων της παπανδρεϊκής λαίλαπας της δεκαετίας του ’80, τα απόνερα της οποίας ακόμη υφιστάμεθα από το παπανδρεϊκό κακέκτυπο της σημερινής κυβέρνησης.
Ε. Γ. Συγκουνας MD FACS Νευροχειρουργός, καθηγητής ΕΚΠΑ
Η επόμενη μέρα με… δραχμή στην τσέπη
Kύριε διευθυντά
Διάβασα το άρθρο του ΕΔΕΚΟΠ (Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ερευνών Κοινωνικής Οικονομικής Πολιτικής) στην «Καθημερινή» της 26/02/2017. Ομολογώ ότι ως μη ειδικός δεν διαφωτίστηκα καθόλου ως προς το πλεονέκτημα ή μη από την έξοδο. Με την ιδιότητα του μη ειδικού, αλλά του έχοντος τον κοινό νου (απόφοιτος ΕΜΠ, βραβείο Μαθηματικής Εταιρείας) προσπαθώ να φανταστώ τον μηχανισμό εξόδου από το ευρώ και την επάνοδο της νέας δραχμής ως εξής:
Ενα βράδυ, η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) παραλαμβάνει και τοποθετεί σε ένα ειδικό ταμείο της τις υπάρχουσες καταθέσεις των Ελλήνων σε ευρώ στις ελληνικές τράπεζες και αντ’ αυτών καταθέτει ένα ποσό δραχμών που θα έχει τυπώσει με μία αντιστοιχία που θα καθορίσει η ιδία, ας υποθέσουμε χάριν ευκολίας 1 ευρώ=100 δραχμές. Ως εδώ κανένα πρόβλημα, τα αγαθά και οι υπηρεσίες θα έχουν σε δραχμές την τιμή που είχαν σε ευρώ επί 100. Οταν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να εισαγάγουμε π.χ. πετρέλαιο από το εξωτερικό, εάν η τρέχουσα διεθνής τιμή του είναι π.χ. 50 ευρώ το βαρέλι και πούμε στον προμηθευτή ότι εμείς πληρώνουμε σε δρχ., πιστεύω ότι δεν θα μας χρεώσει με 50×100= 5.000 δρχ./βαρέλι αλλά με κάποια ισοτιμία που εκείνος θα πιστεύει ότι τον καλύπτει συναλλαγματικά. Αρα η πραγματική ισοτιμία δρχ./ευρώ θα καθοριστεί από τις «αιμοβόρες» αγορές, είτε το θέλουμε είτε όχι. Αν λοιπόν μας ζητηθούν π.χ. 400 δρχ./ευρώ θα πρέπει η ΤτΕ να τυπώσει τετραπλάσια ποσότητα δραχμών και οι τιμές των αγαθών και υπηρεσιών θα εκτιναχθούν ανάλογα με τον βαθμό που εξαρτώνται από τις εισαγωγές και όχι μόνον. Τότε θα πρέπει και οι μισθοί να ανεβούν αναλόγως, εάν δεν επιθυμούμε τη λιμοκτονία του πληθυσμού. Αυτός είναι ο ορισμός του ανεξέλεγκτου πληθωρισμού και της άνθησης της «μαύρης» αγοράς.
Ως προς το χρέος της χώρας τι θα γίνει; Θα κηρύξουμε παύση πληρωμών ή θα αποπληρώνουμε σε δρχ.; Στην πρώτη περίπτωση έχουν δικαίωμα οι πιστωτές να κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία του κράτους; Στη δεύτερη, σε τι ισοτιμία θα δέχονται να πληρωθούν;
Τα 140 δισ. ευρώ που είναι οι καταθέσεις των Ελλήνων στις τράπεζες σήμερα και θα έχουν μεταφερθεί στην ΤτΕ, ποιος θα τα διαχειρίζεται και από ποιον θα αποφασίζεται ο τρόπος διαχείρισής τους;
Η έξοδος από την ΟΝΕ συνεπάγεται και αναπόφευκτη έξοδο από την Ε.Ε.; Αν ναι, αφήνει αυτό αδιάφορη την Ελλάδα από οικονομικής (απώλεια γεωργικών και άλλων επιδοτήσεων) και γεωπολιτικής σκοπιάς; Κύριοι του ΕΔΕΚΟΠ, δώστε μου απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, για να μπορέσω να σχηματίσω γνώμη εάν συμφέρει την Ελλάδα η δραχμή.
Λεωνιδας Χατζηβασιλειου