Η oδύσσεια ενός ιδιοκτήτη

Κύριε διευθυντά

Οπως είναι γνωστόν, τα ανείσπρακτα ενοίκια δεν εκχωρούνται πλέον στην εφορία και για να μη φορολογηθεί γι’ αυτά ο ιδιοκτήτης, πρέπει να καταθέσει στην εφορία τα σχετικά έγγραφα προσφυγής του στη Δικαιοσύνη προκειμένου να του αποδοθεί το μίσθιο από τον κακοπληρωτή ενοικιαστή. Ενας αλλοδαπός ενοικιαστής μου, που μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο μου χρωστούσε περί τις 2.500 ευρώ, με ανάγκασε να ακολουθήσω τη διαδικασία που προβλέπει ο νόμος για την έξωσή του.

Στην αρχή του έστειλα ένα εξώδικο που κόστισε 350 ευρώ. Στη συνέχεια έκανα αγωγή απόδοσης μισθίου που κόστισε 550 ευρώ. Ακολούθως του κοινοποίησα την απόφαση του δικαστηρίου, με δικαστικό επιμελητή, καταβάλλοντας άλλα 50 ευρώ και συνάμα του όρισα μία προθεσμία 15 ημερών για να αποχωρήσει από το διαμέρισμα. Επειδή ο ενοικιαστής συνέχιζε να με αγνοεί και να μην καταβάλλει ούτε τα τρέχοντα ενοίκια, αναγκάστηκα προ ημερών να προβώ στην έξωσή του. Το κόστος της έξωσης ήταν 370 ευρώ, για την αμοιβή του δικαστικού επιμελητή, συν 100 ευρώ για δύο δημοσιεύσεις στην εφημερίδα. Εκτός αυτών, πλήρωσα και 200 ευρώ σε κλειδαρά, για το άνοιγμα της κλειδωμένης πόρτας του διαμερίσματος και την αλλαγή δύο κλειδαριών ασφαλείας. Το σύνολο των εξόδων μου ήταν 1.620 ευρώ. Αν στο ποσό αυτό προστεθούν και τρία ενοίκια που δεν μου κατέβαλε ο ενοικιαστής, κατά τη διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας, τότε το συνολικό κόστος απόδοσης του μισθίου έφθασε στα 2.220 ευρώ.

Ολα αυτά τα έξοδα μαζί, με τα τρεχάματα σε δικηγόρους και δικαστήρια, έγιναν για να μη μου επιβληθεί φόρος επί των 2.500 ευρώ των ανείσπρακτων ενοικίων. Υποθέτω ότι ο φόρος αυτός δεν θα ήταν πάνω από 200 ευρώ.

Ετσι, η όλη διαδικασία είχε τα εξής αποτελέσματα: Το Ελληνικό Δημόσιο να απολέσει έσοδα 2.500 ευρώ, που θα τα εκχωρούσα ως μη εισπραχθέντα και εγώ, για να μην καταβάλω φόρο 200 ευρώ, να επιβαρυνθώ με το χωρίς νόημα μεγάλο ποσό των 2.200 ευρώ.  Και ερωτώ τους υπεύθυνους που συντάσσουν τους νόμους της Ελληνικής Πολιτείας: η όλη διαδικασία που περιέγραψα είναι δίκαιη; Τι συμβαίνει στις άλλες πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία; Εγώ βέβαια γνωρίζω τι συμβαίνει, αλλά δεν επεκτείνομαι σεβόμενος τον χώρο που ευγενικά μου διαθέτει η εφημερίδα.

Γιωργος Γεωργοπουλος – Κηφισιά

Η ιστορία ημών των μη ειδικών

Κύριε διευθυντά

Η αντιπαράθεση μεταξύ των μη ειδικών ιστορικών (όπως ο καθηγητής της ιατρικής κ. Κ. Μπουραντάς, «Καθημερινή» 15/3/2017, αλλά και ο υπογράφων) γόνων Βασιλοφρόνων ή Βενιζελικών οικογενειών καλά κρατεί 100 χρόνια μετά την ιστορική διαμάχη των αρχών του περασμένου αιώνος. Καλόν θα είναι όμως εμείς οι μη ιστορικοί επιστήμονες να μάθομε κάποτε να βλέπομε τα πράγματα από όλες τις πλευρές και να μη μηδενίζομε την αξία των πράξεων αυτών που είναι από την άλλη πλευρά. Γράφει ο κ. Μπουραντάς: Τι και αν διπλασίασε την Ελλάδα ο Βενιζέλος, και οι άλλοι γείτονές μας το έκαναν. Δεν βλέπει όμως ότι όχι μόνο δεν θα φθάναμε στον Εβρο αλλά θα χάναμε επί του ασφαλούς και την Καβάλα. Ευτυχώς που οι Βούλγαροι πόνταραν στο λάθος άλογο. Κατόπιν επιρρίπτει ευθύνες στον Βενιζέλο για την αποστολή στρατευμάτων στη Σμύρνη. Εδώ ο Βενιζέλος δεν έκανε μια στρατιωτική εισβολή στη Σμύρνη. Αν άκουγε τον Μεταξά, θα κατηγορείτο για εσχάτη προδοσία, ότι δηλαδή άφησε τους Ιταλούς να πάνε εκεί που έπρεπε να βρισκόμασταν εμείς. Πήγε στη Σμύρνη προσεκτικά, τοποθέτησε τον αδίκως λοιδορούμενο Στεργιάδη ως ύπατο αρμοστή με την εντολή να δημιουργήσει καλό κλίμα και να επιτύχει ίσως με κάποιο δημοψήφισμα αργότερα την αυτοδιάθεση της περιοχής. Τι έκαναν οι αντίπαλοί του της «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης»; Εξαπάτησαν πολιτικά του ψηφοφόρους του 1920 τάζοντας αποχώρηση από τη Μικρά Ασία και κέρδισαν τις εκλογές. Αντί να φέρουν τα παιδιά μας πίσω, κήρυξαν επιστράτευση (τότε πήγε και ο δικός μου πατέρας στη Μικρά Ασία και τραυματίστηκε στις 15 Αυγούστου 1922 στο Αφιόν Καραχισάρ), έφεραν τον Κωνσταντίνο στην εξουσία, δημιούργησαν αντιπάλους στη διεθνή διπλωματία και αφού καθηλώθηκαν για ένα χρόνο στην Ανατολή χρειάστηκαν 15 μέρες για να πεταχτούν στη θάλασσα. Φυσικά ξεριζώθηκε ο ελληνισμός της Ιωνίας και του Πόντου, που θα ξεκληριζόταν μετά τους Αρμενίους ούτως ή άλλως, ήλθε στην Ελλάδα, μας έκανε «ανθρώπους», έσωσε τη Μακεδονία με την πληθυσμιακή μεταβολή. Αυτά πρέπει εμείς οι μη ειδικοί να μάθομε να τα μετράμε και όχι να σκεπτόμαστε συναισθηματικά. Αλλά και η επίθεση του κυρίου καθηγητού εναντίον του Καραμανλή εμφορείται από τα ίδια βασιλόφρονα αισθήματα. Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του ότι ο Βασιλιάς δεν είναι εκεί μόνο για τις παρελάσεις αλλά και για να φυλάει μέρα-νύχτα σκοπιά. Τι έκανε την 21 Απριλίου ο Βασιλιάς, έβαλε τη μεγάλη στολή και όρκισε επιόρκους. Τι έπρεπε να κάνει; Να μην τους ορκίσει! Τι θα του έκαναν; Το πολύ να τον σκότωναν. Λίγους μάρτυρες έχει να επιδείξει η ιστορία μας. Γιατί δηλαδή οι στρατιώτες του μετώπου πρέπει να πολεμούν μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους και ο φρουρός του πολιτεύματος όχι; Ο Καραμανλής μπορούσε να μην κάμει το δημοψήφισμα; Προς τιμήν του είχε απαγορεύσει στους βουλευτές του κόμματός του να ταχθούν με τη μία ή την άλλη πλευρά. Αλλά και στο σημείο αυτό ο αξιότιμος επιστολογράφος εκφράζεται συναισθηματικά σύμφωνα με τις οικογενειακές του καταβολές.

Δρ Δημητριος Γ. Καστρινακης – Αθήνα

«Κομματίλα, αυτή η μάστιγα»

Κύριε διευθυντά

Οι ατέλειωτες αντιπαραθέσεις μελών της κυβέρνησης και κομμάτων της αντιπολίτευσης στη Βουλή και ΜΜΕ σχετικά με τις ευθύνες πτώχευσης της χώρας και τα μνημόνια προκαλούν θυμηδία. Η εισροή κατά την τελευταία τριακονταετία πακτωλού εκατομμυρίων (δάνεια και επιδοτήσεις), όχι μόνο δεν μετέτρεψε τη χώρα σε «Δανία του Νότου», ή επίτευξη ανάλογης έστω ανάπτυξης, αντίθετα, για λόγους που οι πολιτικοί γνωρίζουν, καταλήξαμε προτεκτοράτο. Και ενώ διακεκριμένες προσωπικότητες, με γνώσεις σε θέματα οικονομίας, παιδείας, οργάνωσης και λειτουργίας κράτους, με άρθρα προειδοποιούσαν σχετικά και πρότειναν τρόπους αντιμετώπισης της πολύμορφης κρίσης, δυστυχώς, υπερίσχυαν απόψεις των κάθε μορφής, χροιάς και οσμής συμβούλων της κομματίλας. Ο τρόπος άσκησης εξουσίας από πρόσωπα υπέρμετρης φιλοδοξίας και ακόρεστης απληστίας «κρατάει», όπως ιστορικά είναι γνωστό, από την περίοδο της Επανάστασης του 1821, με τραγικές βέβαια κατά καιρούς συνέπειες για την πατρίδα.

Κατά τα τελευταία χρόνια με τους υπευθύνους απώλειας της εθνικής κυριαρχίας σε ιδιότυπη ασυλία, την ατιμωρησία πρωταθλητών της διαφθοράς, με τα εθνικά θέματα «επί ξυρού ακμής» και την πλειοψηφία του λαού σε απόγνωση, επίκαιροι –ενόψει εθνικής επετείου– οι στίχοι του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».

Καθ’ όσον αφορά το παράπονο του στρατηγού Μακρυγιάννη: «Πατρίδα, πατρίδα, δεν ήσουν τυχερή από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν», η έννοιά του επαφίεται στην ιδιάζουσα διανοητική επάρκεια εθνοπατέρων.

Συμεων Σαμλιδης – Αριδαία Ν. Πέλλας

Περί πολιτικής ευαισθησίας

Κύριε διευθυντά

Στην επιφυλλίδα του κ. Χρήστου Γιανναρά («Η Καθημερινή», 12-3-2017), με καίριες, όπως πάντοτε, επισημάνσεις –σε αυστηρή και ρέουσα γλώσσα– θέλω να μου επιτραπεί μία προσθήκη. Με αφορμή την αναφορά στην αυτοκτονία Αλ. Κορυζή και την τελευταία παράγραφο του κειμένου, περί πολιτικής ευαισθησίας, καταθέτω ένα περιστατικό, ως παρήγορη εξαίρεση, στην απουσία ενός ευαίσθητου πολιτικού αυτόχειρα ή μιας, έστω, αιτήσεως συγγνώμης, πολιτικού προς τους συμπολίτες του, ενός ίχνους μεταμέλειας. Υπήρξε υπουργός κυβερνήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου (νομίζω Παπαδημητρίου, υπ. Μεταφορών), ο οποίος, με επιστολή του (Εφημερίς «Εστία»), μετά την απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία, εδήλωσε ότι διαθέτει τη σύνταξή του, ως συμβολική αποζημίωση των Ελλήνων, για τη ζημιά που προκάλεσε η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στην πατρίδα. Το γεγονός πέρασε απαρατήρητο, χωρίς περαιτέρω δημοσιότητα.  Συναντηθήκαμε πολλά χρόνια πριν τυχαία (τον αναγνώρισα από φωτογραφίες εφημερίδων) και αφού του εδήλωσα ότι δεν ανήκω στον πολιτικό του χώρο, του εξέφρασα τον θαυμασμό μου και τον σεβασμό μου, για την ελληνοπρεπή και τιμία πράξη του. Μου είπε ολίγα τινά, για την εμπειρία του από το ΠΑΣΟΚ και από τη θητεία του στο υπουργείο. Ουδέποτε τον ξαναείδα…  Οσο για τον Αλέξανδρο Κορυζή, θεωρώ ότι ο τρόπος με τον οποίο πέρασε στην Ιστορία είναι πολύ πιο τιμητικός από οποιονδήποτε –υποκριτικό συνήθως– ανδριάντα.

Δημητριος Ν. Βασιλακος

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή