Κύριε διευθυντά
Μια και όλοι επιθυμούμε την οικονομική ανάπτυξη, ίσως είναι ενδιαφέρον να θυμίσουμε ότι το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο της σύγχρονης Ελλάδας υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, ο εξηλεκτρισμός. Και αυτός επιτεύχθηκε χάρη στη δημιουργία της Δημοσίας Επιχειρήσεως Ηλεκτρισμού. Η οποία δεν δημιουργήθηκε με διασπάσεις και ιδιωτικοποιήσεις αλλά με τις ακριβώς αντίστροφες διαδικασίες. Αναχρονιστικές βέβαια σκέψεις για τα σημερινά δεδομένα και ευρωπαϊκά μυαλά.
Με μελαγχολία.
Ραφαηλ Μωυσης, Πάλαι ποτέ Διοικητής της πάλαι ποτέ κραταιάς ΔΕΗ
Δασικές εκτάσεις και επενδύσεις
Κύριε διευθυντά
Με αφορμή σχετικό άρθρο στη σελ. 11 –οικονομική– της «Κ» στις 12-3-2017. Δυστυχώς, τακτικά διαβάζω και εγώ, στην έγκριτη εφημερίδα σας, τα προβλήματα ιδιαιτέρως των ξένων υποψηφίων επενδυτών στη χώρα μας, εξαιτίας των πολλών νόμων και άρθρων της δασικής νομοθεσίας. Η σπουδαία αυτή αιτία αποτρέπει τις επενδύσεις, ιδιαιτέρως των ξένων επιχειρηματιών, με τις γνωστές συνέπειές της. Ολα αυτά έχουν ως αφετηρία την υπουργική απόφαση με αρ. 108.424/1934, η οποία κήρυξε αναδασωτέα σχεδόν το 1/4 της έκτασης της πατρίδας μας. Με αφορμή, λοιπόν, την απόφαση αυτή, μας έγινε γνωστό τώρα ότι και η έκταση του Ελληνικού κινδυνεύει να θεωρηθεί δασική έκταση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ευτυχώς, οι δύο υπηρεσίες του υπουργείου Περιβάλλοντος –η μία είναι η Διεύθυνση Προστασίας των Δασών και η άλλη το Τμήμα Επιτρεπτών Επεμβάσεων– με ενέργειές τους ζήτησαν από το Γ΄ Τμήμα του ΝΣΚ τη γνωμοδότησή του για το τι λύση υπάρχει για το Ελληνικό – εάν αποδειχθεί ότι δεν είναι ένα μέρος του δασική έκταση. Το ΝΣΚ αφού μελέτησε σε βάθος το πρόβλημα, αποφάνθηκε με την υπ. αρ. 337/2016 γνωμοδότησή του ότι ο κ. δασάρχης της πόλης στην οποία υπάγεται το Ελληνικό δεν κωλύεται να προβεί σε χαρακτηρισμό της έκτασης, σύμφωνα με το άρθρο 14 του νόμου 998/1979, ως ισχύει. Αφού, λοιπόν, γίνει η αυτοψία σε όλον τον χώρο του Ελληνικού και διαπιστωθεί ο χαρακτήρας της έκτασης ως μη δασικός, τότε ο κ. δασάρχης θα εφαρμόσει τις διατάξεις του άρθρου 3 του Π.Δ. 32/2016 (ΦΕΚ) 46Α. Οπως φαίνεται, λοιπόν, καθαρά, το νομικό θέμα της δασικής νομοθεσίας λύνεται ανώδυνα, αλλά απλούστατα αρχίζει το πρόβλημα της γραφειοκρατίας.
Ολα αυτά και άλλα περί δασών κ.λπ. τα γνωρίζουν πλέον άριστα οι υποψήφιοι ξένοι επενδυτές και «παίρνουν δρόμο» από τη χώρα μας, μονολογούντες, «Κρίμα στους άνεργους Ελληνες».
Στ. Ι. Βαρωσης, Επιχειρηματίας – Θεσσαλονίκη
Η παραποίηση ιατρικών τίτλων
Κύριε διευθυντά
Ολοι εμείς οι απόφοιτοι γιατροί στην Ελλάδα λαμβάνουμε «Πτυχίο Ιατρικής». Ακριβώς λοιπόν για τον λόγο αυτό, στη λίστα του Βρετανικού Ιατρικού Συλλόγου ο πτυχιούχος των Ελληνικών Ιατρικών Σχολών φέρει τον τίτλο «Ptychion latrikis». Ο πτυχιούχος των βρετανικών ιατρικών σχολών, και αυτών της Κοινοπολιτείας (της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, των Ινδιών πλην του Καναδά) φέρει τον τίτλο «Β.Μ., Β.S.» (Bachelor of Medicine, Bachelor of Surgery). Στην ίδια λίστα τού ως άνω Βρετανικού Ιατρικού Συλλόγου υπάρχει η ακριβής και διεθνώς ανεγνωρισμένη ονομασία του τίτλου των ακαδημαϊκών σπουδών όλων των αναγνωρισμένων ιατρικών σχολών των πανεπιστημίων όλων των χωρών παγκοσμίως. Το M.D. (Doctor of Medicine) δίδεται σε άτομα που έχουν φοιτήσει σε βρετανικά πανεπιστήμια και έχουν επιλεγεί να παρουσιάσουν διδακτορική διατριβή επί συγκεκριμένου έργου της ειδικότητάς τους, για το οποίο ήδη έχουν διακριθεί διεθνώς. Μόνο οι απόφοιτοι των αμερικανικών και καναδικών ιατρικών σχολών λαμβάνουν τον τίτλο M.D. και δικαιολογημένα βέβαια, διότι οι απόφοιτοι αυτοί κατέχουν ήδη άλλον τίτλο πανεπιστημίου, που ανεβάζει τον χρόνο σπουδών τους σε περισσότερο από 8 έτη συνολικά. Οσον αφορά τον διδακτορικό τίτλο PH.D. (Doctor of Philosophy), καμία ιατρική σχολή στην Ελλάδα δεν δίδει τον τίτλο του διδάκτορος της Φιλοσοφίας, αλλά τον τίτλο του διδάκτορος της Ιατρικής. Τίτλοι PH.D. δίδονται μόνο από τα αγγλοσαξονικά (Βρετανία, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, Ηωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Καναδάς) και σκανδιναβικά πανεπιστήμια. Επομένως, ο πτυχιούχος μιας ιατρικής σχολής στην Ελλάδα δικαιούται να φέρει τον τίτλο «πτυχίον ιατρικής» και επί κατοχής διδακτορικού τίτλου, στην αγγλική του μετάφραση, πρέπει να ονομάζεται «Dr Med». Αυτό άλλωστε εφαρμόζουν σοβαροί συνάδελφοι με γερμανική ιατρική παιδεία.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για το καθεστώς της βάναυσης παραποίησης των ακαδημαϊκών ιατρικών τίτλων των ελληνικών ιατρικών σχολών και την αυθαίρετη και παράνομη εξίσωσή τους με διεθνείς τοιούτους. Θεωρώ ότι ο ρόλος των θεσμικών οργάνων ΙΣΑ – ΠΙΣ – ΚΕΣΥ είναι θεμελιώδης στην αποκατάσταση αυτής της αδικίας, για τους όσους λίγους πραγματικά κατέχουν τέτοιους τίτλους και που για να τους αποκτήσουν έχουν «ιδρώσει» και θυσιάσει πολλά από την προσωπική και οικογενειακή τους ζωή, για να τιμηθούν με τους πραγματικά υψηλού κύρους ακαδημαϊκούς τίτλους των M.D. και PH.D. των αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων.
Σωτηριος Α. Τσεμεντζης M.D. (B΄ ham), PH.D. (Edin), Καθηγητής Νευροχειρουργικής
Η παραίτηση της εισαγγελέως
Κύριε διευθυντά
Η δικαιοσύνη, ιδέα αναγόμενη σε διαχρονικής αξίας αρχή, ταυτιζόμενη με την αναμφίλεκτης αποδοχής αλήθεια, και θεσμός θεμελιώδης ως καταστατική μορφή κρατικής κυριαρχίας, φαίνεται να δοκιμάζεται ως «χρυσός εν τω χωνευτηρίω» με νέα δεδομένη αφορμή που, δυστυχώς, παρά τον υπηρεσιακό χαρακτήρα της, δημοσιοποιήθηκε θορυβωδώς και διά των μέσων μαζικής πληροφόρησης και ενημέρωσης.
Στην καθημέρα δικαστική ζώσα πραγματικότητα, περιστατικό «παραίτησης δικαστικού λειτουργού» από άσκηση καθηκόντων, που ανατέθηκαν ειδικώς μετά από επιλογή του, δημιουργεί, ενόψει των επικαλούμενων –έστω και κατ’ επίφαση– λόγων για τη δήλωσή της, ευλόγως στάδιο επικριτικό του γεγονότος και προφανώς πεδίο επισφαλές για το κύρος του δικαστικού λειτουργού, δεδομένου ότι το υπηρεσιακό σθένος του εμφανίζεται ως ελλείπον και το δικαστικό θάρρος του καταγράφεται ως εγγίζον το μηδενικό μέγεθος. Εννοιολογικά η λέξη «παραίτηση» υποδηλώνει και εγκατάλειψη θέσεως, καθώς και απάρνηση υποχρεώσεων, σε επίπεδο όμως δεοντολογικό μηνύματα ηχηρά εκπέμπει για το τι επακριβώς εννοεί, μια και η ζωή –υπηρεσιακή ή προσωπική– απαιτεί συνεχή εγρήγορση για ενεργό δράση ή συμμετοχή σ’ ό,τι αφορά στον φορέα της δικαστικό λειτουργό και σ’ οτιδήποτε αναφέρεται σ’ αυτόν, ο οποίος χρέος έχει, κατά τα όσα επιτάσσει η δικαστική παράδοση, να μην ορρωδεί προ ουδενός ελεγχομένου και να διακρίνεται στο να μη δειλιάζει να επέμβει επί παντός –παρέχοντος στάδιο έρευνάς του– περιστατικού. Αυτή ακριβώς η διάσταση, συμβατή με τις «εξ ορισμού» υποχρεώσεις του δικαστικού λειτουργού και συνοδευόμενη από τη σύμφυτη με την ιδιότητά του «ευθυνοφορία», συνιστά τον κανόνα ασκήσεως των καθηκόντων του, με συνέπεια να διαμορφώνεται υψηλό ποιοτικό επίπεδο διακονίας του ως λειτουργού της δικαιοσύνης και εντεύθεν αυτού να μην παραιτείται ποτέ…
Γεωργιος Εμμ. Σιωπης, Εισαγγελεύς Εφετών – Θράκης
Ο ναυτικός και τα εφάπαξ
Κύριε διευθυντά
Σχετικά με τον θόρυβο που έγινε για το πράγματι υψηλό εφάπαξ που πρόσφατα εισέπραξε ο διευθύνων σύμβουλος του ΔΕΣΦΑ, έχω την απορία. Πώς η πολιτεία σε ένα χρεοκοπημένο κράτος που ζει με δανεικά εξακολουθεί να διατηρεί τόσο υψηλά εφάπαξ στο Δημόσιο, που τελικά πληρώνονται από τη φορολογία των άλλων πολιτών; Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι πριν από περίπου μία εικοσαετία που βγήκα στη σύνταξη μετά 26 έτη θαλάσσιας υπηρεσίας εκ των οποίων τα 20 Πλοίαρχος Α΄, το εφάπαξ που έλαβα ήταν 3,5 εκατ. δρχ., δηλαδή σημερινά 10.000 ευρώ. Γυρίζοντας στο σπίτι είπα στη σύζυγό μου: «Γυναίκα, πήραμε πολλά λεφτά». Αυτά τα λίγα είχα να πω και όποιος μπορεί και θέλει ας τα ακούσει.
Λουκας Τσιχλης, Πλοίαρχος Ε.Ν. συνταξιούχος – Χίος