Κύριε διευθυντά
Στο πλαίσιο του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, ο καθηγητής κ. Γιώργος Δερτιλής έκανε μία διάλεξη με τίτλο «Η τυραννία της αμάθειας». Ολόκληρο το κείμενο της διαλέξεως δεν κατάφερα να το βρω. Από το δελτίο Τύπου όμως διαβάζω: «(από τα πανεπιστήμια) αποφοιτούν ημιμαθείς σε ποσοστό περίπου 50%-75%… Αυτό το πλήθος είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή εκλογέων. Αν προσθέσουμε τους αναπόφευκτους βλάκες, αυτό είναι το εκλογικό σώμα που επιβραβεύει τους δημαγωγούς». Την ίδια περίοδο, επηρεασμένος ίσως από αυτό, ο Φαληρέας γράφει αντίστοιχα στο φύλλο της 9ης Μαρτίου: «…Bεβαίως, δεν είναι τόσο απλό· τεράστιο ρόλο έπαιξε και η διάχυτη ηλιθιότητα, που ούτως ή άλλως υπήρχε, αλλά την ενίσχυσε η εκπαιδευτική παρακμή δεκαετιών και της έδωσε αυτοπεποίθηση και φωνή η τεχνολογική επανάσταση, το Διαδίκτυο». Θυμάμαι όμως και δύο παλαιότερα κείμενα. Το ένα, του καθηγητή Γ. Παγουλάτου στην «Καθημερινή» (20.3.2016): «Για όλους εσάς, που δεν μαζέψατε προσόντα, δεν δουλέψατε σκληρά, διακριθήκατε μόνο σε διαδηλώσεις και κομματικό ακτιβισμό, καλώς κάνατε: έχουμε δουλειές για σας, αρκεί να μείνετε μαζί μας. Η κολακεία της μετριότητας και της αδαούς πλειοψηφίας, η πανηγυρική ισοπέδωση άξιων και ανάξιων είναι η αυθεντικότερη στρατηγική λαϊκισμού: οι άξιοι και ικανοί είναι πάντα εξ ορισμού μειοψηφία».
Το άλλο, του καθηγητή Θ. Βερέμη (5.2.2017): «Κάποιος σιωπηλός διχασμός μοιάζει να χωρίζει την ανθρωπότητα σε εξαγριωμένες μάζες και στον κόσμο των επιλέκτων. Αν αυτό συμβαίνει, τότε οι επίλεκτοι είναι χαμένοι, γιατί στο πεδίο της Δημοκρατίας βαρύνουν οι αριθμοί. Ομως στην Ιστορία οι επίλεκτοι της πολιτικής, των τεχνών, της επιστήμης και κάθε αριστείας υπήρξαν απαραίτητοι για την ευτυχία της κοινωνίας συνολικά. Τι είναι αυτό που αποξενώνει τους μεν από τους δε; Η εύκολη απάντηση είναι ο λαϊκισμός, που παρεισφρέει στο πολιτικό και εκπαιδευτικό σύστημα. Οι καταληψίες και οι κοπανατζήδες του σχολείου έγιναν πλέον εξουσία με τη δύναμη των αριθμών».
Λόγια σκληρά τα παραπάνω, απαισιόδοξα και σε κάθε περίπτωση, αν και όσο ισχύουν, η ευθύνη δεν ανήκει σε λίγους. Συγχρόνως όμως εκτός από το να εξηγούν μία κατάσταση, μήπως δίνουν στον καθένα μας, σε όποια κατηγορία κι αν είμαστε, τη δική του δικαιολογία;
Μια και μιλάμε όμως για τη δεξαμενή των εκλογέων και βλέποντας ποσοστό συμμετοχής 82% στις εκλογές στην Ολλανδία, ίσως αυτό που θα έπρεπε να αναρωτηθούμε είναι τι γίνεται με τους περίπου 800.000 ψηφοφόρους που ψήφισαν στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, όχι όμως και σε αυτές του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς (που φθάνουν συνολικά το 1.500.000 αν η σύγκριση γίνει με τις εκλογές του 2009).
Εχουν γίνει βεβαίως πολλές αναλύσεις για το πού οφείλεται η εκτίναξη της αποχής μέσα σε 8 μήνες, μετριέται όμως στις δημοσκοπήσεις αν υπάρχει η τάση αυτοί οι ψηφοφόροι να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές; Τι θα τους έκανε να επιστρέψουν; Και ίσως ακόμα κάτι πιο ενδιαφέρον, ποιοι είναι αυτοί οι ψηφοφόροι και «τι πιστεύουν»; Παραδείγματος χάρη, στην τελευταία έρευνα της ΔιαΝΕΟσις «Τι πιστεύουν οι Ελληνες», θα ήταν ενδιαφέρον –στη φάση που έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 2015– στην κατηγοριοποίηση των απαντήσεων βάσει του τι ψήφισαν οι ερωτηθέντες, να υπήρχε κατηγορία «δεν ψήφισα» (παρόλο που κάποια συμπεράσματα βγαίνουν και από την κατηγορία «δεν ξέρω – δεν απαντώ», στην οποία προφανώς ανήκουν όσοι δεν ψήφισαν). Ισως ήρθε η ώρα να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία σε όσους απέχουν, παρά σε όσους ψηφίζουν!
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης, Αθήνα
Η γενναιοδωρία και το Κυπριακό
Κύριε διευθυντά
Τα πρώτα μαθήματα της βασικής εκπαίδευσης είναι η ανάγνωση, η γραφή και η αριθμητική. Με την πρόοδο της μαθησιακής διαδικασίας, γινόμαστε κοινωνοί σύνθετων εννοιών και ιδιοτήτων με τη βοήθεια της γραμματικής, της ορθογραφίας, της ετυμολογίας. Και όταν θεωρηθεί ότι έχουμε προχωρήσει στον θαυμαστό κόσμο της γνώσεως, φωτίζουν τον δρόμο μας οι αφηρημένες έννοιες και ιδέες. Η Ελληνική, ως μόνη εννοιολογική γλώσσα, ετροφοδότησε πολλές άλλες με τον θησαυρό των λέξεων που αφορούν μαθηματικά, ιατρικήν, δίκαιον και φιλοσοφίαν. Δεν είναι υπερβολή να θεωρούμε τους εαυτούς μας προνομιούχους που γεννηθήκαμε σαν φυσικοί κληρονόμοι αυτής της ευλογίας που άλλοι πρέπει να πασχίσουν σε μεγάλο βαθμό για να την προσεγγίσουν και να την κατανοήσουν.
Θα κάνω μία τυχαία αναφορά λέξεων και εννοιών όπως δημοκρατία, δικαιοσύνη, φιλοπατρία, φιλοσοφία, αυτοθυσία, ηρωισμός, γενναιοδωρία και το μοναδικό και αμετάφραστο ελληνικό φιλότιμο. Στο πλαίσιο των διακοινοτικών συνομιλιών για επίλυση του κυπριακού προβλήματος έχουμε ακούσει κατ’ επανάληψιν να χαρακτηρίζονται οι υποχωρήσεις και οι παροχές άνευ ανταλλάγματος προς την Τουρκία (ναι την Τουρκία και όχι τους Τουρκοκύπριους) σαν γενναιοδωρία. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι νεαρό κράτος, δεν έχει ιδιαίτερη παράδοση στη διπλωματία, αλλά σαφώς υπερέχει αυτή τη στιγμή σε σχέση με τη δομή της διαπραγματευτικής μας ομάδος όταν συνομολογούντο οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.
Αρα δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζεται έτσι το ξεπούλημα απαράγραπτων δικαίων του ελληνισμού, η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και η αλλοτρίωση κληρονομιάς αιώνων χωρίς την παραμικρή ανταπόδοση. Η γενναιοδωρία είναι αρετή που διδάσκεται και καλλιεργείται στην ιδιωτική μας ζωή όπου μπορούμε να προσφέρουμε εξ ιδίων χωρίς υπολογισμό και αναμονή ανταμοιβής. Οταν, όμως, το διακύβευμα είναι η πατρίδα, οι «προσφορές» κα τα «δώρα» χάριν εξευμενισμού των εισβολέων συνιστούν αδικαιολόγητη συνθηκολόγηση και παταγώδη αποτυχία.
Εάν κάποιοι είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν στον δρόμο της «Τουρκοποιήσεως» της Κύπρου, να βρουν άλλες λέξεις να περιγράψουν την κατάσταση, διότι, στο τέλος τέλος, θα δικαιούνται και ηθικήν αμοιβήν αν αναγνωριστούν σαν γενναιόδωροι…
Νικος Ερρικου Ιωαννου, Kαρδιολόγος
Για το Ωνάσειο με αφορμή το ΚΠΙΣΝ
Κύριε διευθυντά
Κατά την τελετή παράδοσης στο ελληνικό Δημόσιο του ΚΠΙΣΝ αναφέρθηκε και ο τυπικός σκεπτικισμός του Νεοέλληνα «τώρα που περνάει στα χέρια του Δημοσίου αυτό το θαυμάσιο έργο, θα περιμένουμε την… καταστροφή του» και άλλα παρόμοια πεσιμιστικά.
Στη γειτονιά του ΚΠΙΣΝ βρίσκεται και λειτουργεί το ΩΚΚ από το 1993, παρέχοντας υπηρεσίες σε όλους όσοι έχουν ανάγκη ιατρικής φροντίδας, συμβεβλημένο με όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, για καρδιολογικά, καρδιοχειρουργικά περιστατικά ενηλίκων και παιδιών, πραγματοποιώντας και μεταμοσχεύσεις καρδιάς και πνευμόνων. Το ΩΚΚ είναι και αυτό δωρεά του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ωνάση προς το ελληνικό Δημόσιο και λειτουργεί ως ΝΠΙΔ μακριά από τη γραφειοκρατία του Δημοσίου. Εάν κάποιος είχε την ατυχία – τύχη για λόγους υγείας να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες του, όπως ο υποφαινόμενος, θα διαπιστώσει ότι τα 23 χρόνια λειτουργίας του δεν φαίνονται στις εγκαταστάσεις του, στη νοοτροπία του ευγενικού και αποτελεσματικού προσωπικού κάθε ειδικότητος και βαθμίδος και στην προσπάθεια αξιοπρεπούς εξυπηρέτησης όλων, από το πρωί έως το βράδυ. Να, λοιπόν, ένα θετικό παράδειγμα ιδρύματος που ανήκει στο Δημόσιο και λειτουργεί παρέχοντας πολύτιμες υπηρεσίες σε όλους τους συμπατριώτες μας. Αρα αντί για γκρίνια χρειάζεται σωστή οργάνωση, αφοσίωση και πίστη ότι θα λειτουργήσει και θα προσφέρει το καινούργιο δώρο. Παράδειγμα υπάρχει.
Σταθης Κοκκεβης
Ο πυρήνας της Ε.Ε. και εμείς
Κύριε διευθυντά
Διάβασα το ιδιαίτερα κατατοπιστικό άρθρο του συνεργάτη σας κ. Θ. Γεωργακόπουλου στην «Κ» της 10/3/2017, με τίτλο «Τι έχει κάνει η Ε.Ε. για εμάς δηλαδή;», το οποίο ήταν σύντομο και περιεκτικό και θα έπρεπε να διαβαστεί από όλους τους Ελληνες, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση. Ο κ. Μητσοτάκης, όπως και οι υπόλοιποι αρχηγοί των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι η θέση μας είναι στον πυρήνα της Ευρώπης. Αυτό, για να γίνει συνείδηση και στον τελευταίο Ελληνα πολίτη, από τον οποίον εξαρτάται σε τελευταία ανάλυση η επίτευξη του στόχου αυτού, είναι ανάγκη –και μάλιστα επείγουσα– να τον ενημερώσουν. Η πρότασή μου είναι τα παραπάνω κόμματα να οργανώσουν, με τους κατά τόπους συνεργάτες τους, την προώθηση του άρθρου αυτού σε όλους τους κατοίκους των περιοχών τους. Το κείμενο είναι εύληπτο ακόμη και για τελειόφοιτους του δημοτικού σχολείου. Ας κάνουν κάτι πρακτικό, αποτελεσματικό και χρήσιμο για τη χώρα μας, αντί να περιορίζονται σε μπλα μπλα και κοκορομαχίες.
Γ. Παπαθανασιου – Αθήνα