Κύριε διευθυντά
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πολλες αντιφάσεις. Αντιφάσεις παντοδυναμίας και καταστροφής συνάμα. Από τη μια, η παγκοσμιοποίηση που απειλεί να παρασύρει τα πάντα στο διάβα της και, από την άλλη, η πατρίδα μας, ανήμπορη να σταθεί άξια στις προκλήσεις των καιρών και αδύναμη να υπερασπιστεί με αξιοπρέπεια την ιστορία της, με αποτέλεσμα να γίνεται καθημερινά έρμαιο των ορέξεων κάθε τυχοδιωκτισμού.
Η ατάκτως παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα θα σαρώσει τα κράτη που είναι αδύναμα και απομονωμένα. Η Ιστορία έχει επίσης αποδείξει ότι είναι αμείλικτη με όσους χάνουν τον προσανατολισμό τους. Η παρακμή είναι η αδυναμία μιας κοινωνίας και ενός λαού να διακρίνουν το ασήμαντο από το σημαντικό, το σωστό από το λάθος, με αποτέλεσμα να προκύπτει μια παράλυση καταστροφική. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, καθίσταται απολύτως αδύνατος κάθε προσανατολισμός. Δεν υπάρχουν όνειρα, δεν υπάρχουν σταθερές, δεν υπάρχουν «πιστεύω», κι αυτό είναι που οδηγεί σε μαζική παράλυση. Η συνείδηση, όμως, του ανθρώπου είναι η ιστορία του. Λαοί που χάνουν την εθνική τους ταυτότητα, χάνουν την ιστορία τους. Τον θεμέλιο λίθο της ύπαρξής τους.
Ετσι ξαφνικά μένουν χωρίς το παρελθόν τους, σαν δέντρο χωρίς ρίζες. Εύκολη λεία σε κάθε εναντίον τους κατακτητική διάθεση. Ο μιμητισμός φέρνει πνευματική χαλάρωση, το σπάσιμο της ιστορικής αλυσίδας και την έλλειψη κάθε μέσου προφύλαξης από τα αδηφάγα στόματα και τη σκληρότητα των εμφανών ή αφανών κέντρων εξουσίας.
Δυστυχώς η Ελλάδα βιώνει μια εποχή πολιτικής υποκρισίας και ανικανότητας. Υποκρισίας και ανικανότητας που διαρκεί 70 ολόκληρα έτη. Γιατί κανείς από τους πολιτικους που διαχειρίστηκαν τις τύχες της πατριδας μας μετα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν στάθηκε άξιος να διαχειριστεί με αξιοπρέπεια και όραμα το μέλλον του λαού μας. Ο πολιτικός έγινε συνώνυμο του διεφθαρμένου και η πολιτική, επάγγελμα ή μεσο κοινωνικής καταξίωσης πλουσίων και σύγχρονων αριστοκρατών, που σαν γνήσιοι βασιλιάδες μεταβιβάζουν την εξουσία ο ένας στον άλλον.
Αναφέρομαι σε όλο το πολιτικό σύστημα της πατριδας μας. Γιατί οι όροι αριστερός και δεξιός είναι πλέον έννοιες παρωχημένες στον 21ο αιώνα και εξυπηρετούν μόνον κομματικά συμφέροντα. Για να ευημερούν οι πολίτες, πρέπει και το κράτος να ευημερεί. Σε κράτη που παραπαίουν ευημερούν συνήθως τυχοδιώκτες και διεφθαρμένοι. Πριν λίγα, αλλωστε, χρόνια ένας από τους πολιτικούς μας είχε διατυπώσει την άποψη ότι υπάρχουν «νταβατζήδες» της εξουσίας. Ξέχασε όμως να πει ότι η διαφθορά αρχίζει και τελειώνει μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα όταν υπάρχει στόχος. Δυστυχώς εμείς δεν έχουμε στόχους. Αν δεν ξέρουμε τι θέλουμε να επιτύχουμε, τότε κινδυνεύουμε να κάνουμε ό,τι οι άλλοι μας προτείνουν. Ο καθορισμός των στόχων απαιτεί από εμάς να πάρουμε μια απόφαση σχετικά με αυτό που πραγματικά θέλουμε. Και ο καθορισμός των στόχων μας απαιτεί τον καθορισμό μιας προθεσμίας, έτσι ώστε να μη χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Υπάρχει πάντα ένας τρόπος, αν είμαστε αποφασισμένοι. Το να ζούμε χωρίς σκοπό είναι σαν να πλέουμε χωρίς πυξίδα.
Την τελευταία δεκαετία ζούμε στους ρυθμούς των μνημονίων, βλέποντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Καταστρέφεται το μέλλον της πατρίδας μας, χάνονται γενεές και οι πολιτικοί μας, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, εναλλάσσουν την εξουσία, λες και εκτελούν χωρίς παρεκκλιση εντολές. Αλλωστε, μεγαλωμένοι σε ένα σαθρό πολιτικό περιβάλλον, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι απέδειξαν ότι είναι ανίκανοι και επικίνδυνοι για τον τόπο. Η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα, η απληστία και αρπακτικότητα των πολιτικών έχουν ως αποτέλεσμα την ψυχική αποξένωση του λαού από τους κυβερνώντες. Και αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο σημείο στην πορεία ενός λαού. Ενας λαός χωρίς ηγέτη. Ευκαιρία για κάθε λογής τυχωδιώκτες και αρπακτικά.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα έδωσε φωνή και δύναμη σε ένα ναζιστικό σχηματισμό. Το ίδιο εξέθρεψε την αναρχία. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τραγικό τρόπο και οι λαοί που δεν έμαθαν από τα λάθη τους θα το πληρώσουν ακριβά, τόσο ακριβά όσο ποτέ άλλοτε. Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξουμε το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αν αφήσουμε τον χρόνο απλώς να περάσει χωρίς να αντιδράσουμε, και λέγοντας αντίδραση δεν εννοώ επανάσταση αλλά ενεργή συμμετοχή, όταν γεράσουμε θα παρακαλάμε να γυρίσει ο χρόνος πίσω για να δράσουμε. Τότε θα είναι αργά…
Γεωργιος Κλαδος, Μαιευτήρας-γυναικολόγος
Περί πολιτικής ορθότητας και ορίων
Κύριε διευθυντά
Aφορμή για την επιστολή μου αποτέλεσε άρθρο του αναπληρωτή καθηγητή Φιλοσοφίας Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Αριστείδη Χατζή, ο οποίος απεφάνθη ότι «ο φιλελευθερισμός είναι ενιαίος. Ο “οικονομικά φιλελεύθερος” με συντηρητικές απόψεις στα ζητήματα των δικαιωμάτων (των κοινωνικών μειοψηφιών) και της πολυπολιτισμικότητας και ο “πολιτικά φιλελεύθερος” που δεν καταλαβαίνει οτι η οικονομική ελευθερία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ελευθερίας επιλογής δεν αντιλαμβάνονται οτι ο φιλελευθερισμός είναι αδιαίρετος. Οπως και η ελευθερία». Επ’ αυτού έχω να παρατηρήσω ότι όντως η έννοια της ελευθερίας είναι αδιαίρετη. Πλην όμως οι ελευθερίες είναι πολλές και αυτή ακριβώς είναι η γοητεία του φιλελευθερισμού. Φιλελεύθεροι και μη έχουν δικαίωμα τα μεν να αποδεχθούν και τα δε να απορρίψουν. Η έννοια της ελευθερίας επιλογών, υπό την απαραίτητη συνθήκη οτι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του άλλου είναι σεβαστές, είναι πράγματι κεφαλαιώδους σημασίας για κάθε μορφής φιλελευθερισμό. Αλλά πόθεν προκύπτει η υποχρέωση του «οικονομικά φιλελεύθερου» να αποδεχθεί τον λεγόμενο γάμο των ομοφυλοφίλων και τη νομική δυνατότητά τους να υιοθετούν παιδιά, τη στιγμή που αυτά αντίκεινται όχι μόνον στα διδάγματα όλων των Εκκλησιών, αλλά της παιδαγωγικής και της απλής λογικής; Πόθεν προκύπτει η υποχρέωσή μας να αποδεχθούμε το ανέκδοτο που ακούει στο όνομα «πολυπολιτισμικότητα», την επιτομή της αποτυχίας διεθνώς; Πόθεν προκύπτει η υποχρέωσή μας ως φιλελεύθεροι να δεχθούμε τον κατακλυσμό της χώρας μας από μουσουλμάνους μετανάστες ή πρόσφυγες με κίνδυνο να αλλοιωθεί διά παντός η εθνική μας ταυτότητα και να τεθεί σε κίνδυνο η εθνική μας ασφάλεια; Είναι αυτό φιλελευθερισμός ή παράδοση άνευ όρων στην αστυνομία σκέψης που λέγεται «πολιτική ορθότητα» και έχει διασαλεύσει τη λογική μας; Υπάρχουν όρια σε όλα, κύριοι.
Ιωαννης Ξηρος, Ταξίαρχος ε.α. – Τρίκαλα