Κύριε διευθυντά
Πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο φαραώ της Αιγύπτου Ραμσής ο 5ος καταγράφηκε ως το πρώτο διάσημο θύμα της πρώτης ιστορικά επιδημίας στον κόσμο, της ευλογιάς. Από τότε και μέχρι την εξάλειψη της νόσου, στο τέλος της δεκαετίας του ’70, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από αυτήν. Συντριπτικά περισσότεροι όμως είναι εκείνοι που διασώθηκαν χάρη στο εμβόλιο κατά της ευλογιάς, το πρώτο εμβόλιο που αναφέρεται στην ιστορία της Ιατρικής. Οι εμβολιασμοί κατά της ευλογιάς εφαρμόσθηκαν συστηματικά σε παγκόσμιο επίπεδο από το 1956 και οδήγησαν στην εξάλειψη της νόσου, η οποία ανακοινώθηκε επισήμως από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) στις 8/5/1980.
Η ανακάλυψη και συστηματική χρήση των εμβολίων αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους –αν όχι τον σημαντικότερο– σταθμό στον αγώνα για την προστασία της δημόσιας υγείας. Στο πλαίσιο αυτό, ο ΠΟΥ έχει καθιερώσει τον εορτασμό της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Εμβολιασμών από τις 24 έως τις 30 Απριλίου κάθε χρόνο, με στόχο την πρόκληση και το συντονισμό ενημερωτικών δράσεων για τη σπουδαιότητα των εμβολιασμών αλλά και την αύξηση της εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού.
Γιατί, παρόλο που χάρη στα εμβόλια ασθένειες όπως η ευλογιά ή η πανώλη έχουν εξαλειφθεί, παρόλο που οι σημερινοί παιδίατροι γνωρίζουν π.χ. τη διφθερίτιδα μόνο μέσα από τα βιβλία Ιατρικής, η παράνοια της τελευταίας εικοσαετίας, που –κατ’ ευφημισμόν– ονομάζεται «αντιεμβολιαστικό κίνημα», απειλεί αυτό το τεράστιο επίτευγμα της ιατρικής διαχρονικά: τα εμβόλια και τη συστηματική τους εφαρμογή.
Η φωτιά που άναψε πριν από 19 χρόνια ο ανεκδιήγητος Βρετανός «ερευνητής» Andrew Wakefield όταν, μέσω δημοσίευσης έρευνας-απάτης στο The Lancet, ισχυρίστηκε την ύπαρξη συνδέσμου μεταξύ αυτισμού και εμβολίων, συνεχίζει να καίει και να στοιχίζει ζωές αθώων παιδιών, τα οποία άφρονες γονείς αφήνουν ανεμβολίαστα. Υπέρογκα ποσά δαπανήθηκαν και περίπου 26 εκατ. παιδιά ερευνήθηκαν προκειμένου να ελεγχθεί τυχόν βασιμότητα των ισχυρισμών του Wakefield. Ολες οι σχετικές έρευνες κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: δεν υπάρχει καμία συσχέτιση μεταξύ εμβολίων και αυτισμού. Το επιστημονικό περιοδικό ζήτησε συγγνώμη, αφαιρέθηκε η άδεια άσκησης επαγγέλματος από τον Wakefield, αλλά το κακό είχε γίνει. Η ανάπτυξη των νέων μέσων επικοινωνίας, που ως γνωστόν ευνοούν την ταχεία διάδοση και των πάσης φύσης θεωριών συνωμοσίας, συνέβαλε στην ενδυνάμωση της φωνής των πολέμιων των εμβολίων.
Κι ενώ θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ελαφρυντικά στον απλό πολίτη, που δεν μπορεί να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι μέσα σε ένα ωκεανό πληροφοριών, είναι αδιανόητο να αποδεχθούμε πως υπάρχουν γιατροί που αρνούνται την αποτελεσματικότητα και ασφάλεια των εμβολίων. Εχοντας ασκήσει την ιατρική επί 40 συναπτά έτη, έχοντας εργασθεί επί του πεδίου στον αναπτυσσόμενο κόσμο και διαπιστώσει με τα μάτια μου τι σημαίνει μια φτωχή χώρα να μην μπορεί να εμβολιάσει τα παιδιά της, καταδικάζω με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο όλους εκείνους τους επαγγελματίες υγείας που από το ασφαλές τους γραφείο εξαπολύουν μύδρους φαντασιοπληξίας κατά των εμβολίων. Οι γιατροί, όλοι οι επαγγελματίες υγείας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να παραμένουμε απαθείς: οφείλουμε να υψώσουμε σθεναρή φωνή ενάντια στον παραλογισμό: τα εμβόλια είναι αποτελεσματικά και προστατεύουν τη ζωή των παιδιών μας.
Θεοφιλος Ροζενμπεργκ, Αναπλ. καθηγητής Χειρουργικής Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος Δ.Σ. ΚΕΕΛΠΝΟ
Η ασυνέχεια στα… εγκαίνια φαίνεται
Κύριε διευθυντά
Ακούσαμε στα πρόσφατα εγκαίνια των σηράγγων στα Τέμπη όσα είπε (και διαβάσαμε για όσα δεν είπε) ο πρωθυπουργός. Η κοινή λογική και η πείρα μας λέει ότι ένα μεγάλο δημόσιο έργο –ενδεικτικά: αυτοκινητόδρομος, αεροδρόμιο, νοσοκομείο, μετρό, σύστημα υγείας ή παιδείας, Ολυμπιάδα– δεν είναι υπόθεση μερικών μηνών ή μιας κυβερνητικής θητείας, ενός υπουργού, πρωθυπουργού ή κόμματος. Συχνά απαιτεί χρονικά όρια που υπερβαίνουν τις κυβερνητικές θητείες (ακόμη κι αν αυτές ανανεώνονται στην ώρα τους και όχι στα μισά του δρόμου) και τα αντίστοιχα πρόσωπα ή σχήματα. Και όμως, με την απάτη αυτή (δεν υπάρχει άλλη πιο κατάλληλη λέξη) πολιτεύονται όλοι οι κυβερνητικοί σχηματισμοί, που βασίζονται στην οπαδική ευπιστία των ψηφοφόρων για να διαιωνίζουν το «λάγνο ψέμα» τους, διαλαλώντας ότι «Εμείς το κάναμε!» ή «Επί των ημερών μας κόπηκε η κορδέλα». Αφού επί χρόνια ως αντιπολίτευση στύλωναν τα πόδια σε κάθε τι, οι νυν κυβερνώντες σπεύδουν να καρπωθούν τα οφέλη από τεράστιες επενδύσεις που κανένας δεν θα έκανε στη χώρα αν τους έβλεπε να κυβερνούν.
Ετσι, το κριτήριο της επιτυχίας δεν πρέπει να είναι τόσο το «πόσα εγκαινιάσαμε» όσο το «πόσα προσελκύσαμε». Δυστυχώς, οι συνήθεις θριαμβολογίες των εγκαινίων ακούγονται ως «κύμβαλα αλαλάζοντα». Μπορούμε κάποτε να ωριμάσουμε πολιτικά, ξεπερνώντας τέτοιες νηπιακές συμπεριφορές και αναγνωρίζοντας ότι η υπόθεση «κράτος» είναι κάτι πολύ ευρύτερο και σπουδαιότερο από προσωπικούς και κομματικούς εγωισμούς;
Αντωνης Παπαγιαννης, Ιατρός – Θεσσαλονίκη
Για τις εκάστοτε αντιπολιτεύσεις
Κύριε διευθυντά
Κρίνοντας διαχρονικά τις αντιπολιτεύσεις (αναφέρομαι κυρίως στο εκάστοτε δεύτερο σε ψήφους κόμμα στις εκλογές), η άποψή μου είναι ότι σχεδόν όλες οι αντιπολιτεύσεις δεν ήταν ό,τι καλύτερο και, ίσως υπερβάλλοντας, ήταν χειρότερες από τις κυβερνήσεις. Και ήταν χειρότερες διότι καταπολέμησαν με μανία και τελικά κατάφεραν να μην έρχονται, ή να έρχονται όχι όπως θα έπρεπε, στη Βουλή νομοσχέδια που θα διόρθωναν μεγάλες αδυναμίες σε όλους τους τομείς. Η κάθε κυβέρνηση σε όλες τις ενέργειες της λαμβάνει διαρκώς υπόψη της το πολιτικό κόστος. Στην κάθε κυβέρνηση το κυρίαρχο στοιχείο ήταν ο «δηθενισμός».
Δήθεν ότι εκόπτετο να φέρει στη Βουλή νομοσχέδια που θα έδιναν λύση σε χρόνια μεγάλα προβλήματα και που θα έθιγαν βέβαια τάξεις και μεγάλα συμφέροντα. Ηταν σίγουρη όμως ότι η αντιπολίτευση θα την απήλλασσε στο μεγαλύτερο ποσοστό από το πολιτικό κόστος αναγκάζοντάς την να τα τροποποιεί καταλλήλως, δίνοντάς τους ήπια μορφή, αφού και η ίδια ήθελε να κερδίσει πολιτικούς πόντους καταπολεμώντας τα ανωτέρω νομοσχέδια. Ηταν το πιο περίεργο, το πιο ανώμαλο «tango» μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, με οδυνηρές συνέπειες για την Ελλάδα.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν νόμοι απαραίτητοι για την οικονομία, τη φορολογία, την υγεία, το ασφαλιστικό, την παιδεία, το αγροτικό, τις προσλήψεις σε δήμους και Δημόσιο, το συνταξιοδοτικό κ.λπ. να μην ψηφιστούν ποτέ όπως θα έπρεπε, με ευθύνη κυρίως της αντιπολίτευσης. Τα αποτελέσματα βέβαια φαίνονται περίτρανα τώρα στη μεγάλη κρίση της πατρίδας μας. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν εκδιδόταν ένα βιβλίο από πολιτικούς συγγραφείς για τις διαχρονικές θέσεις των αντιπολιτεύσεων.
Είναι εκπληκτικό το δόγμα της αρνητικής θέσης σε ό,τι προτείνει η κυβέρνηση. Κάθε φορά επιβραβεύονται μέχρι υπουργοποίησης οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα επιτύχουν όχι να εισηγηθούν κυρίως κάτι για το καλό του τόπου, αλλά που θα προξενήσουν τη μεγαλύτερη φθορά στην κυβέρνηση, θαρρείς και αυτό είναι το μέλημα του ελληνικού λαού. Μετά τα ανωτέρω, η άποψή μου είναι ότι θα πρέπει η κριτική στην αντιπολίτευση να είναι αυστηρή και αυτή η κριτική θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη πολύ σοβαρά κάθε φορά στις εκλογές.
Θανος Θανασης, Τοπογράφος μηχανικός ΕΜΠ