Κύριε διευθυντά
Αν νομίζεις ότι λαϊκισμός είναι το: να κρίνεις, να επικρίνεις ή να κατακρίνεις αυτούς που σε κυβερνούν, να τους καταλογίζεις τις ευθύνες τους για την κατάντια της χώρας, να τους αποκαλύπτεις την ανικανότητά τους να βγάλουν τον τόπο από την κρίση, να τους καταγγέλλεις ότι ασκούν μικροπελατειακή πολιτική με γνώμονα το προσωπικό και κομματικό συμφέρον· να τους κατηγορείς ότι πρώτοι αυτοί ευτελίζουν τους θεσμούς, να τους κατηγορείς για έλλειψη ευθύνης τις κρίσιμες αυτές ώρες που απαιτούν ηθική και πανεθνική έξαρση, να τους φανερώνεις δημόσια ότι όχι μόνον δεν χαίρουν της έξωθεν καλής μαρτυρίας αλλά ότι έχουν απολέσει παντελώς την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού· να τους θυμίζεις ότι οι αληθινοί δημόσιοι άνδρες κάνουν πρώτοι αυτοί τις θυσίες που επιβάλλει το αξίωμά τους για να έχουν το ηθικό ανάστημα να τις ζητούν από τον λαό, να τους θυμίζεις ότι, δυστυχώς, δεν παράγουν έργο ανάλογο των αμοιβών τους και ότι ο αριθμός των 300 είναι δυσανάλογος του πληθυσμού και του προϋπολογισμού της χώρας· να τους κατηγορείς ότι απολαμβάνουν προνομίων που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και καταστρατηγούν τη θεμελιώδη αρχή της ισότητας των πολιτών, να τους χαρακτηρίζεις ως υποκριτές και ανάλγητους προ των πεινασμένων Ελληνόπουλων, να απορρίπτεις μετά βδελυγμίας το γελοίο επιχείρημά τους ότι χωρίς τα προνόμια το αξίωμα του βουλευτού θα το αποκτούν μόνο οι πλούσιοι· να τους χαρακτηρίζεις ως αδιάφορους προ των πεινασμένων Ελλήνων και ως μη αλληλέγγυους στη δυστυχία τους, να τους χαρακτηρίζεις ως αξιοθρήνητους όταν δηλώνουν ότι εγώ δεν ψήφισα την κατάργηση για τους βουλευτές του φόρου αλληλεγγύης ή εγώ, ή το κόμμα μου πρότεινε τη μείωση στο μισό της βουλευτικής αποζημίωσης, αλλά δεν πέρασε… (τι θα τους εμπόδιζε να στέλνουν το 50% του μισθού τους για μαθητικά συσσίτια;), να τους θυμίζεις ότι προκαλούν τον λαό με το καθεστώς ατιμωρησίας που απολαμβάνουν είτε ως υπουργοί είτε ως βουλευτές και ότι τον κοροϊδεύουν ασύστολα με τις αναποτελεσματικές εξεταστικές επιτροπές για να λάμψει το φως της αλήθειας· να τους προκαλείς να δηλώνουν το «πόθεν» και όχι μόνον το «έσχες» και αυτοί να κωφεύουν, τέλος αν αντί των 300 ήταν το πολύ 150 το όφελος θα ήταν όχι μόνο οικονομικό αλλά και ποιοτικό, γιατί το επίπεδο της Βουλής θα αναβαθμιζόταν με τους καλύτερους και θα γινόταν πιο ευέλικτο, πιο αποφασιστικό αλλά οπωσδήποτε και περισσότερο αποτελεσματικό, τότε για τους 300 βουλευτές μας είσαι «λαϊκιστής».
Και ο Καποδίστριας που ουδ’ οβολόν ήγγισεν εκ του Δημοσίου τι ήταν; Τα συμπεράσματα επαφίενται στην κρίση του αναγνώστη.
Παναγιωτης Καρακατσουλης, Ομότ. καθηγητής του Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών
Ο εκλιπών και η συνεννόηση
Κύριε διευθυντά
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προκάλεσε σωρεία βιογραφικών σημειωμάτων. Στις 30 Μαΐου ο Στέφανος Κασιμάτης στο άρθρο του έγραψε «Aνιψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου ( η μητέρα του ήταν αδελφή του )». Ανατρέχοντας στην Wikipedia, διάβασα τα εξής: «O γενάρχης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης του Κωνσταντίνου (1845-1898) νυμφεύθηκε την Κατίγκω (Αικατερίνη ) Βενιζέλου, αδελφή του Ελευθερίου Βενιζέλου». Αρα η γιαγιά του θανόντος ήταν αδελφή του Βενιζέλου. Σίγουρα το άρθρο του Φαληρέα εκφράζει την οδυνηρή σημερινή πραγματικότητα: «Η Ελλάδα που σαπίζει σε κώμα εδώ και οκτώ χρόνια είναι η Ελλάδα του Ανδρέα, ενώ η Ελλάδα που μας πρότεινε ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να είναι η μόνη εφικτή λύση». Υπάρχει ελπίδα μετά τον θάνατο αυτού του μεγάλου πολιτικού άνδρα να βρουν οι σημερινοί πολιτικοί αρχηγοί σημεία συνεννόησης.
Δημητρης Γεωργαντας, Χειρουργός – Μαρούσι