Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος γίνεται για τις χώρες που βγήκαν από την κρίση (Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία), αλλά αποσιωπάται το γεγονός ότι στις χώρες αυτές τα κόμματα συνεργάστηκαν και βρήκαν λύσεις στα προβλήματά τους. Στη χώρα μας η εικόνα των κομμάτων, τόσο μέσα στη Βουλή όσο και στα κανάλια, είναι αποκαρδιωτική με όσα αυτό συνεπάγεται.
Οι διαπραγματευτικές ομάδες όλων των κυβερνήσεων είναι οι προμαχούντες της χώρας μας τα δύσκολα αυτά χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης. Οι διαπραγματεύσεις τους διεξήγοντο και διεξάγονται κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη και της τυπικής (πέρα από την υφιστάμενη ουσιαστική) χρεοκοπίας της χώρας.
Κυριολεκτικά από θέση επαίτη αιτούντος βοήθεια. Και αντί να στηρίζονται, βάλλονται καταιγιστικά από τα μετόπισθεν από σύσσωμη την εκάστοτε αντιπολίτευση και όχι μόνο από αυτή. Και γνωρίζουν οι άμοιροι, την ώρα που διαπραγματεύονται, ότι στο τέλος θα είναι τα εξιλαστήρια θύματα. Θα κριθούν όχι από όσα πέτυχαν ή απέτρεψαν, αλλά από όσα ο καθένας θα ήθελε να αποτρέψουν ή να πετύχουν για τον ίδιο.
Προσωπικά τους θαυμάζω, ανεξάρτητα από το έργο τους, το οποίο δεν μπορώ να κρίνω και πιστεύω ότι θα περάσουν πολλά χρόνια για να αξιολογηθεί και να κριθεί δίκαια και οριστικά. Τα κόμματα βάφτισαν μνημόνια τις συμφωνίες με τους εταίρους μας, με την πιο διαστρεβλωμένη έννοια της λέξης και μετρούν πόσα μνημόνια υπέγραψε ο καθένας.
Ολοι τα εξορκίζουν ως αντιπολίτευση αλλά τα εφαρμόζουν όταν κυβερνούν, γιατί ο άρρωστος δεν γίνεται καλά χωρίς γιατρικό, όσο πικρό και αν είναι. Και για να απαλύνουν τις εντυπώσεις τώρα τα λένε επιτήρηση και αύριο καλά θα κάνουν να τα πουν υποχρεώσεις.
Με ευθύνη κυρίως των κομμάτων δημιουργήσαμε φανταστικούς εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Οι εταίροι μας και το ΔΝΤ δεν είναι εχθροί μας. Θέλουν να μας βοηθήσουν να σταθούμε στα πόδια μας γιατί αυτό απαιτεί και το δικό τους συμφέρον, άσχετα αν δεν το κάνουν με τον καλύτερο για εμάς τρόπο. Η Ιστορία θα χαρακτηρίσει την παρέμβασή τους στα του οίκου μας δεύτερο Ναυαρίνο χωρίς τις παρενέργειες του πρώτου.
Και οι δανειστές μας τα λεφτά τους θέλουν να πάρουν, που δανειστήκαμε αλόγιστα και πιο αλόγιστα σπαταλήσαμε. Πραγματικός εχθρός μας είναι ο κακός εαυτός μας. Εικόνα μας οι εκπρόσωποί μας στη Βουλή, που αντί να συνεργαστούν για τη σωτηρία της χώρας πλιατσικολογούν την ψήφο μας στο πεδίο της μάχης, από την ώρα που ξέσπασε η κρίση μέχρι σήμερα.
Τούτες τις ώρες της Ιστορίας χρειάζονται όλοι, στρατηγοί και στρατιώτες, φταίξαντες και συνετοί, για να σωθεί η χώρα και να μην παραδοθεί η γενιά μας στη χλεύη των επόμενων γενεών. Ας αφήσουμε την Ιστορία να καταδικάσει τους φταίξαντες και να βραβεύσει τους συνετούς, αν και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα βρει συνετούς, γιατί λίγο-πολύ όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία, αλλά αυτό δεν είναι θέμα του παρόντος σημειώματος.
Η διεθνής κοινότητα θαυμάζει τον ελληνικό λαό για την αντοχή και τη σωφροσύνη του. Πόσο όμως θα αντέξει αυτός ο λαός; Και πού μπορεί να τον οδηγήσει η απόγνωση, που απλώνεται σαν πλημμυρίδα; Το έχουν, άραγε, σκεφτεί οι 300 νεωκόροι του ναού της Δημοκρατίας και όσοι επηρεάζουν με χίλιους δυο τρόπους τις τύχες της χώρας;
Χαραλαμπος Δ. Σκεπαρνακος, Υποπτέραρχος ιπτάμενος ε.α.