Κύριε διευθυντά
Πριν από λίγες μόλις μέρες έγραψα σχετικά με τις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις στα ανώτατα ιδρύματα. Μα να που πάλι ένα σχόλιο στο «Δελτίο» της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, του 1932 (πρωθυπουργός Ε. Βενιζέλος, υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου), που δημοσιεύει ο Αλέξης Δημαράς στον Β΄ τόμο της Μεταρρύθμισης που δεν έγινε, μας κάνει να σκεπτόμαστε πόσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει πριν φθάσουμε στα πρόσφατα γεγονότα του Βόλου με τις συμπλοκές οπαδών.
Το παραθέτω ολόκληρο. Σχόλιο στο «Δελτίον» της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης: «Εις των κυριοτέρων εχθρών των σχολείων και πάσης παιδεύσεως δυναμένης εκ τούτου να προέλθη κατήντησε το ποδόσφαιρον. Οι μαθηταί των σχολείων τόσο της πρωτευούσης όσον και των επαρχιών καταγίνονται από πρωίας μέχρι εσπέρας εις το να λακτίζουν ό,τι ευρεθή εμπρός των, και οι καθηγηταί του κάκου ίσως προσπαθούν να τρέψουν τον νου των εις κάτι ευγενέστερον από τη διαρκή απασχόλησιν με τους ποικίλους αγγλικούς όρους του ποδοσφαίρου, να ηρωοποιήσουν δι’ αυτούς προσωπικότητας άλλας από εκείνας του “μέσα δεξιά” ή “έξω αριστερά” του ποδοσφαίρου. Οι πατέρες αναγκάζονται να καταβάλλουν κάθε φοράν εις τους απαιτητικούς υιούς των το τίμημα της εισόδου εις τα αθλητικά γήπεδα, ενώ και αυτοί οι δρόμοι ακόμη μεταβλήθησαν εις τοιαύτα διά την ικανοποίησιν μιας ολεθρίας μανίας. Τα ευγενή αθλητικά ιδεώδη της αρχαιότητος υπεχώρησαν ενώπιον των εκκωφαντικών ιαχών, βλασφημιών και βαναυσοτήτων που συνοδεύουν τα λακτίσματα των ποδοσφαιριστών εις τα γήπεδα. Είναι καιρός η Διεύθυνσις της Σωματικής Αγωγής του Υπουργείου της Παιδείας να εξυγιάνει τον νουν των Ελληνοπαίδων γενικώς από τη μανία του ποδοσφαίρου, διαδίδουσα διά των σχολείων μεγάλην ποικιλίαν υγιεστέρων, ευγενεστέρων, λογικοτέρων και τερπνοτέρων παιδιών, αίτινες δεν θα οδηγούν τα παιδιά εις πείσματα, φιλονικίας και ύβρεις. Από το Κράτος εξ άλλου περιμένουμε να παύση υποστηρίζον το ποδόσφαιρον και να αυξήση τα έσοδά του επιβάλλον την προσήκουσα φορολογίαν εις τούτο κατά τους χαλεπούς τούτους καιρούς, καθ’ ους και επί των πενιχρών απολαυών των δημοσίων υπαλλήλων έθεσε χείρα».
Λίγο υπερβολικό θα μου πείτε. Και φυσικά θα συμφωνήσω. Ομως μέσα στην υπερβολή του μήπως έχει και κάποιες αλήθειες; Αν, λέω αν, από το 1932 το ποδόσφαιρο ήταν απλά και μόνο άθλημα, ένα μέσα σ’ όλα, αν, λέω αν, διατηρούσε κάποια από τα αθλητικά ιδεώδη της ελληνικής αρχαιότητας και όχι αυτά των ρωμαϊκών αγώνων στο Κολοσσαίο, μήπως θα είμαστε λίγο καλύτερα;
Αν το σχολείο είχε αναπτύξει τυχόν την κρίση, την υπευθυνότητα του ατόμου – πολίτη, μήπως ο Ελληνας δεν θα χόρταινε μόνο με άρτο και θεάματα και σε λίγο μόνο με θεάματα; Πολύ διαδεδομένο ναρκωτικό το ποδόσφαιρο. Ξεχνάς τα πάντα.
Παρακολουθώ τις συζητήσεις των ποδοσφαιρόφιλων στο καφενείο. Πού πήγε ο Homo sapiens;
Μαρω Καρδαμιτση Αδαμη