Κύριε διευθυντά
Στην εφημερίδα σας, 26 Απριλίου ε.έ., εδιάβασα με έκπληξη ότι σε «Συνεδρίαση εν μέσω έντασης» κινείται και πάλι το θέμα των πλευρικών διοδίων στη Βαρυμπόπη και στον Αγ. Στέφανο.
Στη Βαρυμπόπη, η αμαξιτή οδός Αδάμων διπλής κατευθύνσεως που συνεχίζεται με την οδό Σωτ. Βρέστη (τέως Σπ. Μόσχου), καταλήγει σε απότομη στροφή που έχει από τινος χρόνου υποστεί οφθαλμοφανή κατολίσθηση. Αρμόδια κρατική υπηρεσία αντιμετώπισε την κατάσταση αυτήν λίαν προχείρως τοποθετήσασα 4 σιδερένια στηρίγματα επί του ασφαλτικού τάπητος με παλλόμενες κοκκινόλευκες ταινίες προς επισήμανση του υφισταμένου κινδύνου. Επειδή συνέβη επιδείνωσις της καταστάσεως αυτής, ενημέρωσα τηλεφωνικώς τον Δήμο Αχαρνών όπως επειγόντως επιληφθεί σχετικώς και με επληροφόρησε ότι δεν είναι της δικής του αρμοδιότητος και ότι απεστάλη την 13η Μαρτίου ε.έ. προς την Περιφέρειαν έγγραφον με πλήρη ενημέρωση επί του προκειμένου θέματος.
Από τις συχνές βροχοπτώσεις της περιοχής, την ιδιοσυστασίαν του εδάφους και τους ακατάπαυστους τριγμούς εκ του σχεδόν παραπλεύρως διερχομένου σιδηροδρόμου (ΟΣΕ), η άσφαλτος έχει τεμαχισθεί και υποχωρήσει επικινδύνως προς κατωφέρειαν (γκρεμό) που καταλήγει εις ρέμα με αποτέλεσμα τα σιδερένια στηρίγματα να έχουν τελείως απογυμνωθεί του ασφαλτικού οδοστρώματος, το δε πλάτος του δρόμου να έχει περιορισθεί εις 4,20 μέτρα. Περίοικος, από ανησυχία και ευσυνειδησία, επανατοποθέτησε τις κοκκινόλευκες ταινίες. Ο κίνδυνος είναι ορατός. Θα υπάρξουν αναποφεύκτως ανθρώπινα θύματα και θα αναζητηθούν επιμόνως ευθύνες προς κάθε κατεύθυνση από τους αρμόδιους και υπεύθυνους.
Ο υπουργός κ. Χρ. Σπίρτζης και η περιφερειάρχης κ. Ρένα Δούρου παρακαλούνται όπως διαπιστώσουν ιδίοις όμμασιν την χρονίσασα αυτήν επικίνδυνον κατάστασιν και ας πράξουν ό,τι νοητόν και επιβεβλημένον προς σωτηρίαν εποχουμένων και μη διερχομένων. Ας μου επιτραπεί να διατυπώσω την άποψή μου ότι είναι αδιανόητο να προαναγγέλλεται η νομοθετική ρύθμιση του επίμαχου θέματος των πλευρικών διοδίων εις τας περιοχάς αυτάς. Είναι κατωκημέναι μονίμως από ανθρώπους εργαζομένους των οποίων η οικονομική ζωή έχει πληγεί και θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερον το προς επιβίωση εισόδημά τους. Είναι δίκαιον και επιβάλλεται η άμεσος και οριστική εγκατάλειψις αυτού του σχεδιασμού. Διότι, και είναι πιθανόν, να εκδηλωθούν απρόβλεπτες και επίμονες και επώδυνες αντιδράσεις.
Ξενοφων Γ. Σφακιανακης, Συντ. πολιτικός μηχανικός
Επισφαλή δάνεια και συμβιβασμός
Κύριε διευθυντά
Οπως είναι γνωστό, τα επισφαλή τραπεζικά δάνεια συνιστούν πλέον ένα εξαιρετικά κρίσιμο και δυσεπίλυτο πρόβλημα, την αντιμετώπιση του οποίου οι αρμόδιοι επιδιώκουν με έναν περίπλοκο εξωδικαστικό συμβιβασμό, με όρους, κατά το δυνατόν, γενικά αποδεκτούς. Και εδώ αρχίζουν να δημιουργούνται κάποιες «περίεργες» προσεγγίσεις. Ενα κρίσιμο πρόβλημα π.χ. είναι η εξασφάλιση ασυλίας και προστασίας των τραπεζικών στελεχών, που θα εμπλακούν στη σχετική διαδικασία. Πράγματι, ορθόν και δίκαιον, υπό εύλογες προϋποθέσεις. Είναι όμως ταυτόχρονα γνωστό και ομολογημένο (από τραπεζικά στελέχη) ότι υπήρξαν στο παρελθόν πολλές περιπτώσεις ποινικά κολάσιμης διαχείρισης κατά τη χορήγηση δανείων μεγάλης αξίας, σε δύσοσμες συνθήκες διασταυρούμενης διαπλοκής. Γνωστά αυτά, αλλά ουδείς παρεμβαίνει, ούτε αυτεπάγγελτα ούτε κατόπιν καταγγελίας. Ο κ. Φραγκιαδάκης της ΕΤΕ σε άρθρο του, προ καιρού, στην «Καθημερινή», κάνει λόγο για «δικαιοσύνη και σεβασμό στα κεφάλαια μετόχων και καταθετών…», που δυστυχώς όμως παραμένει λόγος κενός. Διότι είναι γνωστή, π.χ. η περίπτωση των μικρομετόχων, οι οποίοι εμπιστεύθηκαν τις «σαπουνόφουσκες» (όπως αποδείχθηκαν) των όρων των κεφαλαιοποιήσεων και απλώς κέρδισαν τον φρέσκο αέρα, π.χ. των warrants, που προβλήθηκαν ως ουσιώδες στοιχείο της προσφοράς των τραπεζών και αποδείχθηκαν, τελικά, ως μία διερευνητέα (από ποιον;) πιθανή παρανομία. Αυτός είναι, λοιπόν, ο σεβασμός και η δικαιοσύνη που αξίζουν οι μικρομέτοχοι, ή μία ακόμη περίπτωση εξόντωσης της μεσαίας τάξης; Υπάρχει, όμως επιπλέον, και ένα άλλο σοβαρότατο και εξοργιστικά προκλητικό πρόβλημα, αυτό των «στρατηγικών κακοπληρωτών», πολλοί από τους οποίους είναι γνωστοί (όπως ομολογούν τραπεζικά στελέχη), αλλά εντούτοις ουδεμία διαδικασία κινείται εναντίον τους, μέχρι να επιτύχουν, προφανώς, μια επωφελή χαριστική λύση. Πρόκειται για μια θρασύτατη και προκλητική για το δημόσιο αίσθημα (ποιος νοιάζεται!) συμπεριφορά και επίδειξη δύναμης, που δικαιολογείται μόνο από μια εξασφαλισμένη πολύπλευρη συμπαιγνία.
Ποιος θα ενημερώσει λοιπόν και θα προστατεύσει τον απληροφόρητο πολίτη, όταν παγιδεύεται σε καλοστημένους μηχανισμούς, που αδυνατεί να ελέγξει; Ποιος θα αρθρώσει τολμηρό τον καταγγελτικό του λόγο και όχι να υποτονθορύσει απλώς μια αόριστη, δήθεν αμφιβολία, υποκύπτοντας στην αμείλικτη κομματική επιβολή; Πού θα αναζητήσει τον έντιμο πολιτικο-εθνικό λόγο, που θα τον διαφωτίσει για τις επώδυνες και εξουθενωτικές συνθήκες που μας έχουν επιβληθεί; Οχι βέβαια στα κανάλια με τα τηλεοπτικά σκουπίδια. Απομένουν, δυστυχώς, ελάχιστες περιπτώσεις έντυπου λόγου και λίγοι μόνο έντιμοι και σοβαροί αρθρογράφοι, για να διαφωτίσουν με ειλικρίνεια τον πολίτη για τον ρόλο τόσο των εγχώριων ανασταλτικών δυνάμεων, όσο και των ξένων τραπεζικών και πολιτικών παραγόντων.
Β. Ανδρονοπουλος, Ψυχικό