Κύριε διευθυντά
Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός της κυβερνώσας Αριστεράς προχωράει πια τόσο γρήγορα που προκαλεί ζάλη. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο την είδαμε να αρνείται δύο εξεταστικές για σοβαρότατα θέματα (για τα πεπραγμένα του υπουργού Εθνικής Αμυνας και για το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015), να επιτίθεται επανειλημμένως και με αποκρουστική χυδαιότητα κατά της Δικαιοσύνης και να ασκεί πειθαρχική δίωξη κατά του προέδρου των Ειδικών Φρουρών, επειδή μίλησε για «το κράτος του Εξαρχιστάν». Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός, σε αντίθεση με τον ολοκληρωτισμό, επιδιώκει όχι να καταλύσει αλλά να ελέγξει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι θιασώτες του δημοκρατικού ολοκληρωτισμού διακηρύσσουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους οτιδήποτε κι αν κάνουν και ότι αποτελούν τον αυθεντικό εκπρόσωπο της λαϊκής βούλησης. Ετσι θεωρούν και λογικό και νόμιμο να ασκούν την εξουσία ως να υπήρχαν μόνον αυτοί. Το οικοδόμημα είναι ιδιόκτητο και οι άλλοι είναι απλοί ενοικιαστές, που οφείλουν να υποκύψουν στον αυταρχισμό και στις δόλιες μεθοδεύσεις του ιδιοκτήτη, αλλιώς γίνονται στόχος άθλιων και συκοφαντικών επιθέσεων. Και φυσικά, θεωρούν ύβρη ακόμη και να ζητήσει η αντιπολίτευση τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για πράξεις ή παραλείψεις τους· μόνον οι ίδιοι δικαιούνται και νομιμοποιούνται να συγκροτούν Εξεταστικές Επιτροπές εναντίον των άλλων κομμάτων.
Η κυβερνώσα Αριστερά κατέχει την εκτελεστική εξουσία και ταυτόχρονα ελέγχει απολύτως το Κοινοβούλιο, κατά τρόπο που δεν έχει προηγούμενο στην Ιστορία της ελληνικής δημοκρατίας. Οι «153» λειτουργούν ως ένα αμετακίνητο μπλοκ κατά το λενινιστικό πρότυπο του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Μόνον ο τρίτος πυλώνας του δημοκρατικού πολιτεύματος ανθίσταται πεισματικά στις ορέξεις τους –δυστυχώς για την κυβέρνηση και ευτυχώς για μας— και επιμένει στην ανεξάρτητη λειτουργία του. Ο ολοκληρωτισμός είναι γραμμένος στο DNA της Αριστεράς (δεν συμπεριλαμβάνεται η ανανεωτική Αριστερά), καθώς είναι σύμφυτος με τη θεωρία και τις πρακτικές που οδηγούν την κοινωνία και τη δημοκρατία προς ένα προκαθορισμένο τέλος. Η σύγκρουση της κυβερνώσας Αριστεράς με τους εξ αριστερών πρώην συντρόφους της το καλοκαίρι του 2015 ήταν στην ουσία σύγκρουση ανάμεσα σε δύο τύπους ολοκληρωτισμού. Κάπου ανάμεσά τους τοποθετείται η Βενεζουέλα του Μαδούρο, με τον οποίο η κυβερνώσα Αριστερά διατηρεί αγαστές σχέσεις, τον στηρίζει ολόθερμα και πολύ θα ήθελε να τον μιμηθεί.
Μιχαηλ Πασχαλης, Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης, Τμήμα Φιλολογίας