Κύριε διευθυντά
Στην εφημερίδα σας στις 22/6/2017 δημοσιεύθηκε άρθρο του κ. Απόστολου Λακασά αναφερόμενο στην ιστορία του ΕΜΠ και με την επισήμανση ότι «σταθμό στην εξέλιξη της λειτουργίας του ΕΜΠ αποτελεί το 1863, οπότε έγινε ριζικότερη αναδιοργάνωση του ιδρύματος». Στην εξέλιξη αυτή σημαντική υπήρξε η συμβολή των αξιωματικών Μηχανικού και, όπως αναφέρει ο αείμνηστος Κ.Η. Μπίρης στην ιστορία του ΕΜΠ: «Το σχολείον λειτούργησε ευθύς εξ αρχής υπό στρατιωτικήν Διοίκησιν και στρατιωτική τάξη. Η διεξαγωγή υπηρεσίας του σχολείου εγένετο κατά το τυπικόν στρατιωτικής μονάδος».
Πρώτος διευθυντής, 1837-1943, ο Βαυαρός λοχαγός Μηχανικού Φρειδερίκος Τσέντνερ· 2ος διευθυντής, 1843-1862, ο αρχιτέκτων Λύσανδρος Καυταντζόγλου· πρώτος αξιωματικός Μηχανικού ως καθηγητής, ο ανθυπολοχαγός (ΜΧ) Θ. Κομνηνός, την περίοδο 1837-1857. Ακολουθούν άλλοι 15 αξ/κοί (ΜΧ) μέχρι το 1901.
Από το 1863 έως το 1901 διευθυντές είναι αξ/κοί (ΜΧ), με μία παρεμβολή το 1876-1878 φιλολόγου καθηγητή του αυτού σχολείου. Τελευταίος διευθυντής το 1878 μέχρι του θανάτου του το 1901 ο ταγματάρχης (ΜΧ) Αναστάσιος Θεοφιλάς. Υπήρξε αυστηρός στη λειτουργία του Ιδρύματος, «η αυστηρότης του αντί να κινήση την αντιπάθειαν, κίνησε την λατρείαν όλων και την βαθείαν εκτίμησιν προς τον Αναστάσιον Θεοφιλά».
Το 1863 δημοσιεύεται διάταγμα «περί διοργανισμού και διευθύνσεως του Ιδρύματος». Το 1887 το Πολυτεχνείον διαμορφώνει δύο ανώτερες σχολές, τετραετούς φοιτήσεως, των Πολιτικών Μηχανικών και Μηχανουργών και άλλη σχολή των Γεωμετρών εργοδηγών. Ο ακαδημαϊκός καθ. ΕΜΠ Α. Χ. Βουρνάζος κατά τον εορτασμό της συμπληρώσεως εκατό χρόνων από της λειτουργίας του (1837-1937) αναφέρει (τεχν. χρον. Ιούλιος 1939):
«Ο Αναστάσιος Θεοφιλάς υπήρξεν αναμφισβήτως ο άνθρωπος όστις εχρειάζετο διά να διαμορφώσει εν αυτώ την μεγάλην μεταβολήν του 1887. Η εξαίρετος φιλεργία, η κραταία θέλησις, ο φύσει και έξει πειθαρχικός χαρακτήρας, του ατρέπτου εκείνου στρατιωτικού, υπήρξαν οι οδηγήτριαι αρεταί αίτινες προσέδωσαν εις το Πολυτεχνείον την εντελώς ιδιόμορφον αυτού εμφάνισιν και πρέπει να τονισθεί ότι τούτο οφείλεται κατά μέγιστον βαθμόν εις την αυστηράν πειθαρχίαν ην εφήρμοσεν ο Α.Θ. και την οποίαν οι μεταγενέστεροι εθεώρησαν έκτοτε ως παράδοσιν ιεράν». Αυτά όμως που συμβαίνουν στις μέρες μας στον χώρο του Πολυτεχνείου και παγωμένη η κοινωνία παρακολουθεί, ηχούν ως κτύπημα «στο σπίτι εκείνο» που λειτουργεί σήμερα ως Ναός της Δημοκρατίας.
Χαραλ. Π. Παναγιωταρεας, Τξχος Μηχανικού ε.α., Παπάγου