Κύριε διευθυντά
Πάνε πάνω από 10 χρόνια που, θέλοντας να σας στείλω επιστολή για το θέμα της παιδεραστίας, άρχισα να συγκεντρώνω στοιχεία, από την «Καθημερινή» κυρίως. Η αδυσώπητη επικαιρότητα όμως κάθε φορά και η σκέψη ότι κάποιοι θα έλεγαν «εδώ ο κόσμος χάνεται, αυτά μας έλειπαν», με έκαναν ν’ αναβάλλω. Μια και δεν υπάρχει μέρα χωρίς θέμα σεξουαλικής κακοποίησης και διακίνησης αντίστοιχου ηλεκτρονικού υλικού στα μέσα ενημέρωσης, ο φάκελος με τις πληροφορίες μου φούσκωνε, ζητώντας προορισμό. Ζητώντας φωνές που θα παλέψουν να μην το συνηθίσουμε κι αυτό.
Την απόφαση να στείλω τελικά αυτή την επιστολή βοήθησε να την πάρω ένα σχετικό άρθρο της Μαρίας Αθανασίου, που με πολλή χαρά διάβασα στις 23/8/17 στην «Καθημερινή», με θέμα: «1. 220 γιατροί έμαθαν να αναγνωρίζουν τα κακοποιημένα παιδιά». Μια πρωτοβουλία της «Εταιρίας Κατά της Κακοποίησης του Παιδιού – ΕΛΙΖΑ» (άλλο ένα ίδρυμα-κόσμημα στην «Ενωση Μαζί για το Παιδί»), σε συνεργασία με αρμόδια πανεπιστημιακή κλινική του Νοσοκομείου Παίδων Π. & Α. Κυριακού ως βάση και με χορηγία του ΟΤΕ. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και ευγνωμοσύνη σε όλους της κίνησης αυτής καθώς και σε όσα ιδρύματα και ομάδες εθελοντών πολεμούν δυναμικά αυτή τη μάστιγα της κοινωνίας, τόσο στον τομέα της σύλληψης των θυτών όσο και στον τομέα περίθαλψης των θυμάτων.
Μια μεγάλη μερίδα των κακοποιημένων παιδιών είναι αυτά της σεξουαλικής κακοποίησης. Κάθε 6 με 7 παιδιά, το ένα είναι θύμα της («Καθημερινή», 20/11/15). Επειδή σε αυτά ακριβώς τα παιδιά θέλω να αναφερθώ, ξαναδιάβασα τις σημειώσεις μου. Τελειώνοντάς τις, ένιωθα σαν να γύριζα από επίσκεψη σε στρατόπεδο εξόντωσης. Πώς αλλιώς να νιώσεις, όταν γυμνή η αλήθεια, σαν καρφί, σου λέει για τις ασύλληπτης βαρβαρότητας αποκαλύψεις τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος, για εκκωφαντικές συλλήψεις και αειθαλή κυκλώματα, για έναν πολτό δυσοσμίας δηλαδή, απ’ άκρου εις άκρον στον κόσμο, που, δυστυχώς, μεγαλώνει…
Οσο φιλόξενος και αν είναι (και βεβαίως είναι!) ο χώρος σας, δεν θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω έστω και μέρος από το ζέχνον αυτό υλικό. Οι περισσότεροι άλλωστε το έχουμε διαβάσει και δεν πιστεύω να υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος που να μην έχει εξοργισθεί. Με συντριβή αντιδρά η ελληνική κοινωνία σ’ αυτά. Το στοίχημα είναι «να βγει μπροστά».
Επιτρέψτε μου όμως μια απορία: Ενώ με πολλή χαρά ακούμε κάθε πρόοδο στη φροντίδα των θυμάτων της παιδεραστίας και με ικανοποίηση τις καταγγελίες και τις συλλήψεις των πρωταγωνιστών της (παρ’ όλο που είναι σταγόνα στον ωκεανό), σπανίως βλέπουμε να συνοδεύονται από ονοματεπώνυμα και φωτογραφίες των δραστών κι ακόμη σπανιότερα μαθαίνουμε την πορεία τους. Τι έγιναν; Δικάστηκαν; Τιμωρήθηκαν; Φυλακίστηκαν; Πόσο; Μπορεί να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, υποτροπιάζοντας; Να συνεχίζουν να είναι δάσκαλοι των παιδιών μας; Σύντροφοί τους; Ευυπόληπτοι γείτονες; Εχει αυστηροποιηθεί ανάλογα το νομικό πλαίσιο; Μέχρι πότε απαγορεύεται να γνωρίζουμε ποιοι είναι και πού βρίσκονται; Μήπως «κλείνει» το θέμα με αποζημιώσεις; Με τι μέτρο; Μιλάμε για ανθρωπόμορφα τέρατα της κοινωνικής παρακμής που αποδεκατίζουν τη ζωή στο ξεκίνημά της. Μια και προέρχονται απ’ όλες τις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις, από ποια επίπεδα εξουσίας μπορούμε να τους αποκλείσουμε;
Απαραίτητος ασφαλώς ο αγώνας για τη φροντίδα των θυμάτων. Πού να τα προλάβει όμως τόσα, όταν, όπως σε κάθε αρρώστια, το μικρόβιο θεριεύει, βαθιά κρυμμένο; Οταν, διαμαρτυρόμενοι, γεμίζουμε πλατείες (και δικαίως γεμίζουμε) για τα δύστυχα πνιγμένα ή σκοτωμένα βρέφη προσφύγων (σε διαλύει και που το γράφεις), δεν πρέπει να τις γεμίζουμε και για όσα παιδιά, από 7 μηνών μέχρι 7 και 8 χρόνων, που, συχνά δεμένα πισθάγκωνα, τελείωσε η ζωή τους, σπαρταρώντας κάτω από τα κτηνώδη ένστικτα σεξουαλικά ανώμαλων εγκληματιών; Στη Λέσβο, προς τιμήν τους, έχτισαν τάφο του άγνωστου μικρού. Μήπως μια έρευνα για να πέσει λίγο φως στη σιωπή, που συνήθως ακολουθεί το «μπαμ» κάθε είδησης παιδεραστίας, θα ήταν ένα προσκύνημα στον τάφο των ψυχών των θυμάτων της;
Ιωαννα Αραμπατζη – Τζανουδακη
Τα αντιτορπιλικά και τα τρένα
Κύριε διευθυντά
Τελευταίως διαβάσαμε για δύο αμερικανικά αντιτορπιλικά που μέσα στον ίδιο μήνα συγκρούστηκαν με δύο φορτηγά πλοία και είχαν αρκετούς νεκρούς ναύτες. Επειδή τέτοιες συμπτώσεις είναι πολύ περίεργες, το πρώτο που έγινε ήταν να παραιτηθεί ο ναύαρχος του έβδομου στόλου του Ειρηνικού. Αυτά σε ένα ευνομούμενο κράτος. Εδώ ο ΟΣΕ είχε αμέτρητα δυστυχήματα τα τελευταία χρόνια και κανένας πρόεδρός του, ή ακόμη και υπουργός, δεν αισθάνθηκε την ηθική ευθύνη να παραιτηθεί. Αυτά στο δικό μας κράτος, το οποίο προτιμώ να μη χαρακτηρίσω.
Αλεξανδρος Μπεζης – Κηφισιά