Κύριε διευθυντά
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καταγράψει κανείς τις θέσεις ή να περιγράψει τις προθέσεις του. Ο χειρότερος είναι να πάρει ένα λεξικό και να παραθέτει «όμορφες» λέξεις που νομίζει ότι είναι σχετικές με αυτό που θέλει να πει. Κάτι τέτοιο ένιωσα διαβάζοντας (τρεις φορές μήπως και καταλάβω κάτι από τα γραφόμενα) το άρθρο στην εφημερίδα σας της Κυριακής 3/9/2017 του προέδρου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Εάν αυτά που αναφέρονται ως προθέσεις και στόχοι, του περίεργου αυτού Ινστιτούτου, έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα, τότε πολλοί αναγνώστες θα ένιωσαν, όπως εγώ, ότι ζουν σε παράλληλο κόσμο ή ότι όσοι τα σκέφτηκαν, και μέσα από τη γραφίδα του προέδρου τους, νομίζω ότι ζουν αλλού. Σε άλλη διάσταση. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Αλλά πώς να έχουν, αφού δεν γνωρίζουν, ως φαίνεται, τη διαφορά ανάμεσα στην «Παιδεία» και την «Εκπαίδευση». Μιλούν για Παιδεία, υποτίθεται, και σχεδιάζουν με αυτόν τον εξωπραγματικό τρόπο, αυτοαποκαλούμενοι ως της «Εκπαιδευτικής Πολιτικής».
Είναι προφανές ότι δεν κατανοούν βασικές αρχές, όπως ότι για να παραχθεί ένα «προϊόν» χρειάζεται κατάλληλο εξοπλισμό-υποδομή και κατάλληλο υλικό. Η υποδομή στην περίπτωση της Παιδείας είναι διαλυμένη σε όλα τα επίπεδα παροχής της, αφού και στα πανεπιστήμια ακόμη «δρουν» τα φροντιστήρια που αρχίζουν από το Δημοτικό. Με ποιους πιστεύουν ότι θα πετύχουν αυτούς τους «υψηλούς στόχους»; Πιστεύουν ότι θα διαλύσουν τα οργανωμένα φροντιστήρια με το ανοργάνωτο και υπολειτουργούν σύστημα που διαθέτουν; Λίγα ακούγονται για διδάσκοντες κάθε βαθμίδας οι οποίοι συμμετέχουν στο σύστημα των φροντιστηρίων, ή αυτά δεν φτάνουν σ’ αυτούς; Από την άλλη, για ποιο «υλικό» μιλούν ότι θα αναμορφώσουν και θα βελτιώσουν; Ποιους θα «εκπαιδεύσουν» με τις πομπώδεις αυτές ιδέες; Αυτούς που έχουν εκμαυλίσει και παραμορφώσει με τις προβαλλόμενες ιδέες ισοπέδωσης και ήσσονος προσπάθειας; Σε ό,τι βέβαια αφορά αυτή καθαυτήν την πρόταση για την Παιδεία και τον τρόπο εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, δεν είναι πάρα άλλη μία τρύπα στο νερό (όπως και πολλές προηγούμενες). Δεν αξίζει να τη συζητήσει κανείς. Και, όμως, θα γίνει νόμος του κράτους και προφανώς θα πρέπει να εφαρμοστεί. Τέτοια δημοκρατία έχουμε, τέτοια μας συμβαίνουν.
Ομως στη διπλανή στήλη υπήρχε εκτενέστατη αναφορά-κατηγορητήριο από την κυρία τομεάρχη της Ν.Δ. Καλή η κριτική της, αλλά δεν προσφέρει σε τίποτε. Θα αποκτούσε βαρύτητα όλο το σκεπτικό της κριτικής που αναπτύσσει εάν ρητά και υπεύθυνα εκ μέρους της Ν.Δ. δήλωνε ότι αυτός ο νόμος εάν ψηφιστεί δεν θα εφαρμοστεί ποτέ, γιατί μόλις έρθει η Ν.Δ. στην εξουσία θα τον καταργήσει.
Εύκολο να το πει κανείς, αλλά υπάρχουν τρεις δυσκολίες: 1. Εάν θέλει να το κάνει. 2. Εάν πείθει ότι θα το κάνει και 3. Εάν έχει κάτι το συγκεκριμένο, με το οποίο θα το αντικαταστήσει και το οποίο οφείλει να το παρουσιάσει εγκαίρως και με λεπτομέρειες, όχι γενικόλογα. Οποιος τολμά ας δοκιμάσει.
Ευάγγελος Γαλούσης, Πρ. πρύτανης ΔΠΘ