Κύριε διευθυντά
Οσοι ζήσαμε πριν και μετά τη μεταπολίτευση βλέπουμε καθημερινά πολιτικούς μας να εξαργυρώνουν επιταγές – χρέος που, κατά τη γνώμη τους, οφείλει ο ελληνικός λαός για τους αγώνες τους για τη δημοκρατία. Οι πρώτοι και καλύτεροι που εξαργύρωσαν τέτοιες επιταγές ήταν της Εθνικής Αντίστασης. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς δεν είχαν προλάβει να μπουν τότε καν στην εφηβεία. Τη σκυτάλη από την Εθνική Αντίσταση θα την πάρουν οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου, πέντε χιλιάδες άτομα που ήταν μέσα και έξω, φοιτητές, περαστικοί και περίεργοι που όλοι μαζί θα πολλαπλασιαστούν όπως οι πέντε άρτοι του ευαγγελιστή. Ο αγώνας φυσικά έγινε για να πέσει η δικτατορία του Παπαδόπουλου και να έρθει η πολυπόθητη δημοκρατία. Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε ότι την εξέγερση του Πολυτεχνείου τη διαδέχθηκε μια χειρότερη δικτατορία που την πλήρωσαν κάποια αθώα θύματα πέραν του Πολυτεχνείου. Τέλος, όλοι γνωρίζουμε ότι η μεταπολίτευση ήταν απόρροια μιας εθνικής τραγωδίας, της διχοτόμησης της Κύπρου. Από τότε πέρασαν τέσσερις δεκαετίες και ο πολυπόθητος φάκελος της Κύπρου μένει ερμητικά κλειστός. Αλήθεια τι μπορεί να κρύβει ο φάκελος της Κύπρου που φοβίζει τόσο πολύ το πολιτικό μας σύστημα; Με την πρόσφατη οικολογική τραγωδία που κατέστρεψε τον Σαρωνικό υπάρχουν και πολιτικές ευθύνες, ο νυν υπουργός Ναυτιλίας, αφού έκανε ο ίδιος προσωπική πραγματογνωμοσύνη και δήλωσε ότι δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα –μπορούμε να συνεχίσουμε τα μπάνια μας– και αντί μιας αξιοπρεπούς παραιτήσεως από φιλότιμο, έσπευσε να εξαργυρώσει κι αυτός τον δικό του πολιτικό αγώνα. Μας δήλωσε ότι αυτός και η οικογένειά του διέπονται από δημοκρατικά αισθήματα και το 1965 αγωνίστηκαν δίπλα στον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Γέρο της Δημοκρατίας, όπως τον αποκαλούσαν, που τον αδίκησε το παλάτι σύμφωνα με το Σύνταγμα. Θυμάμαι ήμουν κι εγώ τότε έφηβος, μαθητής του νυχτερινού γυμνασίου, με τα Ιουλιανά που κάναμε συγκεντρώσεις στην Ομόνοια και ανεβαίναμε τη Σταδίου ζητωκραυγάζοντας το 114. Υστερα από χρόνια που ωριμάσαμε πολιτικά και διαβάσαμε και λίγο Iστορία, μάθαμε ότι για την εξουσία που επιθυμούσε διακαώς ο Γ. Παπανδρέου ήταν και το παλάτι που τον πριμοδότησε με τους βασιλικούς άνδρες. Θυμίζω για την ιστορία τον Στέφανο Στεφανόπουλο, τον Γαρουφαλιά, τον Αθανασιάδη-Νόβα. Μαζί με αυτούς θα προσχωρήσει και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που αργότερα στο δημοψήφισμα θα διαφωνήσει δηλώνοντας το περίφημο «Unfair». Αλλά και ο Σοφοκλής, ο γιος του Ελευθερίου Βενιζέλου, δεν ήταν τακτικός επισκέπτης των ανακτόρων και δεινός παίκτης του μπριτζ; Τον Γ. Παπανδρέου τον έφερε στην εξουσία το παλάτι επειδή τα έσπασε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον ανάγκασε να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι. Καλό είναι να γνωρίζουν οι νεότεροι την πολιτική ιστορία του τόπου και να αποφασίζουν ελεύθερα.
Δημητρης Μαυροειδοπουλος