Κύριε διευθυντά
Με λυπεί και με προβληματίζει η συχνή και στοχευμένη πλέον χρήση των λέξεων «αντικομμουνιστής» και «αντικομμουνισμός» που τείνει να λάβει παρ’ ημίν την έννοια της ύβρεως ή της ηθικής απαξιώσεως γι’ αυτούς προς τους οποίους τις απευθύνουν κάποιοι καλοί μας συμπατριώτες, ιδίως πολιτικοί και δημοσιογράφοι «του χώρου»· προς εμάς δηλαδή τους Αλλους που έχουμε την ατυχία να μην είμαστε κομμουνιστές, ούτε καν… αριστεροί, τέλος πάντων. Ας δεχθούμε ότι είναι δικαίωμά τους να είναι υπερόπτες και να θεωρούν εαυτούς ως τα χαϊδεμένα παιδιά της Ιστορίας και να μέμφονται «εμάς» που δεν ελάβαμε τη σφραγίδα της δωρεάς. Αυτοί δικαιούνται να υβρίζουν τους πάντες και να κάνουν απρεπέστατους και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Γιατί όμως δεν ανέχονται κριτική και μας εκσφενδονίζουν το εξωφρενικό «αντικομμουνιστής» ως να είμαστε κι εμείς υποχρεωμένοι να είμαστε ομόφρονές των; Οφείλουμε λοιπόν κατά τη δική τους ισοπεδωτική αντίληψη να είμαστε κομμουνιστές, διαφορετικά είμαστε… αντικομμουνιστές. Οχι κάτι άλλο, όχι έστω «διαφωνούντες» (δικός τους ο όρος, που στη δική τους Μέκκα ισοδυναμούσε με αξιόποινη πράξη). Εμείς, οι εκπεσόντες άγγελοι, οφείλουμε να είμαστε… ενοχικοί, ευγενείς προς αυτούς, να έχουμε συναίσθηση της… μειονεξίας μας, τέλος πάντων. Προ παντός να μην αναφερόμαστε στην Ιστορία (τους). Η σιωπή είναι χρυσός. Γι’ αυτούς. Αλλως, θα πρόκειται για αντικομμουνιστική υστερία! «Αντικομμουνιστής» λοιπόν πας τις διαφωνών, όπως σε ανάλογες περιπτώσεις θα λέγαμε «αντιφιλελεύθερος», «αντιχριστιανός», «αντι-υπουργός δικαιοσύνης» (sic!) και άλλα τέτοια φαιδρά καμώματα. Εξαιρώ βέβαια στοχευμένες έκνομες πράξεις (βλ. αντισημιτισμός κ.ά.). Επί τη ευκαιρία: ο υπουργός Δικαιοσύνης της αριστερής μας κυβέρνησης σε άρθρο του στην «αντικομμουνιστική» «Καθημερινή» της 27 Αυγούστου με την ευκαιρία του Εσθονικού, χρησιμοποίησε τον απαξιωτικό για τους αναγνώστες της όρο «αντικομμουνιστής» και «αντικομμουνισμός» περίπου 20 φορές. Δεν απευθυνόταν βέβαια στους ψηφοφόρους της Δεξιάς, αλλά αυτοί το εισέπραξαν. Με όσα γράφω δεν θα ήθελα να τον δυσαρεστήσω. Ο υπουργός μας μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Η ευγενική του μορφή μού θυμίζει Ρώσους διανοουμένους της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Σοβιετικής Ενώσεως, ένιοι των οποίων –οι αντιφρονούντες βεβαίως– αναμορφώθηκαν στα κολαστήρια των ψυχιατρικών κλινικών της πατρίδας των.
Δεν συμπαθώ τον κομμουνισμό. Αλλά και αναγνωρίζω ότι ευαγγελίσθηκε χαράν μεγάλην. Ας επαγρυπνούμε όμως. Πολλοί από τους -ισμούς ξεκίνησαν με τις καλύτερες των προθέσεων. Και αυτός ο Χριστούλης δυο λέξεις μας κήρυξε στον επίγειο βίο του: Αγαπάτε Αλλήλους. Τούτο μόνον. Και όμως στο όνομά του πολλοί άνθρωποι κάηκαν στην πυρά. Το μνημείο που στήθηκε για τον εκλεκτό Τζορντάνο Μπρούνο στον τόπο του μαρτυρίου του (έτος 1600) σε κεντρική πλατεία της Ρώμης ας είναι μια διαρκής υπόμνηση. Αλλά και ο Χριστός σταυρώθηκε.
Σπ. Αλωνιστιωτης, Πόρτο Ράφτη