Ομηρος, Θουκυδίδης, Βυζάντιο και Ρήγας

Ομηρος, Θουκυδίδης, Βυζάντιο και Ρήγας

Κύριε διευθυντά

Επιτρέψατέ μου παρακαλώ, μια αναδρομή στην Ιστορία μας, σε συσχετισμό με τα τρέχοντα ιστορικά δρώμενα. Ενας άνθρωπος που έχει βιώσει έναν πολυτάραχο βίο, εάν δεν μπορεί να επωφεληθεί από την πλούσια πείρα του, τότε είναι άξιος της τύχης του. «Τώρα κρίνεται αν πρέπει τέτοιοι άνθρωποι να κατέχουν ή να χάνουν χώρες, που κάνουν φριχτά πράγματα ο ένας στον άλλο». Αυτά τα γράφει στο βιβλίο του ο Φράγκος Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος, για τους Βυζαντινούς άρχοντες, «κυβερνώντας και αντιπολιτευόμενους». («Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης», 3η έκδοση Χατζηνικολή, παρ. 271, σελ. 127). Αναφέρεται στην ακραία συμπεριφορά και σε εντάσεις ανάλογες στην εποχή, που ενδημούν στο DNA μας. Αυτή η συμπεριφορά οδήγησε τότε στην πρώτη άλωση της Πόλης, την πλέον καταστροφική (1204). Ο μέγας Σκωτσέζος βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν τη χαρακτηρίζει τη «μεγαλύτερη πολιτισμική καταστροφή παγκοσμίως». Το βιβλίο αυτό γράφτηκε σε μια φράγκικη διάλεκτο, το 1208, από έναν από τους πρωταγωνιστές. Την ίδια χρονιά, 1208, ένας από τους Βυζαντινούς που διέσωσαν ένα κομμάτι της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας, ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις, από τη Νίκαια, απευθύνει διάγγελμα προς τον λαό και μεταξύ άλλων τον προσκαλεί. Γιατί και πώς; «Κινείται γαρ η έχθρα τω πλήθει και τα έθνη μάχεται καθ’ ημών. Και τις ο βοηθείσων ημίν; Μόνον δε το Ελληνικόν, αυτό βοηθήσει εαυτόν, οίκοθεν λαμβάνον τας αφορμάς». Αυτό το διάγγελμα του Θεοδώρου Β΄ Λασκάρεως, ως συνέχεια προς την απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, προς τον Μωάμεθ Πολιορκητή, διατυπώνει πληρέστατα την πεμπτουσία και τον δυναμισμό της ελληνικής αντίληψης περί ελευθερίας και Ιστορίας.

Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, την προτροπή του Λασκάρεως και ας καταφύγουμε να «λάβομεν οίκοθεν τας αφορμάς» για την αντιμετώπιση των επίκαιρων προβλημάτων μας. Ακούμε λοιπόν: Ομηρος: «Ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη· εις κοίρανος έστω, εις βασιλεύς». Δεν είναι καλό πράγμα η πολυαρχία. Ενας να είναι ο αρχηγός σας. Θουκυδίδης: «Εγένετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή. Οι δε ύστερον, ίσοι μάλλον αυτοί προς αλλήλους όντες, ορεγόμενοι του πρώτος έκαστος γίγνεσθαι, ετρέποντο καθ’ ηδονάς τω Δήμω». Γινόταν στα λόγια δημοκρατία, στα έργα, άρχοντας ήταν ο πρώτος (κατά τις εκλογές). Αυτοί που έρχονταν ύστερα, όντες ίσοι μεταξύ τους και έχοντας την όρεξη ο καθένας να γίνει πρώτος, (με τις εκλογές) συναγωνίζονταν να φανεί ο καθένας πιο αρεστός στον λαό. Ο λαϊκισμός, αποδιδόμενος με όλη την αυθεντία του Θουκυδίδη!

Ρήγας: «Συμβούλους προικισμένους με πατριωτισμό, να βάλωμεν εις όλα να δίνουν ορισμόν. Ο νόμος να ’ναι πρώτος και μόνος οδηγός και της Πατρίδος ένας να είναι αρχηγός». Αυτά προς το παρόν. Δεν χρειάζεται μετάφραση. Κατανόηση και αποδοχή, ναι!

Ελπίζω πως κάποιοι άλλοι Ελληνες θα βρεθούν να συνεχίσουν της Ιστορίας τις αναδρομές…

Παν. Χρ. Καραγεωργος, Γεωπόνος

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή