Κύριε διευθυντά
Η χώρα πτώχευσε για έβδομη φορά από τη σύστασή της ως ανεξάρτητο κράτος. Κι αυτή τη φορά, όπως και τις προηγούμενες, δεν οφείλεται ούτε στην πενία πλουτοπαραγωγικών πηγών ούτε στους «οκνηρούς Ελληνες». Η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια αφετηρία στις αρχές του 19ου αιώνα, από πλευράς υποδομών και πλούτου όπως η Ελβετία και η Ιαπωνία («Ιστορία του Ελληνικού Κράτους» Γ.Β. Δερτιλή). Η όποια προσπάθεια σύγκρισης με σημερινά δεδομένα μόνον οργή και αγανάκτηση προκαλεί. Η φαυλεπίφαυλη ιδιοσυγκρασία που διέκρινε τους πρώτους πολιτικούς της κλεφτουργιάς στο νεοσύστατο κρατίδιο αναπαράγεται ατόφια ώς τις μέρες μας αδιάλειπτα και μάλιστα με περιόδους ξέφρενου πάθους και συλλογικής παραφροσύνης, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, όπως επί Ελ. Βενιζέλου και Κων. Καραμανλή.
Εως το 2010, για την πρόσφατη χρεοκοπία, τέτοιες μορφές φαύλης διοίκησης μπορούσαν να σταθούν με τα άφθονα δάνεια, ΜΟΠ, πολλαπλά Πλαίσια Στήριξης από την Ε.Ε., υποτίμηση εθνικού νομίσματος κ.λπ., κ.λπ. Διατυμπανίζεται απ’ όλους –τα τελευταία χρόνια των μνημονίων μας το υπενθυμίζουν συνεχώς και οι δανειστές– πως ο μέγας ασθενής είναι η λειτουργία του κράτους με τις γνωστές δημόσιες υπηρεσίες. Στο άκουσμα και μόνον της μείωσης των δαπανών λειτουργίας και επαναπροσδιορισμού της όλης δημόσιας διοίκησης στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης του φορολογουμένου και της εθνικής οικονομίας γενικότερα, η σκέψη ηθελημένα ή μη παραπέμπει δυστυχώς, γιατί έτσι βολεύει, σε απολύσεις κ.λπ. Σκέψεις λιθίνης εποχής. Σκουριασμένες. Ασφαλώς με μια ολιστική δομική αναδιοργάνωση στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα ή όπως συνηθίζεται στις μεγάλες επιχειρήσεις –re-engineering– θα προκύψουν νέες ποιοτικές ανάγκες σε προσωπικό. Σήμερα, επί παραδείγματι, με το αντικείμενο της ακίνητης περιουσίας εμπλέκονται η εφορία (με το Ε9), οι συμβολαιογράφοι, το υποθηκοφυλακείο, το κτηματολόγιο, η πολεοδομία, το δασαρχείο, ο δήμος και ενίοτε η Δικαιοσύνη και άλλες οντότητες που εργάζονται αόκνως για να δικαιολογούν τις θέσεις τους. Εξυπακούεται ότι πολλές από τις αναφερθείσες δομές σκαρφίζονται διάφορα παράλογα όπως στις μεταβιβάσεις η εφορία απαιτεί την προσκόμιση εκκαθαριστικού και Ε9. Κατά τ’ άλλα Taxis κ.λπ. κ.λπ.
Τα τελευταία χρόνια αυτό που επιχειρήθηκε, πολλές φορές με το στανιό, ήταν η «αυτοματοποίηση» ή όπως αλλιώς δημιουργία περιχαρακωμένων λειτουργικά data bases σε μια εκάστη χωριστά από τις παραπάνω οντότητες, χωρίς κατ’ ανάγκην συμβατή επικοινωνία μεταξύ τους (όπως τελευταία μεταξύ του υπουργείου Οικονομικών και του υπουργείου Μεταφορών), με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική οικονομία (αργοπορημένη έως ανύπαρκτη λήψη αποφάσεων, άπνοια επενδύσεων κ.λπ., κ.λπ.), αλλά και βασανιστική ταλαιπωρία για τον φορολογούμενο. Οι παντός είδους δικαιολογίες και η προκλητική απροθυμία των αρμοδίων έχουν έναν κοινό μυστικό παρονομαστή. Να μη δυσαρεστηθεί κανείς από τις συνδικαλιστικά οργανωμένες συντεχνίες των ψηφοφόρων. Και όσον αφορά τις επιπτώσεις για την εθνική οικονομία και όχι μόνο, ε, γι’ αυτά ας συγκρουσθούν οι επόμενοι (βλ. Ασφαλιστικό Γιαννίτση κ.ά.). Στο παράδειγμα που φέραμε, και είναι πολύ χαρακτηριστικό για τον λόγο ότι ο Ελληνας είναι πολύ δεμένος, σε υπερβολικό βαθμό, με το ακίνητο, η δημιουργία one stop εξυπηρέτησης αποτελεί πρόκληση για την πολιτική ηγεσία. Οχι της αύριον αλλά του χθες. Η επανατοποθέτηση (reallocation) του ικανού κατά τ’ άλλα δυναμικού του Δημοσίου με αδιάβλητα κριτήρια, χωρίς εκπτώσεις, θα ολοκληρώσει ένα σημαντικό βήμα κανονικότητας του κράτους. Εξυπακούεται πως η ολιστική προσέγγιση του «ακινήτου» θα πρέπει να βρει μιμητές σ’ όλο το Δημόσιο. Τι χρειάζεται λοιπόν;
Με μια πολιτική ηγεσία, καποδιστριακού αλτρουισμού, που τη διακρίνει εναίσθηση του εθνικού κινδύνου από την προκεχωρημένη ανυποληψία, που θα εμπιστευθεί, χωρίς ενδοιασμούς, μια συμπαγή τεχνοκρατική ομάδα εγνωσμένου κύρους με στοχοθέτηση και καταληκτικές ημερομηνίες παραδοτέου έργου, η Ελλάδα θα μπορέσει να νοικοκυρέψει το κράτος στην κατεύθυνση που αναφέραμε. Απελευθερώνοντας τη δημιουργικότητα του έντιμου πολίτη με θεαματικά αποτελέσματα δεν θα κατατρίβεται πλέον με μνημόνια, αξιολογήσεις έχοντας διαρκώς απέναντι τη διεθνή χλεύη.
Χρηστος Καστωρης, Δρ Ηλ/γος Μηχανικός, πρ. μέλος Δ.Σ. ΟΤΕ Α.Ε.