Κύριε διευθυντά
Η ανεπιτυχής απομίμηση της κονστρουκτιβιστικής μακέτας του Μνημείου της Τρίτης Σοσιαλιστικής Διεθνούς του Ρώσου αρχιτέκτονα Vladimir Tatlin στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων αποτυπώνει με τον χειρότερο τρόπο την ανυπαρξία πρωτοτυπίας και οράματος στην πολιτική που αφορά την τέχνη στον δημόσιο χώρο. Η μακέτα του Tatlin, που εκφράζει την οργανωμένη εργασία και τον ορθολογισμό που κηρύττει η κομμουνιστική ιδεολογία, προσεγγίζει σε παρουσία μια μηχανική κινούμενη συσκευή περισσότερο από ό,τι ένα κτίριο ή μνημείο. Οπως προτάθηκε από τον δημιουργό της, τα κινούμενα δομικά στοιχεία που συντίθενται από τον σπειροειδή σκελετό και τους διαφανείς χώρους στα σχήματα του κύβου, της πυραμίδας και του κώνου συμβολίζουν την απόλυτη στράτευση της τέχνης στην επιστημολογική θεωρία και τη βιομηχανική παραγωγή, οι οποίες μετουσιώνονται σε συστατικά στοιχεία μιας οργανωμένης, ενοποιημένης, σοσιαλδημοκρατικής κοινωνίας.
Ο απόλυτος ευτελισμός του ιστορικού τεκμηρίου της ιστορίας της τέχνης από τη Σχολή Καλών Τεχνών και τον Δήμο Ιωαννιτών σε μια κακότεχνη κατασκευή προς αντικατάσταση του παραδοσιακού χριστουγεννιάτικου δένδρου μόνο πρωτοτυπία δεν προσδίδει. Αντιθέτως, μαρτυρεί γνωστική και τεχνική ανεπάρκεια, προχειρότητα, μεγαλομανία, επαρχιωτισμό και ανορθολογισμό. Τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά μπορούν να προσδοθούν στο Μνημείο της Γενοκτονίας των Ποντίων στην πλατεία Καραϊσκάκη στον Πειραιά, έργο του Πόντιου Παναγιώτη Τανιμανίδη, με τίτλο «Πυρρίχιο Πέταγμα», που ανεγέρθη τον περασμένο Μάιο και περιγράφεται ως ένα τρισυπόστατο σύγχρονο έργο, με πολλές αναγνώσεις (το οποίο διαπερνάται από 17 γλυπτικές συνθέσεις που περιγράφουν τον αγώνα των προσφύγων του Πόντου).
Και οι δύο αυτές εμβληματικές κατασκευές στον ελληνικό δημόσιο χώρο μπορούν να ιδωθούν ως υπολείμματα θεσμικής αλαζονικής αυθαιρεσίας που εκπέμπουν αδέξια πρότυπα τέχνης με παντελή έλλειψη αισθητικής ακεραιότητας προβάλλοντας με τον χειρότερο τρόπο την εικαστική παραγωγή στην Ελλάδα ως τμήμα μιας περιόδου πολιτιστικής παρακμής και πτώσης. Η οποιαδήποτε υποστήριξη αυτών των κατασκευών στη θέση των καλλιτεχνικών μορφών θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό είτε από την προθυμία μας να αποκτήσουμε θεσμικά προνόμια ή την ετοιμότητά μας να αγνοήσουμε τις καθιερωμένες ιδέες για το τι είναι η τέχνη ή πώς λειτουργεί. Και στις δύο περιπτώσεις, το φαινόμενο είναι ανησυχητικό.
Στελλα Μπολωνακη, Εικαστική καλλιτέχνις (ΑΣΚΤ- MA Art in Architecture)