Κύριε διευθυντά
«Τούτων δοθέντων», είπε η κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου, συνοψίζοντας κάποια συμπεράσματα από τη συζήτηση, σε μια συνεδρίαση Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, στην οποία προεδρεύει. Να ένας εκφραστικός τύπος της λόγιας γλώσσας, την οποία με απόλυτη άνεση και φυσικότητα χρησιμοποιούν στον λόγο τους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ίδιο το κόμμα στις δημόσιες τοποθετήσεις τους. Μεγάλη διαφορά σε σχέση με την πρώτη περίοδο της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Τότε είχε κυριαρχήσει μια επιτηδευμένη, βάναυση, ψεύτικη και αγράμματη «δημοτική», εμπαθής κι εκδικητική, μια «ξύλινη», όπως την είπαν, γλώσσα, καθοδηγούμενη από τις επικοινωνιακές εμπνεύσεις και τις πολιτικές στοχεύσεις του άριστου γνώστη της ελληνικής (καθαρεύουσας και λαϊκής) και σπάνιου ρήτορα Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος, ως σημαιοφόρος του ιστορικού κινήματος του Δημοτικισμού, όχι μόνο το αξιοποίησε για την εκπόρθηση της εξουσίας, αλλά με τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του προκάλεσε μια γενικότερη έκπτωση του γλωσσικού αισθήματος των Ελλήνων και της γλωσσικής αισθητικής τους. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια υποχρεωτικής άμιλλας στην κακοποίηση του αμύθητου κατά τα λοιπά ελληνικού γλωσσικού καταπιστεύματος από τους επίσημους χειριστές του κυβερνητικού δημόσιου λόγου και τους πρόθυμους «ιδεολογικούς» μιμητές τους –αλλά και από τους άβουλους, όχι δε ανυστερόβουλους εκφραστές του αντιπολιτευόμενου λόγου– ώσπου να εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Ευάγγελος Βενιζέλος, χάρις στον οποίο άρχισαν να ξαναγυρίζουν τα σωστά ελληνικά στη δημόσια γλώσσα. Ακούοντας την κυρία Τ.Χ., δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα εκείνο το «ω, γλυκύ μου ΕΑΡ», εκείνον τον δηλητηριώδη πολιτικό σαρκασμό που εκτοξεύθηκε κατά του ιστορικού ηγέτη της ανανεωτικής Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου. Ηταν ίσως μια από τις λίγες φορές που ο τότε πρωθυπουργός αναζητούσε στους λειμώνες της λόγιας γλώσσας κάποια από τα άνθη της – τα οικτρά περιφρονημένα μια εποχή. Εκτοτε έτρεξε πολύ νερό στις κοίτες της γλωσσικής μας εξέλιξης και άρχισαν να γυρίζουν από την εξορία τους οι εξοστρακισμένες εκφραστικές δυνατότητες της λόγιας γλώσσας που εμπλουτίζουν, ομορφαίνουν και δίνουν σαφήνεια, ακρίβεια και ευθυβολία στον νεοελληνικό λόγο, πέρα από δογματικές εμμονές, τις οποίες παραμερίζει άνετα η ίδια η ζωή. Το γεγονός ότι η σημερινή κυβερνώσα Αριστερά έφτασε να νομιμοποιήσει εμπράκτως την ελεύθερη χρήση και δημιουργική ανάπλαση του σύνθετου και αρμονικού νεοελληνικού λόγου, πέρα από τις παλιές διαχωριστικές γραμμές, είναι μια κατάκτηση, ακόμα κι αν γίνεται ερήμην προγραμματικών διακηρύξεων και προκαταλήψεων. Περαιτέρω μάλιστα, θα μπορούσε να σημειωθεί ότι και του ΚΚΕ ο τωρινός λόγος έχει απομακρυνθεί από τα πρότυπα της επιτηδευμένης λαϊκότητας και αρθρώνεται με ελευθερία επιλογών.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη