Κύριε διευθυντά
Σε σχέση με το άρθρο «Ενας Δον Κιχώτης για τον αντικαπνιστικό νόμο» και τη μοναχική προσπάθεια του κ. Μυλωνά να κινητοποιήσει ακόμα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αφού οι ελληνικές αρχές δεν επαρκούν για την εφαρμογή του, θα ήθελα να πω μερικές σκέψεις.
Κανένας νόμος και κανένα πρόστιμο δεν μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέπτεται μια κοινωνία, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ούτε και να επιβάλει ουσιαστικά έναν νέο τρόπο ζωής με καταναγκασμό, χωρίς να υπάρχει πρόσφορο έδαφος.
Γιατί το να επιλέγει κάποιος να καπνίζει ή μάλλον το να παρασύρεται στο κάπνισμα γνωρίζοντας τις βλαπτικές του συνέπειες, είναι ο τρόπος ζωής του, αφορά ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού του, μια από τις αδυναμίες ή πάθη του, μια κοσμοθεωρία που για να αλλάξει, δυστυχώς ή θα πρέπει να περάσει πρώτα την πόρτα του νοσοκομείου ή, ει δυνατόν, να το επιλέξει με ελεύθερη βούληση.
Μα πώς να πεισθεί ένας καπνιστής να εγκαταλείψει το πάθος του όταν σε κάθε αναποδιά ή συναισθηματική φόρτιση αφήνεται ακόμα πιο πολύ σε αυτό και καμία λογική δύναμη δεν μπορεί να τον σταματήσει. Τόσες διαφημιστικές καμπάνιες δεν το κατάφεραν.
Ο νόμος που ψηφίστηκε ήδη από το 2010 μόνο την ειρωνεία των καπνιστών προκάλεσε. Ο σεβασμός για τους μη καπνιστές θεωρείται γραφικός. Τα σβησμένα αποτσίγαρα κυριαρχούν σε όλους τους δημόσιους χώρους. Τι άλλο να επιστρατεύσει κανείς, όχι για να επιβάλει μιαν αντίληψη, μα για να την επιλέξει αβίαστα αυτός που φθείρεται καθημερινά σωματικά, αλλά και ψυχικά, ως εξαρτώμενο άτομο…
Μόνον η επίγνωση όλων αυτών –και η αίσθηση ότι ποτέ δεν είναι αργά να απελευθερωθεί κανείς εκούσια από οποιαδήποτε δεσμά και να σταθεί στα πόδια του– μπορεί να βοηθήσει…
Μαρια Σπανουδακη
Μαρούσι