Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώντας πριν από ημέρες το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, ανάμεσα σε ειδήσεις, καρναβάλια της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς, πέφτει μια είδηση θανάτου… «Εφυγε» ο Μιχάλης Κατσίγερας, διακεκριμένος, έγκριτος και σεμνός δημοσιογράφος της «Καθημερινής». Φιλίστωρ της ιστορικής μνήμης. Ταυτόχρονα σβήνουν τα φώτα… σκοτεινιάζει. Υστερα εμφανίζεται μια λευκή οθόνη και σιγά σιγά εμφανίζεται ο Μιχάλης… Εχει γυρίσει πρόσφατα από το Παρίσι όπου σπούδασε θεατρολογία. Κατεβαίνει το υπόγειο της οδού Μπισκίνη και συναντάει την Ομάδα Τέχνης Πάροδος. Μια ομάδα που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτιστική ζωή εκείνη την εποχή. Ηταν αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Ο Μιχάλης έλαβε μέρος σε διάφορες δράσεις της ομάδας με φρέσκες ιδέες, τον βλέπω να ’ρχεται στις εκδρομές, να συμμετέχει σε εκδηλώσεις για παιδιά στα θεατρικά παιχνίδια… Νάτος τώρα στο «χαρούμενο χωριό», στον χώρο των παιδικών κατασκηνώσεων στη Βαρυμπόμπη. Συμμετέχει σε μια δράση της ομάδας για παιδιά των συνοικιών Αθήνας και Πειραιά. Μια μέρα έκφρασης και φαντασίας με θεατρικό παιχνίδι.
Εκείνος έχει αναλάβει την πρόχειρη καντίνα, ψήνει σουβλάκια και σερβίρει με έναν παιγνιώδη τρόπο τα παιδιά που κατακλύζουν με πούλμαν τον χώρο των παιδικών εξοχών. Αργότερα γίνεται «νονός». Δίνει το όνομα στο θέατρο που δημιούργησε η Μάγκυ Μοντζολή εκεί στο τέρμα Πανόρμου και το ονομάζει «Θέατρο της Ημέρας». Χώρος παιδευτικής θεατρικής έκφρασης, θεατρικών αναζητήσεων, που λειτουργεί δημιουργικά έως σήμερα και αποτελεί έδρα του θεατρικού παιχνιδιού και της παιδαγωγικής θεάτρου.
Ο Μιχάλης εμπνέει, ερμηνεύει, εμψυχώνει, ενισχύει κάθε προσπάθεια εναλλακτικών προσεγγίσεων του θεατρικού φαινομένου. Τον παρακολουθούμε στην «Καθημερινή» και ο Μιχάλης αφοσιώνεται σε εκείνη. Προσέχουμε, διαβάζουμε, μελετάμε και προσέχουμε ό,τι γράφει. Γιατί τα κείμενά του εμπεριέχουν εντιμότητα, ανιδιοτέλεια, ήθος και παιγνιώδη τρόπο εμβάθυνσης των αιτιών και των θεμάτων που τον απασχολούν.
Mιχάλη, ότι και εάν έκανες, όπου κι αν βρισκόσουν, η παρουσία σου ήταν αισθητή, γι’ αυτό η απουσία σου μεταβάλλεται σαν μια άυλη παρουσία. Ολοι εμείς που σε γνωρίσαμε, που σε αγαπήσαμε, που συνεργαστήκαμε για αισθητά αποτελέσματα, η Ομάδα Τέχνης Πάροδος, το Θέατρο της Ημέρας και η ταπεινότητά μου, θα σε θυμόμαστε, Μιχάλη, θα είσαι πάντα αισθητά παρών. Επάνω σε μια σταθερή παγωμένη λευκή οθόνη χαράζω λέξεις… Αντίο, Μιχάλη, δεν θα ξεχάσω τα όσα ζήσαμε μαζί.
Λακης Κουρετζης, Παιδαγωγός – σκηνοθέτης – συγγραφέας, επίτ. διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών