Κύριε διευθυντά
Από την αρχή της συνεργασίας του κ. Ανδρέα Δρυμιώτη με την «Καθημερινή» διαβάζω τα άρθρα του και χαίρομαι για τη φιλότιμη προσπάθεια που κάνει να διαλύσει κάποιους μύθους, τους επονομαζόμενους αστικούς, για την οικονομία και γενικότερα για τη λειτουργία της πολιτείας.
Ομως, στο άρθρο του «Οι κλέφτες και… οι κλέφτες» (17/02) είναι αυτός που υποδαυλίζει και συντηρεί τον μύθο πως η αύξηση της χρήσης των γενοσήμων θα περιoρίσει σημαντικά τη φαρμακευτική δαπάνη. Αυτό δεν ήταν αναμενόμενο από έναν άνθρωπο με την κατάρτιση και εμπειρία του κ. Δρυμιώτη. Αραγε, έκανε σοβαρή μελέτη, όπως έκανε στις δουλειές που αναλάμβανε, πριν ρίξει το ανάθεμα σε έναν ολόκληρο επιστημονικό κλάδο ή απλώς μεταφέρει τι άκουσε από άλλους; Πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς του και έκανε, ακόπως, δύο εικονικές εκτελέσεις συνταγών για να συγκρίνει το κόστος για το κράτος; Ας το κάνω εγώ, πρώτα με το πρωτότυπο Α, πασίγνωστο γαστροπροστατευτικό φάρμακο, και μετά με το Β που είναι ένα από τα γενόσημά του. Η τιμή του Α είναι 13,61 ευρώ και με την εκτέλεση της συνταγής το κράτος καλείται να πληρώσει 5,88 ευρώ, ενώ το Β τιμάται 8,85 και το κράτος πληρώνει πάλι 5,88! Δηλαδή, είτε ο ασφαλισμένος πάρει το ακριβό πρωτότυπο Α είτε το φθηνό γενόσημο Β, το κόστος για το κράτος είναι το ίδιο. Αυτό συμβαίνει γιατί η πολιτεία αποφάσισε να αδιαφορεί, όσον αφορά στη συνταγογράφηση, για την τιμή που έχει το φάρμακο και, πλέον, αναγνωρίζει μια ασφαλιστική τιμή που είναι ίδια για το πρωτότυπο και τα γενόσημά του (στο παράδειγμα η ασφ. τιμή για Α και Β είναι 7,84 ευρώ). Στην πράξη, η ασφαλιστική τιμή είναι, ως επί το πλείστον, ίση ή μικρότερη της τιμής των γενοσήμων. Ετσι, μπορούμε να θεωρήσουμε πως το ασφαλιστικό μας σύστημα δουλεύει 100% με γενόσημα, όσον αφορά τις αξίες! Φοβάμαι πως αυτό δεν το έχουν πάρει χαμπάρι όχι μόνον ο αρθρογράφος αλλά και όλοι οι αρμόδιοι των συναφών υπουργείων Υγείας και Οικονομίας και τζάμπα μαραζώνουν που δεν ανεβαίνει το έρμο ποσοστό των γενοσήμων. Και δεν ξέρουν τι να πουν και στους τροϊκανούς, γιατί δεν το καταφέρνουν! Αντε και το κατάφερναν και έφθαναν στο 100%, πάλι τα ίδια θα πλήρωνε η ασφάλιση.
Το ενδιαφέρον για το ποσοστό των γενοσήμων θα είχε νόημα μόνο αν η συνταγογράφηση τιμολογούσε όχι με ενιαία ασφαλιστική τιμή αλλά με την τιμή που έχει το κάθε φάρμακο. Τότε στο μεν Α θα πλήρωνε το κράτος τα 3/4 του 13,61 και στο γενόσημο Β τα 3/4 του 8,85. Εκεί, πράγματι, η αύξηση των γενοσήμων θα μείωνε τη δαπάνη.
Συμπερασματικά, με το δεδομένο σύστημα μιας ενιαίας ασφ. τιμής, είτε όλοι οι ασφαλισμενοι επιλέξουν μόνο τα ακριβότερα πρωτότυπα είτε επιλέξουν μόνο τα φθηνότερα γενόσημα, το κόστος για την ασφάλιση το ίδιο θα είναι. Αλλού πρέπει να ψάξουν ο αρθρογράφος και οι αρμόδιοι λειτουργοί για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης. Οπως τα έχουν κάνει, στα φαρμακεία πλέον δεν έχει νόημα! Αν κάνω λάθος, ευχαρίστως δέχομαι να παραδώσω τα κλειδιά του φαρμακείου μου!
Σημείωση: To A είναι το Losec 20mg/28 καψάκια και το Β είναι το Penrazol 20mg/28 καψάκια.
Επαμεινωνδας Ηλιοπουλος, Φαρμακοποιός, Αθήνα
Απάντηση
Με έχουν κατηγορήσει για πολλά πράγματα, αλλά είναι η πρώτη φορά που με κατηγορούν για άγνοια! Για να δούμε όμως ποιος έχει άγνοια της πραγματικότητας. Στο παράδειγμα που αναφέρει ο κ. Ηλιόπουλος στην επιστολή του ισχυρίζεται ότι η ασφαλιστική δαπάνη είναι ακριβώς ίδια είτε για πρωτότυπο είτε για γενόσημο σκεύασμα. Σύμφωνοι. Πλην όμως, δεν μιλάμε μόνο για την ασφαλιστική δαπάνη, αλλά για το σύνολο της φαρμακευτικής δαπάνης. Στο άρθρο μου γράφω σαφέστατα: «…Η αυξημένη χρήση γενοσήμων θα περιόριζε σημαντικά τη φαρμακευτική δαπάνη…». Τη διαφορά μεταξύ της τιμής του γενοσήμου και του πρωτοτύπου την πληρώνει ο ασφαλισμένος, πράγμα που παραλείπει να μας πει ο επιστολογράφος. Για παράδειγμα, η συνταγογράφηση 1.000 σκευασμάτων του Α ή του Β, του παραδείγματος του επιστολογράφου, δημιουργεί τις εξής χρεώσεις: Περίπτωση συνταγογράφησης Α πρωτότυπου: 1.000×13,61 ευρώ = 13.610 ευρώ, εκ των οποίων το κράτος καταβάλλει τα 5.880 ευρώ και τα υπόλοιπα 7.730 ευρώ οι ασφαλισμένοι. Περίπτωση συνταγογράφησης Β γενοσήμου: 1.000×8,85 ευρώ = 8.850 ευρώ, εκ των οποίων το κράτος καταβάλλει τα 5.880 ευρώ και τα υπόλοιπα 2.970 ευρώ οι ασφαλισμένοι. Δηλαδή η δαπάνη των ασφαλισμένων είναι 260% χαμηλότερη στην περίπτωση των γενοσήμων. Εμένα δεν μου φαίνεται να είναι ίδια η περίπτωση. Στην οικονομία, όταν κάποιος κερδίζει όπως οι ασφαλισμένοι, κάποιος άλλος χάνει. Αυτοί που χάνουν είναι οι φαρμακοβιομηχανίες και οι φαρμακοποιοί. Για να το κάνουμε λιανά, τα φαρμακεία δουλεύουν με ποσοστό κέρδους περίπου 30%. Ετσι στα γενόσημα για τα 1.000 σκευάσματα το κέρδος τους θα ήταν 2.042 ευρώ, ενώ στα πρωτότυπα 3.140 ευρώ! Με άλλα λόγια, αν αντί για γενόσημα οι γιατροί συνταγογραφούν πρωτότυπα οι φαρμακοποιοί κερδίζουν 54% περισσότερα. Σήμερα η φαρμακευτική δαπάνη είναι περίπου 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Το τα κερδίζει κανείς 54% περισσότερα είναι πολύ μεγάλο κίνητρο για να πολεμά τα γενόσημα. Να λοιπόν η εξήγηση για την επιστολή του κ. Ηλιόπουλου. Το προσωπικό συμφέρον ενίοτε θολώνει τη λογική.
Και κάτι τελευταίο, το οποίο δεν περίμενα να γνωρίζει ο επιστολογράφος. Ο πατέρας μου ήταν συνεταίρος και ιδρυτής σε μία από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες της Κύπρου και μεγάλωσα μέσα στα φάρμακα. Ευχαριστώ πολύ, αλλά αν ήθελα τα κλειδιά του φαρμακείου σας, όπως προτείνετε, θα ακολουθούσα τη δουλειά του πατέρα μου!
Ανδρεας Δρυμιωτης, Σύμβουλος επιχειρήσεων