Κύριε διευθυντά
Τι αξία έχει η απόκτηση γνώσης και πτυχίων όταν μπορείς να μπεις στην πολιτική; Μια άσκηση πολιτικής που εξασφαλίζει τελικά το προσωπικό κέρδος και όχι την κοινωνική μεταβλητότητα προς τη συνολική ευεξία. Εγώ δεν τη θέλω, ευχαριστώ! Αναρωτιέμαι, εν έτει 2018, άξιζε ο κόπος που κατέθεσαν οι γονείς μου για να είμαι σήμερα ένας ενεργός πολίτης; Τόνοι τα διπλώματα και οι πιστοποιήσεις που δείχνουν ότι ενδιαφέρομαι γι’ αυτό που κάνω… Να είμαι ψυχίατρος – σεξολόγος σε δημόσιο νοσοκομείο της Αττικής. Ποιο πολιτικό κόμμα και ποια κυβέρνηση υπολογίζει τον σημερινό άνθρωπο; Πάντως, εγώ αισθάνομαι πως είμαι κοινωνικά ακάλυπτος και μοναχός σε ένα κυνήγι επιβίωσης.
Είμαι Ατομο με Αναπηρία. Αλλά ποιος ενδιαφέρθηκε για να δει για το πώς εγώ φτάνω στην εργασία καθημερινώς, για το πώς εργάζομαι, για τις ανάγκες μου. Νιώθω αδικημένος και είναι από τις ελάχιστες φορές που αισθάνθηκα προδομένος όταν πρόσφατα αποκαλύφθηκε το μη ηθικό αλλά νόμιμο χιλιάρικο ευρώ που λάμβαναν τον μήνα οι βουλευτές της επαρχίας για να μένουν στην Αθήνα. Και εγώ; Εγώ να κοιτάζω καθημερινά τον λογαριασμό της τράπεζάς μου για να δω πόσα ψίχουλα έχουν μείνει και με αυτόν τον τρόπο να αυξάνω τους φόβους μου, να πνίγω τα όνειρά μου.
Εγώ, με αυτό το χιλιάρικο, θα πλήρωνα την προσωπική βοηθό μου στο νοσοκομείο που χωρίς την υποστήριξή της δεν είμαι ενεργός ιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο. Στο τώρα όμως, αντιστέκομαι στην κοινωνικοπολιτική αδράνεια και την πληρώνω από τον δικό μου μισθό, τον μισθό της εργασίας μου, γιατί κανείς δεν νοιάστηκε για το πώς θα ζήσω! Θα ήμουν σίγουρος πως και στο μέλλον θα είμαι μέσα στην κοινωνία (και όχι αποκλεισμένος σε κάποιο σπίτι να φυτοζωώ), θα μπορούσα να προσφέρω με αγάπη την τέχνη που υπηρετώ, θα μπορούσα να πληρώνω τους φόρους μου, θα μπορούσα να είμαι ζωντανό μέλος της κοινωνίας! Για 800 ευρώ (τόσο είναι το μηνιαίο κόστος της υπηρεσίας προσωπικής βοήθειας που πληρώνω εγώ ώστε να υποστηρίζεται η εργασιακή μου υπόσταση) θα μπορούσα να μη φοβάμαι… Ομως, ο νομοθέτης δεν ενδιαφέρεται για εμένα ούτε για την κοινωνία γενικότερα. Ενδιαφέρεται μονάχα για το πώς, «υπηρετώντας» τη λαϊκή φωνή, θα περάσει μια πλουσιοπάροχη βουλευτική θητεία.
Είμαι 33 ετών και εκτός από την οικογένεια, τους φίλους και κάποιους γνωστούς – άγνωστους, που μου σφίγγουν θερμά το χέρι, και αυτοί αποτελούν τη δική μου κοινωνία, κανένας άλλος δεν με γνώρισε και δεν με κοίταξε πραγματικά στα μάτια για να μπορώ να ακούσω το «μη φοβάσαι, υπάρχει λύση» ούτε καν το κράτος δεν έδωσε προσοχή στην αξία.
Στελιος Κυμπουροπουλος, M. Sc. Ψυχίατρος – σεξολόγος, επιμελητής Β΄ – Β΄ Πανεπιστημιακή Ψυχιατρική Κλινική Αθηνών, ΠΓΝ «Αττικόν», ταμίας i-Living – Οργανισμός Ανεξάρτητης Διαβίωσης Ελλάδας, μέλος διοικητικού συμβουλίου European Network on Independent Living