Κύριε διευθυντά
Στις 17 Μαρτίου, δημοσιεύθηκε στα γράμματα αναγνωστών η επιστολή του κ. Ιωάννη Κουφάκη με τίτλο «Ο πατέρας μου Πλαστήρα ψήφιζε…» όπου προσπαθεί να αποδομήσει την εικόνα του Νικολάου Πλαστήρα, υπερτονίζοντας υποτιθέμενες αρετές και επιτεύγματα του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Μάλιστα, στον πρόλογο γράφει «…θα ήθελα χάριν της αλήθειας…» και πιο κάτω «…εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές…». Και συγκρίνοντας Πλαστήρα και Μεταξά, αναφέρει πως ο δεύτερος ήταν «…ψηφισμένος» με ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία πρωθυπουργός…» και πως «ανέστειλε ορισμένα άρθρα του Συντάγματος για συγκεκριμένους λόγους…».
Μόνο μια μικρή αναζήτηση στη Βικιπαίδεια αν έκανε ο επιστολογράφος θα μάθαινε την αλήθεια, πως ο Μεταξάς στις εκλογές Μαρτίου 1936 έλαβε 50.000 ψήφους και εξέλεξε 7 βουλευτές και σημείωνε απογοητευμένος στο προσωπικό του ημερολόγιο «…εις τας Αθήνας η αποτυχία οικτρά…». Μετά τις εκλογές πρωθυπουργός έγινε ο Δεμερτζής στις 14 Μαρτίου, ο οποίος όμως πέθανε στις 13 Απριλίου. Τότε ο βασιλιάς Γεώργιος διόρισε πρωθυπουργό τον Μεταξά. Και ο οποίος στις 4 Αυγούστου επέβαλε τη δικτατορία του, που εκτός από βασανιστήρια, εξορίες και αστυνομική τρομοκρατία προξένησε και τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Μιχαλακόπουλου στην εξορία.
Μάλιστα, ο Σεφέρης έγραψε: «Οταν ήρθε η 28η, δεν μπόρεσε να ιδεί ότι τότε μόνο και όχι στις εορτές του Σταδίου, ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, μαζί με την απάντηση που έδωσε στον Grazzi την αυγή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι την ημέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου». Βέβαια, αν θέλει κάποιος να πει την αλήθεια για το ΟΧΙ, οφείλει να το αποδώσει στον Μεταξά. Τα λαϊκίστικα ότι «το ΟΧΙ το είπε μόνο ο λαός» δεν είναι σοβαρά. Αν ο Μεταξάς έλεγε στο τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας «ελεύθερα περάστε», είναι σίγουρο ότι κανείς, όσο πατριώτης και να ήταν, δεν θα πήγαινε στα βουνά και στα χιόνια της Αλβανίας να γράψει αυτό το έπος, από μόνος του. Αρα το ΟΧΙ προσέδωσε άλλη χροιά στην υστεροφημία του και όχι μόνο του σκληρού δικτάτορα.
Αρα η επιστολή δεν τα έχει καλά με την αλήθεια που επικαλείται. Διότι καμία δικτατορία δεν είναι καλή, όσο χαρισματικός κι αν είναι ο δικτάτωρ.
Τέλος, πάλι από τη Βικιπαίδεια για τον Πλαστήρα, βρίσκεις ότι ήταν «…τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου. Τον χαρακτήριζαν η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς… και ότι πέθανε και ο ίδιος χωρίς ποτέ να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία». Η αναζήτηση της αλήθειας είναι υποχρέωση του καθενός μας.
Δημητρης Γεωργαντας, Χειρουργός, Μαρούσι