Κύριε διευθυντά
Σε μια εποχή που ο λαός μας ξαναφέρνει στον νου τον Πλαστήρα (και έχει πολλούς λόγους που τον ξαναφέρνει), ο κ. Ιωάννης Δ. Κουφάκης από τη Λάρισα με μια επιστολή του στην «Καθημερινή», στις 17-3-2018, προσπαθεί να αλλάξει την εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν (για τον Πλαστήρα). Και την ιστορία του φυσικά.
Οσοι έχουν ασχοληθεί με αυτό το ιστορικό πρόσωπο και από όποια πολιτική σκοπιά και αν το έχουν περιγράψει, υποκλίνονται μπροστά στον προσωπικό βίο του. Που ήταν στο έπακρο αυστηρός και λιτός. Ακόμη και αυτοί που έχουν καταμαρτυρήσει πάρα πολλά σε βάρος του, που τον έχουν κατηγορήσει ότι έκαμε πολλά και εγκληματικά λάθη, το ομολογούν απερίφραστα ότι έκανε μια ζωή υποδειγματική και από κάθε άποψη ελεγχόμενη.
Μόνο ο κ. Κουφάκης τοποθετεί αυτόν τον εθνικό ήρωα, αυτόν τον ηθικό τιτάνα, ανάμεσα στους μπουρζουάδες της εποχής του. Στους ανθρώπους που ζούσαν σε επαύλεις και παλάτια και είχαν τα πάντα στα πόδια τους. Με βάση ποια στοιχεία, ποιες μαρτυρίες ο επιστολογράφος σας θέλει να γράψει και τη δική του ιστορία για τον Μαύρο Καβαλάρη; Με μια πινακίδα που τη θεωρεί ως ένα ακαταμάχητο ιστορικό ντοκουμέντο, επιχειρεί να κοντύνει το ηθικό ανάστημα του Πλαστήρα.
Οπως έγραψε, σε κάποια πολυτελή βίλα κάπου στην Κηφισιά είναι κολλημένη σε μια πλευρά της και μια πινακίδα με τις παρακάτω φράσεις: «Εδώ έζησε για 25-30 χρόνια ο Πλαστήρας». Και αυτή την πινακίδα την είδε, την πρόσεξε μόνο ο κ. Κουφάκης και κανένας άλλος.
Αυτά τα 30 χρόνια είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και αντιστοιχούν σε μια ολόκληρη εποχή. Πότε όμως υπήρξε αυτή η εποχή; Στον μεσοπόλεμο, ή μεταπολεμικά; Ας τα πάρουμε όλα με τη σειρά και ας ξεκινήσουμε από τα χρόνια που χωρίζουν τους δυο μεγάλους παγκοσμίους πολέμους.
Ο Πλαστήρας μέχρι το 1922 ζούσε σε στρατώνες και συμμετείχε σε διάφορες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αρα, δεν είχε τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνει πότε στο ένα αρχοντικό και πότε στο άλλο. Μήπως το είχε ρίξει και αυτός έξω και έκανε μια μεγάλη ζωή στα επόμενα δέκα χρόνια, που δεν είχε ούτε πολιτικές ούτε και στρατιωτικές υποχρεώσεις; Δηλαδή από το 1922-1923 μέχρι και το 1933, που έκαμε το γνωστό στρατιωτικό κίνημα; Δέκα χρόνια όμως ήταν αυτά. Και μας χρειάζονται άλλα είκοσι για να επαληθευθεί η πινακίδα της Κηφισιάς. Αλλά ας δούμε και τη συνέχεια του Πλαστήρα. Τους επόμενους σταθμούς της ιστορίας του.
Από το 1933 και μέχρι το 1945 βρίσκεται ως αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Βρίσκεται εκτός Ελλάδος. Η μεταπολεμική ζωή του Πλαστήρα έγραψε τον επίλογό της το 1953. Εζησε δηλαδή μόνο οχτώ χρόνια. Συνεπώς ούτε και μεταπολεμικά δικαιώνεται η πινακίδα. Αλλά και αυτά τα λίγα χρόνια που έζησε ο Πλαστήρας μετά το 1945 που επέστρεψε στη χώρα μας, τα έζησε σε ένα μικρό αστικό σπιτάκι και με νοίκι. Και το κουρασμένο και ταλαιπωρημένο κορμί του από τα τραύματα και τις πολλές κακουχίες που είχε βιώσει στη Μικρασιατική εκστρατεία, σε ένα σιδερένιο κρεβάτι το ξάπλωνε. Και το μοναδικό ακίνητο που άφησε, είναι ο τάφος του.
Τακης Σουβαλιωτης, Χαλανδρίτσα Πατρών