Κύριε διευθυντά
Οι ποινές που επιβάλλονται σε πλημμεληματικού χαρακτήρα αδικήματα είναι εκ του νόμου μέχρι πέντε έτη φυλάκιση. Μέχρι ένα σημείο η αναστολή της ποινής είναι υποχρεωτική εκ του νόμου και από μια ποινή και πάνω είναι δυνητική για τον δικαστή. Από την εμπειρία, δεν έχω δει ποτέ στην πράξη να επιβάλλεται ποινή η οποία να μην αναστέλλεται, ή στη χειρότερη «αμετάτρεπτη ποινή», δηλαδή, να μη μετατρέπεται, η κάθε μέρα φυλάκισης σε χρήμα. Ακόμη και όταν αυτό γίνεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις (βεβαρημένο ποινικό μητρώο, εξακολουθητική συμπεριφορά), ο δικαστής θεωρείται «αυστηρός».
Ετσι, για μεγάλο μέρος των εγκλημάτων υπάρχει ατιμωρησία, ο καταδικασθείς δεν μπαίνει φυλακή, σε περίπτωση που έχει καταδικαστεί στο παρελθόν, η ποινή μετατρέπεται σε χρηματική και την πληρώνει, ενώ ακόμη και αν δεν έχει να την πληρώσει, τη «δοσοποιεί», και αν δεν μπορεί να την πληρώσει ακόμη και σε δόσεις, τότε η ποινή μπορεί να μετατραπεί σε κοινωφελή εργασία! Εν τέλει, όμως, ουδεμία ηθική ικανοποίηση εισπράττει το θύμα του εγκλήματος και φυσικά κανένα είδους σωφρονισμό δεν επιβάλλει το κράτος στον παραβάτη. Η επιβολή ποινής με αναστολή αποτελεί πλέον παρωχημένο σύστημα επιβολής ποινής, αφού θεσπίστηκε σε άλλες εποχές, η απονομή της αναστολής δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση και φυσικά απαιτούνταν αυτοπρόσωπη παρουσία του κατηγορουμένου.
Είναι ανάγκη, ιδιαιτέρως στα πλημμελήματα, που η επιβολή ποινής με αναστολή έχει οδηγήσει σε πραγματική ατιμωρησία, να αλλάξουν οι ποινές και να επιβάλλονται μέτρα ποινικού καταναγκασμού, που αφενός θα πραγματώνουν την ασφάλεια δικαίου διά της επιβολής πραγματικής ποινής, με ταυτόχρονο σωφρονισμό του δράστη αλλά και τον παραδειγματισμό μελλοντικών επίδοξων δραστών. Τώρα που η τεχνολογία βοηθάει στο έπακρο και η διεθνής πρακτική μάς δείχνει τον δρόμο, είναι ώρα να αλλάξει το δίκαιο ποινικού σωφρονισμού. Επί παραδείγματι, ποιος ο λόγος να επιβληθεί ποινή φυλάκισης έξι μηνών με αναστολή επί τριετία σε έναν νευρικό συμπολίτη μας, αντί να του επιβληθεί ποινή έξι μηνών με αναστολή υπό τον όρο να επισκεφτεί ιδιώτη ψυχολόγο με δικά του έξοδα, προκειμένου να ρυθμίσει τα επίπεδα του άγχους του;
Σε όλα τα αδικήματα, αναλόγως της απαξίας, πρέπει να επιβληθούν αντίστοιχες «ποινές», οι οποίες θα οδηγήσουν σε μια ασφαλώς καλύτερη και πιο συνετή κοινωνία, από αυτή που σήμερα διαβιούμε, την κοινωνία του «έλα μωρέ και τι θα γίνει; Θα φάω έξι μήνες με αναστολή…».
Ηλιας Σιδερης, Δικηγόρος Αθηνών