Κύριε διευθυντά
Οταν, ενάμιση χρόνο πριν, κατατέθηκε, από ένα μικρό κόμμα της Βουλής, σχέδιο νόμου για τη σύσταση ενός συμβουλίου εθνικής ασφαλείας, η σκέψη των εμπνευστών του εστιαζόταν στην πολυσυζητημένη εθνική συναίνεση για θέματα εθνικής σημασίας. Θέματα που έχουν σχέση με την ίδια την ασφάλεια της χώρας, κυρίως μάλιστα με την άμυνα και τις διεθνείς της σχέσεις.
Η έλλειψη διακομματικής συνεννόησης σε συνδυασμό με την πρόταξη των κομματικών συμφερόντων για τέτοιας μείζονος σημασίας τομείς αποτελεί παγκόσμια μάστιγα. Θα ήταν αφέλεια να θεωρείται το φαινόμενο αυτό φυσιολογικό για τη δική μας χώρα. Δεν έχει την πολυτέλεια η Ελλάδα να ακολουθεί αυτόν τον καταστροφικό χορό. Κι όταν η οποιαδήποτε κυβέρνηση –αρέσει ή όχι– αποπειράται να ενημερώσει με κατ' ιδίαν συναντήσεις τους αρχηγούς των κομμάτων, εύλογο είναι να περιμένει κανείς την απόλυτη σιγή των τελευταίων σε σχέση με το περιεχόμενο της εμπιστευτικής συζήτησης.
Αποτελεί παραλογισμό η κοινοποίηση των διαμειφθέντων στον Τύπο, ασχέτως αν οι λειτουργοί του εύλογα ζητούν πληροφόρηση. Και ξέρουμε καλά πως υπάρχουν ουκ ολίγοι από τους τελευταίους που, όταν τους ζητηθεί εχεμύθεια, τηρούν τον λόγο τους παρά το ότι το όφελος δεν θα ήταν ευκαταφρόνητο αν έπρατταν το αντίθετο. Κι έχουν την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων.
Ομως, όταν πολιτικός αρχηγός προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις –άσχετα αν αυτές ανταποκρίνονται ή όχι στην αλήθεια– μετά την απόρρητη ατομική ενημέρωσή του σε θέματα εθνικά, διερωτάται κανείς αν αξίζει να επιμείνουμε στην ιδέα της σύστασης συμβουλίου εθνικής ασφαλείας με τη συμμετοχή των πολιτικών αρχηγών. Τι θα απέκλειε πλέον το θλιβερό φαινόμενο να επαναλαμβάνεται απ' όποιον επιδιώκει να παίξει εν ου παικτοίς με σκοπό την άγρα προσοχής και ψήφων και την αποτροπή του περάσματός του στην πολιτική αφάνεια;
Γιωργος Κακλικης, Πρέσβης επί τιμή