Κύριε διευθυντά
Στα διάφορα άρθρα που τιμούν τη μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, θα ήθελα να προσθέσω και μια προσωπική εμπειρία, που είχα την τύχη να ζήσω.
Το 1982, σε μια γιορτή γενεθλίων, στο σπίτι μιας ανιψιάς του Κ. Κ., του είχαν πει ότι είχαν καλέσει και τον υπογράφοντα. Μόλις έφτασα, μου έσφιξε το χέρι και μου είπε, δύο φορές «Τον εκτιμώ πολύ τον θείο σου…»
Ψέλλισα ένα «Ευχαριστώ, κ. Πρόεδρε», αλλά αυτά που μου είπε, απλά και δωρικά όπως συνήθιζε, έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου, όχι τόσο για τα καλά λόγια του, όσο γιατί επισφράγισαν μια πίστη μου…
Είναι ίδιον των μεγάλων ανδρών να εκτιμούν τους αντιπάλους τους, είτε στην πολιτική είτε στους πολέμους, είτε στην καθημερινή ζωή. Δηλαδή, μια νίκη σ' έναν αδύναμο αντίπαλο, τι βάρος έχει στην Ιστορία;
Η μητέρα μου, Αθηνά Φλωράκη-Λύκα, ήταν η μεγάλη αδελφή του Χαρίλαου.
Κωνσταντινος Λυκας