Κύριε διευθυντά
Είμαι υποψήφιος διδάκτωρ της Φιλολογίας, μιλώ άριστα αγγλικά και έχω εξοικείωση σε 3 ακόμη γλώσσες, είμαι πιστοποιημένος χρήστης Η/Υ, συμμετέχω σε συνέδρια, είμαι κάτοχος κάποιων διακρίσεων. Εργάζομαι εδώ και χρόνια ως μεταφραστής, επιμελητής εργασιών και κυρίως στην ιδιωτική εκπαίδευση ως φροντιστής, έχοντας βοηθήσει πολλά παιδιά να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πρόσφατα έδωσα γραπτές εξετάσεις για πρόσληψη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και περιμένω αποτελέσματα. Από τα υπόλοιπα 50 βιογραφικά που έστειλα φέτος, περιμένω επίσης απάντηση. Με μία λέξη: προσπαθώ. Πριν από μερικές ημέρες συμπλήρωσα, ηλεκτρονικά πλέον, την αίτηση για ένταξη στους πίνακες αναπληρωτών-ωρομισθίων εκπαιδευτικών για το σχολικό έτος 2018-2019. Ματαιοπονία; Ισως. Με το ισχύον σύστημα, θλιβερό κατάλοιπο της επετηρίδας, θα ενταχθώ στους εν λόγω πίνακες σε περίπου 30 χρόνια. Αλλοι συνάδελφοι θα πρέπει να περιμένουν λίγο παραπάνω.
Αναφέρω ορισμένα από τα ισχύοντα για την ένταξη κάποιου εκπαιδευτικού στους πίνακες αυτούς: Δεν μετράει πουθενά ο βαθμός του πτυχίου παρά μόνο η ημερομηνία κτήσης του, ήτοι η παλαιότητα· δεν αναγνωρίζονται τυπικά προσόντα όπως ξένες γλώσσες, Η/Υ, δημοσιεύσεις κ.ά.
Δεν αναγνωρίζεται κανένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό πέραν αυτών της Ειδικής Αγωγής· δεν γίνεται κανένας έλεγχος αυτών των μεταπτυχιακών-διδακτορικών από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να αποτελεί κοινό μυστικό ότι άνθρωποι που αγόρασαν πτυχία από χώρες με βεβαρημένο ακαδημαϊκό παρελθόν να διδάσκουν στο δημόσιο σχολείο, πράγμα παράνομο αλλά και επικίνδυνο· δεν αναγνωρίζεται η εργασιακή εμπειρία στην ιδιωτική εκπαίδευση, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, πλην των ιδιωτικών σχολείων, που και ελάχιστα είναι και των οποίων οι εκπαιδευτικοί δεν ενδιαφέρονται, μεταξύ μας, να δουλέψουν στο Δημόσιο. Πριμοδοτείται σε τέτοιο βαθμό η προϋπηρεσία στο Δημόσιο, που αποτελεί αποκλειστικό ουσιαστικά κριτήριο πρόσληψης (ενδεικτικά αναφέρω ότι δύο χρονιές προϋπηρεσίας δίνουν περισσότερα μόρια απ’ ό,τι ένα διδακτορικό). Πώς όμως να αποκτήσουμε προϋπηρεσία όταν αποκλειόμαστε επειδή ακριβώς δεν την έχουμε; Είναι ή δεν είναι αυτό ελληνικό παράδοξο; Είναι ή όχι αποκλεισμός για κάτι που δεν φταίμε; Είναι ή δεν είναι εργασιακός ρατσισμός; Είναι ή δεν είναι αυτό κοινωνικός αποκλεισμός χιλιάδων νέων, μορφωμένων και παραγωγικών ανθρώπων;
Η ίδια κατάσταση πάνω-κάτω ισχύει και για τους υπόλοιπους διαγωνισμούς στελέχωσης των υπηρεσιών του Δημοσίου. Κάποιος του οποίου οι συμβάσεις ανανεώνονταν για λόγους κομματικούς ή πελατειακούς είναι σίγουρο ότι έχει όλα τα φόντα να υπερκεράσει έναν άξιο επιστήμονα ή έναν καταξιωμένο επαγγελματία.
Δεν ζητάμε να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Ζητάμε ίσες ευκαιρίες και αναγνώριση των κόπων μας. Δουλεύουμε κι εμείς και υπό απαιτητικές συνθήκες μάλιστα στον ιδιωτικό τομέα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είμαστε καλύτεροι, αλλά σίγουρα δεν είμαστε χειρότεροι απ’ όσους επιλέγονται με το ισχύον σύστημα. Απευθυνθήκαμε σε συλλόγους αναπληρωτών. Μας είπαν πως δεν χωράμε όλοι στην εκπαίδευση και πως ίσως κάναμε λάθος επιλογή όταν αποφασίζαμε να γίνουμε εκπαιδευτικοί. Μας είπαν πως θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο να γίνουν προσλήψεις μονίμων (έχουν σαφές προβάδισμα εκεί) και πως καλό θα ήταν να πείσουμε τους μαθητές μας να στραφούν σε άλλες σχολές, όχι σχετικές με την εκπαίδευση, γιατί απλά θα διογκώσουν το πρόβλημα.
Γνωρίζουμε ότι δεν διαθέτουμε τους μοχλούς πίεσης που διαθέτουν όσοι ήδη εργάζονται, έστω και ως συμβασιούχοι, στο Δημόσιο. Γνωρίζουμε τους κόπους και τις θυσίες των ανθρώπων που για χρόνια γυρίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη ως αναπληρωτές. Γνωρίζουμε ότι ιδανικό θα ήταν να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, αλλά αντιλαμβανόμαστε και τους δημοσιονομικούς περιορισμούς για κάτι τέτοιο. Γνωρίζουμε πως κάθε μέρα θα συνεχίσουμε, εμείς οι δεκάδες χιλιάδες νέοι εκπαιδευτικοί, να δίνουμε εξετάσεις μαζί με τους μαθητές μας, βοηθώντας τους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Γνωρίζουμε ότι θα συνεχίσουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί τον αγώνα μας. Δεν γνωρίζουμε, όμως, τι να πούμε στα παιδιά όταν μας ρωτούν: αξίζει τελικά κάποιος να προσπαθεί;
Δημητρης Κοτσικας