Κύριε διευθυντά
Συνεχώς μεγάλοι υπαινιγμοί, άφθονα εισαγωγικά, απροκάλυπτες κατηγορίες, θαρραλέες θέσεις, τσαγανό. Οταν όμως φθάνουμε στην ταμπακιέρα, το κείμενο στρίβει διά του αρραβώνος. Δεν γίνεται γάμος. Δεν εμφανίζεται η ουσία. Δεν περιγράφεται η πέτρα του σκανδάλου. Δεν παρουσιάζεται στον αναγνώστη η επίμαχη λεπτομέρεια που μας τρελαίνει όλους, μαζί και τον αρθρογράφο.
Κύκλους κάνουμε γύρω από το πρόβλημα. Η ελευθερία έχει απολεσθεί, μαζί της και η αξιοπρέπεια. Τη δημοκρατία ο επιφυλλιδογράφος την ντύνει εξακολουθητικά με σιδερένια εισαγωγικά. Δεν μας αποκαλύπτει όμως το πραγματικό της πρόσωπο.
Ολο έμμεσες αναφορές: «Ο κατ’ ευφημισμόν “Διαφωτισμός”, η αντικατάσταση της ελευθερίας του πολίτη από την ασυδοσία των “αγορών”, οι δημοκρατικοί θεσμοί υφίστανται μόνον ως προσχήματα, ο λαός εμπαίζεται, το πολίτευμα καπηλεύεται απροσχημάτιστα το όνομα της δημοκρατίας, οι εκπρόσωποι του λαού έχουν από το σύστημα μετατραπεί σε ανεγκέφαλους λακέδες διαπλεκόμενους με τον υπόκοσμο μέσα σε έναν ανεξίτηλο εξευτελισμό».
Ολα αυτά είναι λόγια του επιφυλλιδογράφου, φθάνει μάλιστα μέχρι του σημείου να διαπιστώνει ότι «σήμερα βουλιάζουμε ανέλπιδα στον υπόνομο των περιττωμάτων που σώρευσε η διαστροφή της πολιτικής σε τεχνικές εξουσιασμού» («Καθημερινή» της Κυριακής 6.5.18).
Λίγες αράδες πιο πάνω είχε τονίσει ότι «ο Ελληνισμός κάποτε γέννησε το άθλημα της πόλεως και της πολιτικής», αφήνοντάς μας ανέλπιδα (για να χρησιμοποιήσουμε μια δικά του λέξη) μετέωρους στην κακιά άγνοια για το τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι τελευταίες λέξεις «άθλημα της πόλεως και της πολιτικής». Κάνετέ μας τα λίγο πιο λιανά, σεβαστέ μας κ. Γιανναρά.
Θεμος Γκουλιωνης, Οφθαλμίατρος, Ναύπλιο
Απάντηση
Ευχαριστώ τον κ. Γκουλιώνη, αναγνώστες με τέτοιο επίπεδο κατανόησης είναι δώρο για τον επιφυλλιδογράφο. Η ελλειπτική γραφή δεν είναι «μισόλογα», τότε και για την ποίηση θα λέγαμε ότι «στρίβει διά του αρραβώνος», παρακάμπτει την ουσία. Η ζωή δεν γίνεται απλούστερη όταν τη φυλακίζουμε στην κυριολεξία, που μας φαντάζει «αποτελεσματικότερη». Ενα έγκλημα που συντελείται σήμερα σε ανθρωπολογικό πεδίο είναι ότι σαν πρότυπο της εκφραστικής μας λειτουργεί το διαφημιστικό «σλόγκαν» και το κομματικό σύνθημα. Στόχος και των δύο είναι να υποβάλουν ψυχολογικά, όχι να «φωτίσουν» τις ενδεχόμενες λύσεις των προβλημάτων. Θα τολμούσα να πω στον κ. Γκουλιώνη ότι η αφαιρετική εκφραστική σέβεται τον αναγνώστη, δεν τον προϋποθέτει οπωσδήποτε αμβλύνοα οπαδό του ΚΚΕ ή της Ν.Δ. ή όποιας άλλης έκφανσης της εμπορευματοποιημένης συνθηματολογίας.
Χρηστος Γιανναρας