Η συνέντευξη Ασαντ και το γαϊτανάκι

Η συνέντευξη Ασαντ και το γαϊτανάκι

Κύριε διευθυντά

Δεν θα μπορούσε κανείς να ψέξει τον αναγνώστη σας για τα «φίλια πυρά» του (Επιστολές, 18.5.18) αναφορικά με την επιτυχία σας να λάβετε τη συνέντευξη από τον Ασαντ. Ενημερωμένος προφανώς από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης, δεν θα μπορούσε να εκφράσει τη γνώμη του παρά μόνο όπως έχει διαμορφωθεί από τις πηγές αυτές.

Ομως η Δύση δεν είναι αντικειμενικός κριτής των γεγονότων αλλά άμεσα εμπλεκόμενο μέρος στο Συριακό, και όχι για ανώτερα ιδανικά όπως η δικαιοσύνη ή η δημοκρατία, αλλά για τα γεωπολιτικά της συμφέροντα: Η Συρία ήταν ένα από τα προγεφυρώματα της Ρωσίας στη Μεσόγειο, ενώ παρέμενε στο Μέτωπο της Αποφασιστικότητας που δήλωνε αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρι τέλους για την αραβική υπόθεση εναντίον του Ισραήλ. Η –μερικές φορές εγκληματική– ανάμειξη της Συρίας στις υποθέσεις του Λιβάνου εξόργιζε, επίσης, κυρίως τη Γαλλία. Επομένως, το καθεστώς υπό τον Ασαντ, ως προς τη Δύση, έπρεπε να καταπέσει. Η μεγάλη επιτυχία της «Καθημερινής» συνίσταται στο ότι είχαμε απευθείας αντικειμενική ενημέρωση, για πρώτη φορά χωρίς την παρεμβολή τρίτων, Δυτικών ή Ανατολικών.

Ο Ασαντ είχε συναινέσει βέβαια στην αυθαίρετη ονομασία των Σκοπίων αλλά και στη θαλάσσια σύνδεση της κατεχόμενης Κύπρου με τη Συρία και επομένως δεν έχουμε λόγο να τον συμπαθούμε ιδιαίτερα. Η αλήθεια όμως πρέπει να λέγεται, επειδή οι επεμβάσεις της Δύσης, ανεξάρτητα από τις παράλληλες καλές προθέσεις της, προκάλεσαν αρκετά δεινά στην περιοχή. Το καθεστώς του Ασαντ ήταν αυταρχικό κατ’ ουσίαν αν και όχι απολύτως κατά τον τύπο. Ωστόσο φαίνεται ότι είχε εξασφαλίσει την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους του συριακού λαού, μιας χώρας με σύνθετο πληθυσμό που, από πλευράς ελευθεριών, κοσμικού κράτους, ανεκτικότητας προς τους Χριστιανούς καθώς και επιπέδου διαβίωσης, βρισκόταν σε πολύ καλύτερη θέση από πολλές άλλες χώρες του Αραβικού Κόσμου. Μάλιστα, θα μπορούσε να γίνει το σχόλιο ότι στην Αίγυπτο, ο λαός προτίμησε τελικά τον κοσμικό Αλ Σίσι που επιβλήθηκε τότε στρατιωτικά, παρά τον δημοκρατικά εκλεγμένο, Αδελφό Μουσουλμάνο, Μόρσι.

Η Αραβική Ανοιξη έληξε στη Συρία πέντε μήνες μετά την έναρξή της, όταν επήλθε κάποιος εκδημοκρατισμός του καθεστώτος, αλλά κυρίως όταν ο συριακός λαός αντιλήφθηκε τα αποτελέσματά της στη Λιβύη και την Αίγυπτο, και σταμάτησε την εξέγερση στη Συρία. Τότε ανέλαβαν κάποιες Δυτικές δυνάμεις να οργανώσουν ένοπλο αντάρτικο (που όχι τυχαία άρχισε στα σύνορα με την Τουρκία) με τη σύμπραξη ορισμένων Σύρων αξιωματικών που είχαν περιπέσει σε δυσμένεια, ομάδων ισλαμιστών κυρίως από τη Λιβύη καθώς και της Αλ Κάιντα, με αποκλειστικό στόχο την αποπομπή του Ασαντ. Αυτός είναι ο πόλεμος που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αν και με άλλους πρωταγωνιστές, και η μοναδική του σχέση με τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, είναι φιλολογική.

Βασιλης Μουτσογλου

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή