Κύριε διευθυντά
Η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) να επιβεβαιώσει τη χορήγηση ασύλου σε έναν από τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα, μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία το καλοκαίρι του 2016, προκάλεσε και πάλι αρνητικές αντιδράσεις από τη γείτονα χώρα.
Το κύριο σκεπτικό των επικρίσεων είναι ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να προστατεύει ανθρώπους που μετείχαν σε ένα πραξικόπημα απέναντι στη νόμιμη κυβέρνηση μιας χώρας αντί να τους παραδίδει στη χώρα αυτή, όπου θα πρέπει να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Μπορεί να υποστηριχθεί ότι το συγκεκριμένο επιχείρημα είναι κατανοητό και δεν στερείται καθόλου λογικής, ακόμα και αν υπάρχουν μεγάλες αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα του δικαστικού συστήματος στην Τουρκία (μήπως το δικό μας σύστημα είναι πρότυπο αποτελεσματικότητας;) και τις εγγυήσεις για μία δίκαιη δίκη. Τα συγκεκριμένα ζητήματα είναι αρμοδιότητα της κάθε χώρας ξεχωριστά και συστάσεις προς αυτή την κατεύθυνση μπορούν να γίνουν και γίνονται, χωρίς όμως δυστυχώς ή ευτυχώς να υπάρχει δυνατότητα παρέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα ενός άλλου κράτους. Από την άλλη μεριά, η απόφαση αυτή του ΣτΕ έχει συγκεκριμένες συνέπειες:
– Καμία αλλαγή στο δικαστικό σύστημα της Τουρκίας και κανένας θετικός αντίκτυπος αυτής της απόφασης είτε στην Τουρκία είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
– Περαιτέρω όξυνση των ήδη τεταμένων σχέσεων με τη γείτονα, χωρίς κανένα όφελος για τη χώρα μας.
– Συνέχιση της κράτησης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στην Τουρκία, χωρίς μέχρι τώρα να υπάρχει καμία θετική εξέλιξη ως προς την αποφυλάκισή τους, παρ’ όλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει σε κάθε επίπεδο, για αυτόν τον σκοπό.
Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί αν είναι περισσότερο δίκαιο και επιθυμητό για την ελληνική πλευρά να συνεχίζεται αυτή η γραμμή αντιμετώπισης τους ζητήματος των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, όταν οι δικοί μας στρατιώτες κρατούνται φυλακισμένοι, χωρίς καν να τους έχουν αποδοθεί κατηγορίες και χωρίς καμία ένδειξη για τη χρονική διάρκεια που μπορεί να κρατήσει αυτή η περιπέτεια.
Ν. Φακινος, Βρυξέλλες