Κύριε διευθυντά
Είναι λογικό μια καλή συμφωνία να μη χρειάζεται επιχειρήματα απ’ τους υπερασπιστές της – θα την αδικούσαν και θα θάμπωναν τη λάμψη της. Δεν χρειάζονται καν αντεπιχειρήματα κατά των αντιφρονούντων – θα τους έδιναν αξία που δεν έχουν. Δυο-τρεις γενικόλογες αναφορές («μια συμφωνία μας συμφέρει γεωστρατηγικά», «πρέπει να συμβάλουμε στη σταθερότητα της περιοχής, «πρέπει ν’ αποτρέψουμε τη διείσδυση της Ρωσίας στα Βαλκάνια» και άλλα συναφή) είναι υπεραρκετές για τη στήριξη της θέσης τους. Υπεραρκετά για να δείξουν τον σωστό δρόμο στους αμαθείς και στους εθνικιστές της οπισθοδρόμησης.
Το ότι «πουλήσαμε» το μόνο χαρτί που είχαμε (την εισδοχή τους σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ) το αντιπαρέρχονται μ’ ένα περιφρονητικό «140 χώρες τούς έχουν αναγνωρίσει ώς τώρα». Αν, όμως, ήταν λυμένο το θέμα γι’ αυτούς, γιατί να μπουν στον κόπο να διαπραγματεύονται τόσα χρόνια; Μήπως, άραγε, καίγονταν να μπουν στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ και το εισιτήριο έπρεπε να το δώσει η Ελλάδα; Λέω, μήπως…
Αναρωτιέται κάποιος τι διεκδικούσαμε εμείς απ’ αυτή τη διαπραγμάτευση και τι πετύχαμε με αυτήν τη συμφωνία. Το όνομα δεν το πήραμε. Μακεδονία την έλεγαν, Μακεδονία θα μείνει. (Το Βόρεια θα εξαλειφθεί με τον καιρό, αφού θα επικρατήσει η «μακεδονική γλώσσα» και η «μακεδονική ιθαγένεια»· εκτός αν βρεθεί κάποιος που δεν έχει πώς να περάσει την ώρα του και τους αποκαλέσει «Μακεδόνες/πολίτες της δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας – αν το έχει αποστηθίσει).
Το erga omnes, πάγια θέση μας, υπονομεύεται απ’ τη συμφωνούμενη διαφορετική χρήση του ονόματός τους έναντι τρίτων, έναντι δευτέρου (που είμαστε εμείς) και στο εσωτερικό τους.
Τις οικονομικές σχέσεις με τη γείτονα, επίσης, τις έχει αναπτύξει εδώ και χρόνια η ιδιωτική πρωτοβουλία. Το πολύ πολύ, να βρεθούν τώρα κάποιοι εθνικιστές (τα «εθνίκια» του κ. Καρανίκα) να διεκδικούν εμπορικές επωνυμίες που μέχρι σήμερα δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν.
Προσπερνώντας μια σειρά άλλων «λεπτομερειών», που είναι βέβαιο ότι θα εξελιχθούν σε «αγκάθια» (ονομασία αεροδρομίου μας, Πανεπιστημίου, υπουργείου, ιδρυμάτων κ.λπ. κ.λπ.), θα θέσω ένα τελευταίο ερώτημα: Μια συμφωνία στο όνομα της λύσης ενός χρονίζοντος προβλήματος, τις συνέπειες του οποίου, πάντως, δεν είχαμε αισθανθεί έως τώρα, είναι προτιμότερη από καμία συμφωνία, το τίμημα της οποίας θα πληρώνουμε για γενιές, με την τωρινή ήδη να έχει διχαστεί;
Είναι αλήθεια ότι αν πηγαίνεις αντίθετα στο ρεύμα συχνά δείχνει ότι είσαι ρηξικέλευθος, ίσως και γενναίος. Κάποιες φορές, όμως, και ο οδηγός του ανεκδότου που ανεβαίνει την Πανεπιστημίου ανάποδα, μπορεί να κάνει λάθος και να μη σπάσει μόνο το κεφάλι του, αλλά να πάρει στον λαιμό του κι αυτούς που πήγαιναν σωστά.
Θεμης Κεσισογλου, Αγία Παρασκευή