Κύριε διευθυντά
Με την παρούσα θέλω να απευθυνθώ στον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη.
Αγαπητέ Παύλο. Σου γράφω με το θάρρος ενός παλαιού συμφοιτητή. Πριν από τριάντα χρόνια αγωνιστήκαμε μαζί (αν και από διαφορετικές πολιτικές γωνιές) για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη. Ηταν η εποχή της γέννησης του ΕΣΥ και ως μέλλοντες νέοι γιατροί αγκαλιάσαμε την από καιρό αναγκαία αλλαγή στο εθνικό σύστημα υγείας. Ωστόσο μετά 25 χρόνια απουσίας μου στο εξωτερικό και μακριά από τα ελληνικά ιατρικά δεδομένα, ήταν αφάνταστα μεγάλη η απογοήτευσή μου από την εμπειρία που είχα στο ελληνικό νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», όταν εισήχθη εκεί η μητέρα μου με βαρύ εγκεφαλικό. Η διάγνωση ήταν βαριά και βασικά εγώ και ο ηλικιωμένος πατέρας μου ελπίζαμε να έχει η μητέρα μου ένα γρήγορο και αξιοπρεπές τέλος. Το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου προσπάθησε και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να βοηθήσει τη μητέρα μου και όλοι μάς αντιμετώπισαν με την ενδεικνυόμενη κατανόηση και επαγγελματισμό, και θέλω να τους ευχαριστήσω. Αντίθετα, η νοσηλευτική φροντίδα της μητέρας μου ήταν επιεικώς απαράδεκτη, τουλάχιστον σύμφωνα με τα πρότυπα του νοσοκομείου στο οποίο εργάζομαι στη Μ. Βρετανία. Αν υπήρχε πρωτόκολλο πρόληψης κατακλίσεων, ουδέποτε εφαρμόστηκε. Η πρόληψη των κατακλίσεων και η φροντίδα της ακεραιότητας του δέρματος δόθηκαν στη μητέρα μου από τα στενά μέλη της οικογένειάς μου. Η προσωπική μου παρέμβαση σε μία από τις διευθύνουσες αδελφές με άφησε με την εντύπωση ότι οι κατακλίσεις στα ελληνικά νοσοκομεία είναι ένα αναπόφευκτο και μοιραίο γεγονός. Στο εθνικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου η εμφάνιση κατακλίσεων αποτελεί ένα απαράδεκτο γεγονός που σημαίνει ανεπαρκή νοσηλευτική φροντίδα.
Τις έξι ημέρες της νοσηλείας της μητέρας μου η συμπεριφορά των αδελφών νοσοκόμων ήταν ρομποτική, χωρίς τη στοιχειώδη ανθρωπιά. Τη μόνη φράση που άκουγα από τις νοσοκόμες ήταν «περάστε έξω». Ούτε καλημέρα ούτε τη φράση «πώς πάει η μητέρα σας;». Καταλαβαίνω τις οικονομικές δυσκολίες του συστήματος και της Ελλάδας γενικότερα, αλλά ένα χαμόγελο και μια καλή συμπεριφορά δεν στοιχίζει. Η ανθρωπιά και το χαμόγελο ήταν αυτά που έλειψαν από τη συμπεριφορά του νοσηλευτικού προσωπικού.
Αγαπητέ φίλε Παύλο,
Ως Ελληνας και ως άνθρωπος λυπάμαι για όλους τους Ελληνες που ζουν και υποφέρουν αυτή την κατάσταση, ως γιατρός αισθάνομαι ντροπή για όσα είδα και έζησα.
Ευαγγελος Ευθυμιου, Διευθυντής Βαριατρικής Κλινικής και Κλινικής Χειρουργικής Ανωτέρου Πεπτικού, Νοσοκομείο Chelsea and Wesminster, Λονδίνο