Κύριε διευθυντά
Δεν μας υποστηρίζει κανείς. Δεν μας χωνεύει κανείς. «Είμεθα Εθνος ανάδελφον»! Εστω. Αλλά, μήπως είμεθα, τουλάχιστον, Εθνος «αυτάδελφον» ή «συνάδελφον» ή κάτι τέτοιο, τελοσπάντων, πιο αδελφικό; Δυστυχώς. Ούτε απ’ αυτό είμαστε εμείς οι Ελληνες. Αφού τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά, τι σόι αδέρφια είμαστε; Οπότε οι ξένες Δυνάμεις κανοναρχούν και λένε: «Εάν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει λευτεριά»! (Δ. Σολωμός). «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνα»; «Ο Ελληνας!» «Ποιος σου έβγαλε, λέει, το μάτι;» «Ο αδερφός μου». «Α, γι’ αυτό είναι τόσο βαθιά…»
Πώς μπορείς να φυλαχτείς από έναν τέτοιο «αδελφό»; Δεν μπορείς. Θα σε ξετρυπώσει οπωσδήποτε. Ξέρει όλα σου τα κόλπα, όλα σου τα τερτίπια. Δεν γλιτώνεις. Οσο πιο πολύ εξοπλίζεσαι, τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι. Οσο πιο πολύ αμύνεσαι, τόσο πιο πολύ τραυματίζεσαι. Αυτοτραυματίζεσαι. Αυτοχειριάζεσαι. «Η Ελλάδα σε πληγώνει». Αφού ο «εχθρός» είναι εντός των τειχών. Ο εαυτός σου ο ίδιος. «Ρωμιών καβγάς, Τούρκων χαλβάς».
Μια γάτα έγλειφε, λέει, μια λίμα, νομίζοντας ότι πρόκειται για ωραίο μεζέ. Δεν καταλάβαινε ότι έπινε το αίμα της. Τι ανόητη γάτα… Καλές οι παροιμίες και οι παραβολές. Διδακτικές. Για τους άλλους. Εσύ… «άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις»! Ο κλέψας του κλέψαντος. Οποιος φάει τον άλλο. Μέχρι να ’ρθει η σειρά σου να σε φάνε και σένα. Οχι, αυτό αποκλείεται να συμβεί σε σένα. Εσύ είσαι ξύπνιος. Συμβαίνει και στα τυχερά παιχνίδια. Στα χαρτιά. Στο τέλος, όλοι χαμένοι βγαίνουν. Ποιοι; Εμείς οι ξύπνιοι!
Γρήγοροι σαν τον λαγό. Αλλο, αν μας παραβγαίνουν οι χελώνες. Κάτι «κουτόφραγκοι», που λέμε εμείς οι ξύπνιοι. Κάτι «γίγαντες με κεφάλι νάνου». Ενώ εμείς, λάτρεις του αρχαίου «Μέτρου», τηρούμε τις αναλογίες. Τέμνομε χρυσές τομές. Νάνοι με κεφάλι νάνου… Η αλαζονεία της εξουσίας! Η χαρισματικότητα των ηγετών μας(!). Ιση με το άθροισμα της βλακείας ημών, των επί μέρους «ευφυών». «Αυτοπαγιδευτήκαμε»! γκρινιάζουν τώρα οι ανησυχούντες. Ετσι είναι. Δεν γινόταν αλλιώς. Τα χάδια πληρώνονται. Εδώ και τώρα. Εδώ και αύριο. «Οπως έστρωσες, θα κοιμηθείς». Αδήριτη η νομοτέλεια, ακόμη και για μας τους Ελληνες, τους ξύπνιους. «Το έξυπνο πουλί…» Καλά μας ξεμπερδέματα…
ΥΓ.: Δημοσιεύθηκε στα «ΚΑΣΤΕΛΛΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ» το 1994. Κάθε ομοιότητα με την παρούσα κατάσταση είναι όλως τυχαία και συμπτωματική…
Ιωάννης ΑΘ. Μακρης, Καστέλλια Παρνασσίδος