Κύριε διευθυντά
«Εχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν», ακούμε τακτικά σε πολλές συζητήσεις, και αυτό συχνά μας πονάει. Και είναι, πράγματι, μια βασανιστική αλήθεια που μας ξεβολεύει. Οσο κι αν θέλουμε να χαϊδεύουμε τα αυτιά μας, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν πράξαμε τόσα χρόνια αυτό που θα μπορούσαμε και οφείλαμε να πράξουμε, με συνέπεια να έχουμε φθάσει στο σημερινό επίπεδο, δηλαδή κοντά στο «σημείο μηδέν».
Πρόσφατα, βρέθηκα ως ακροατής σε μια στρογγυλή τράπεζα στο κέντρο των Αθηνών με γενικό θέμα «Επιστροφή στα κοινά – μια συζήτηση με πολίτες αποφασισμένους να προσφέρουν», με τη συμμετοχή έξι συμπολιτών μας, διαφορετικών ηλικιών (19-59 ετών) και επαγγελματικών κατηγοριών, οι οποίοι επιθυμούν να μετάσχουν ενεργά στην πολιτική σκηνή, κεντρική ή αυτοδιοικητική.
Ειπώθηκαν ποικίλες σκέψεις και ενδιαφέρουσες απόψεις. Αυτή η εκδήλωση αποτέλεσε, προσωπικά, το εφαλτήριο συγκεκριμένων προβληματισμών και πολλών αναπάντητων ερωτημάτων, όπως τα παρακάτω:
Πόσο έτοιμοι και ώριμοι πνευματικά είμαστε ως κοινωνία, ώστε να αποδεχθούμε τα λάθη που μας οδήγησαν σε επιλογή ηγεσιών κατώτερων των περιστάσεων και κυρίως της λαμπρής ιστορίας μας;
Πόσο έτοιμοι και ώριμοι πνευματικά είμαστε, ώστε να αντιδράσουμε προς αλλαγή των υφιστάμενων δεδομένων, θέτοντας ως άμεσο και πρωταρχικό σκοπό την αναβάθμιση της ηγεσίας μας;
Τι αποτύπωμα στο ιστορικό γίγνεσθαι θα αφήσει η γενιά μας; Οταν π.χ. έννοιες, όπως η αριστεία, η αξιολόγηση και η αξιοκρατία –άκρως απαραίτητα συστατικά επιτυχίας μιας οργανωμένης κοινωνίας– είναι υπό διωγμό στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες, θεωρούνται «αντιδημοκρατικές» και επομένως περιθωριακές, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί που με αυτοθυσία τις υπερασπίζονται να είναι συχνά αποδιοπομπαίοι και δακτυλοδεικτούμενοι στο στενό ή ευρύτερο περιβάλλον τους, τότε σε τι μπορούμε να ελπίζουμε;
Οταν, ενώ υπάρχουν συμπολίτες μας καθ’ όλα άξιοι –με εργασιακές περγαμηνές, με βαθιά ανθρωπιστική στάση ζωής, άφθαρτοι, με διάθεση αυτοθυσίας, με οράματα, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις– να προσφέρουν στα κοινά, είναι όμως εντελώς άγνωστοι στο ευρύ κοινό, με ελάχιστες πιθανότητες να ακουστεί η φωνή τους και με μηδενικές, φυσικά, πιθανότητες να εκπροσωπήσουν την κοινωνία μας στο Κοινοβούλιο, τότε πώς θα αναβαθμίσουμε την πολιτική ηγεσία μας και τη θέση της χώρας μας;
Μήπως ήρθε η ώρα να μας εκπροσωπήσουν οι πραγματικά άξιοι ηγέτες, οι οποίοι διαθέτουν τη δύναμη να εμπνέουν, να οδηγούν και να υπηρετούν τον λαό, όπου με υπερηφάνεια θα μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι «τώρα, επιτέλους, έχουμε αυτούς που μας αξίζουν»; Στο χέρι μας είναι.
Αντωνης Γιαμβριας, Αγία Παρασκευή, Αθήνα